Είναι και εκείνες οι φορές που πολλοί αναρωτιούνται τι σκέφτοταν τα μέλη της Ακαδημίας όταν ψήφιζαν.
Όσκαρ σκηνοθεσίας στον Victor Fleming για το ‘Gone with the Wind’ του 1939 : Ένας σκηνοθέτης που έφυγε μετά από τρεις μήνες γυρισμάτων για να αντικατασταθεί από τον George Cukor. Η “ρατσιστική” αυτή ταινία όπως την αποκαλεί ο Βρετανός αρθρογράφος του Time Out, δεν είναι αρκετά καλή για Όσκαρ, ειδικά όταν τη ίδια χρονιά, θα μπορούσαν να το πάρουν οι John Ford για το ‘Stagecoach’, Frank Capra για το ‘Mr Smith Goes to Washington’, William Wyler για το ‘Wuthering Heights’.
How Green Was My Vallery του John Ford, 1941
Όχι η καλύτερη ταινία του John Ford και σίγουρα όχι τόσο καλή όσο η εξής ταινία της χρονιάς που θεωρείται η καλύτερη ταινία όλων των εποχών : O Πολίτης Κέιν.
The Greatest Show on Earth 1952
Μια ιστορία που απλά τράβηξε πάρα πολύ ώρα, ένα φιλμ που δεν είχε κανένα λόγο να πάρει Όσκαρ, από τον μεγάλο παραγωγό Cecil B DeMille.
Around the World in 80 Days’ (1956)
Ναι ο Ντείβιντ Νίβεν είναι εξαιρετικός ηθοποιός αλλά εκείνη η χρονιά στα Όσκαρ, ήταν μια χρονιά με εντελώς χαζοχαρούμενες ταινίες. Ταινίες όπως ‘The Searchers’, ‘Written on the Wind’ και ‘Forbidden Planet’ αλλά και τα ‘The Ladykillers’, ‘La Strada’ και ‘Εφτά Samurai’ δεν έφτασαν καν στα Όσκαρ και οι υποψήφιες ήταν κάτι χλιαρές οικογενειακές κομεντί του στυλ, ‘Giant’, ‘Ο Βασιλιάς και Εγώ’ και ‘Οι Δέκα εντολές’.
Leon Shamroy για το ‘Cleopatra’
Κέρδισε το Όσκαρ Φωτογραφίας απλά λόγο εντυπωσιασμού που προκαλούν τα σκηνικά, ενώ όλοι όσοι γνωρίζουν από ταινίες ξέρουν πως η φωτογραφία του ήταν απλώς μέτρια, τονίζει το περιοδικό.
‘Une Homme et une Femme’ Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (1966)
Μια ταινία που ίσως να εξίταρε τους πουριτανούς Αμερικάνους, αλλά σήμερα φαντάζει κενή, ελαφριά και εντελώς αυτοαναφορική. Θα μπορούσαν να το πάρουν οι ταινίες
‘The Battle of Algiers’, ‘Loves of a Blonde’.
John G Avildsen για το ‘Rocky’ (1977)
Όσκαρ σκηνοθεσίας για μια ταινία που ομολογουμένως δεν είχε καθόλου αξιοσημείωτη σκηνοθεσία. Δίπλα της διαγωνίζονταν σκηνοθέτες γίγαντες όπως οι Alan J Pakula για το ‘All the President’s Men’, or Sidney Lumet για το ‘Network’. Ο Martin Scorsese για τον ‘Ταξιτζή’ δεν είχε λάβει καν υποψηφιότητα!
‘Driving Miss Daisy’ (1990)
Καλύτερη ταινία για μια συμαπθητική ταινία, η οποία όμως δεν είχε σε καμία περίπτωση την δυναμική των συναγωνιζόμενων της ταινιών : “To αριστερό μου πόδι”, ‘Ο κύκλος των χαμένων ποιητών’, ‘Γεννημένος την 4η Ιουλίου’.
Al Pacino για το ‘Άρωμα Γυναίκας’ 1993
Ίσως ο λιγότερο απαιτητικός ρόλος του Αλ Πατσίνο, όπου φαινόταν να βαριέται και σε καμία περίπτωση δεν ήταν καλύτερος από τους Clint Eastwood και Denzel Washington εκείνη τη χρονιά.
Renee Zellweger για το ‘Cold Mountain’ (2003)
Δεύτερος γυναικείος ρόλος, κέρδισε το Όσκαρ, για μια ερμηνεία που ήταν τόσο κακή -σύμφωνα πάντα με το Time Out- που χάλασε ολόκληρη την ταινία.
