Μαρμαρινός: «Φασιστικού τύπου ο φανατισμός των "ζωόφιλων"» για τον σκύλο στον Φάουστ

Σκληρή ήταν η απάντηση του Μιχαήλ Μαρμαρινού κατά των ζωόφιλων, οι οποίοι με τις αντιδράσεις τους υποχρέωσαν τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών να απομακρύνει από την παράσταση «Φάουστ» έναν σκύλο, ο οποίος εμφανιζόταν στη σκηνή για 45 δευτερόλεπτα.

Ο Μαρμαρινός κάνει λόγο για «Φασιστικού τύπου φανατισμό», για έναν «πρόχειρο, ολοκληρωτικής απολυτότητας στη διακήρυξή του, νόμο», προσθέτοντας ότι «ο σκύλος ουδόλως βασανίζεται, ότι δεν υποσιτίζεται ή ταλαιπωρείται, ότι έρχεται λίγο πριν εμφανιστεί με τον άνθρωπό του που ζουν μαζί, ότι ανήκει σε μια υπέροχη αθλητική ράτσα».

«Ας θυμούνται πως ο φανατισμός είναι η τελευταία ελπίδα της Απελπισίας» καταλήγει στην επιστολή του ο Μιχαήλ Μαρμαρινός απευθυνόμενος σε όσους αντέδρασαν στην παρουσία του σκύλου.

Ολόκληρη η επιστολή έχει ως εξής:

«Όλον αυτόν τον καιρό, συνειδητά σιωπηλός, παρακολουθώ - όχι χωρίς κάποια θλίψη - όλο αυτό το μανιφέστο ενός ανορθολογικού φανατισμού να εκτυλίσσεται μπροστά μου, ακριβώς δίπλα μου, εξ' αφορμής ενός υπέροχου, αθλητικού, ΜΑΥΡΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ράτσας. Ένα συμβάν - μία αστραπιαία εμφάνιση μόλις 45 δευτερολέπτων, μετά από 3.30 ώρες παράστασης του Φάουστ - στέκεται ικανό να βυθομετρήσει τοπικά την κατάσταση μίας κοινωνίας, αποκαλύπτοντας- όπως ακριβώς και στον Φάουστ- ότι εκείνο το δυσδιάκριτο πέρασμα από τον Μεσαίωνα στα πρώτα βήματα του διαφωτισμού/ορθολογισμού, ούτε τόσο κατακτημένο είναι, ούτε τόσο μακρυά όσο θα ελπίζαμε…

Ενα απλό, καθαρό - προσεχτικά σχεδιασμένο στην κάθε του πτυχή - συμβάν, φέρνει στην επιφάνεια:

α) την πραγματικότητα και τα λογικά όρια ενός πρόχειρου, ολοκληρωτικής απολυτότητας στη διακήρυξή του, νόμου, (απ' αυτούς που πολύ συχνά και εύκολα σχεδιάζονται και "παραχωρούνται" σε ανύποπτο χρόνο κάτω από την πίεση "ευαίσθητων" ψηφοφόρων).

β) έναν φασιστικού τύπου εντυπωσιακό φανατισμό "ζωόφιλων"- ατόμων ή οργανώσεων- οι οποίοι, με την επικουρεία της λέπρας ενός δήθεν ελεύθερου διαδικτυακού δημόσιου βήματος, μεταδίδουν και αναμεταδίδουν όλη τη σκοτεινή ερημιά της ψυχής τους χωρίς έλεος ή διαφυγή.

Μια κατ' εξοχήν μνησίκακη, αγελαία φωνή, συχνά κρυμμένη στην ηλεκτρονική ημι-ανωνυμία του διαδικτύου, ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ φυσικά, που διαρρηγνύει ιμάτια ευαισθησίας για το "μαρτύριο" του σκύλου και εξακοντίζει κραυγές- τραγικά ομόηχες με κάποιες που ακούγονταν κάποιους αιώνες πίσω και που έστελναν ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ πρόσωπα και ιδέες- υπενθυμίζοντας ένα ζοφερό Παρελθόν σε συνέχειες…

Κάντε μου μια χάρη: διαβάστε ή ξαναδιαβάστε τον ΦΑΟΥΣΤ. Θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ και θα ανακαλύψετε όλες τις "επικαιρότητες" που τον γέννησαν.

Δεν θα ήθελα να ασχοληθώ εδώ με το ότι ο σκύλος ουδόλως βασανίζεται, ότι δεν υποσιτίζεται ή ταλαιπωρείται, ότι έρχεται λίγο πριν εμφανιστεί με τον άνθρωπό του που ζουν μαζί, ότι ανήκει σε μια υπέροχη αθλητική ράτσα- όλα αυτά και άλλα έχουν ειπωθεί και βρίσκονται στη διάθεση κάθε πραγματικά ενδιαφερόμενου να μάθει την αλήθεια του σκύλου. Θα ήθελα να σταθώ όμως στο γεγονός ότι ΚΑΝΕΙΣ από τους «ζωόφιλους»

α) δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να αναζητήσει την αλήθεια για το διακύβευμα

β) δεν αισθάνθηκε ούτε εξέφρασε την παραμικρή αμφιβολία για τη γνώμη του ή έστω μήπως ελλοχεύει κάπου κάποια άλλη πιθανότητα..

Είναι κρίμα να αποδεικνύεται καθημερινά σχεδόν πως- όπως διάβασα χθες από άλλη αφορμή- "σε χώρα φανατισμού και κραυγών ποιος νοιάζεται για την αλήθεια των πραγμάτων?
Μ. Μαρμαρινός

ΥΓ: (Έχει πάντα ενδιαφέρον όταν το θέατρο προκαλεί τα όρια της συνήθειάς μας. Όλων των ειδών τα όρια… Επ' αυτού, θα επανέλθω).
Από αυτήν τη θέση, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσες φωνές ορθώθηκαν να ονομάσουν το αυτονόητο. ...Για τους άλλους, ας θυμούνται πως ο φανατισμός είναι η τελευταία ελπίδα της Απελπισίας».