Η Αλίκη Παλάσκα παρουσιάζει μια έκθεση με γλυπτικά έργα, τα οποία η ίδια αποκαλεί “συναρμογές”. Έργα κολάζ αντικειμένων. Παραδοσιακά πορσελάνινα μικρογλυπτά, πιάτα, τασάκια, φωτιστικά και άλλα κρυστάλλινα αντικείμενα που έχουν σπάσει και έχουν ξανακολληθεί όλα μαζί σχηματίζοντας όγκους που στην ουσία καταργούν την ρομαντική αισθητική που είχαν πρωτίστως αυτά τα αντικείμενα ξεχωριστά.
Είναι μια αντίδραση αυτή της καλλιτέχνιδας σε πολλά «προικιά» αλλά και σε δεκάδες κοινωνικά πρέπει. Η δουλειά της Παλάσκα άλλωστε παραδοσιακά κινείται σε πιο αφαιρετικούς και δομημένους άξονες, ίσως πιο “σκοτεινούς”.
Η ίδια η καλλιτέχνιδα αποφάσισε να προβεί σε αυτές τους είδους τις επεμβάσεις γιατί όπως εξηγεί και η ίδια «έχει και την λειτουργία του κτισίματος όλο αυτό. Τοποθετούμαι σε σχέση με τον ρομαντισμό με αυτόν τον τρόπο γιατί εγώ δεν είμαι αυτό. Αν δεν υπάρχει μελαγχολία δεν μπορείς πολλές φορές και να δημιουργήσεις. Προσπαθώ να κάνω κάτι που είναι αντίθετο στην συνταγή του».
Η Παλάσκα ίσως χωρίς να το κάνει ενσυνείδητα, δίνει έναν σχολιασμό για την κοινωνική τάση της εποχής για μια εικονική πραγματικότητα, επίπλαστη και κατασκευασμένη, μια εποχή όπου η μίμηση και ο ατομισμός έχουν καταντήσει δυστυχώς αυτονόητα.
Η έκθεση παρουσιάζει και ένα τμήμα παλιότερης δουλειάς της από το 2006, σε μια επιλογή που έγινε μαζί με την επιμελήτρια Χριστίνα Πετρηνού και νιώθει ο θεατής έναν πολύ έντονο διάλογο μεταξύ των παλιότερων έργων με δίαυλο επικοινωνίας μια παραμορφωμένη ανάποδη προτομή του Κένεντι. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση η οποία θα διαρκέσει μέχρι και το τέλος Δεκεμβρίου.
