Κλάμα μέχρι δακρύων στην παράσταση «Room Service»

Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου το οποίο έχει νοικιάσει ένας παραγωγός μαζί με τον θίασο του, που απαρτίζεται από άφραγκους, πεινασμένους ηθοποιούς, έναν απένταρο σκηνοθέτη και στάρλετ που θα έκαναν τα πάντα για λίγο προβολή. Όλοι τους μένουν σε αυτό το ξενοδοχείο, το οποίο έχουν καταχρεώσει και προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο μέχρι την ώρα της πληρωμής, για να εξασφαλίσουν ρεφενέ στέγη και τροφή. Ο θίασος αποτελείται μόλις από έξι άτομα που υποδύονται δεκατέσσερις ρόλους, μέσα σε ένα φρενήρες κλίμα αλλαγής ρόλων, με πλοκή που διαδραματίζεται σε πολύ γοργούς ρυθμούς.

Ο Έκτορας Λυγίζος, μετά από την παγκόσμια επιτυχία της ταινίας του, “Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού” επιστρέφει στο σανίδι με μια παράσταση που γράφτηκε το 1937 έχει γίνει θεατρική επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ, ταινία από τους αδελφούς Μαρξ, μιούζικαλ με τον Frank Sinatra, μεταμοντέρνα επιτυχία σε σκηνοθεσία του Thomas Ostermeier και, τώρα, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Είναι μια πραγματικά εξαιρετική παράσταση γιατί είναι καταρχήν αποτελούμενη από έξι ηθοποιούς που όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους πάνω στην σκηνή. Καταπληκτικές ερμηνείες από όλους τους (Γιάννης Κλίνης, Έλενα Μεγγρέλη, Δημήτρης Μοθωναίος, Άρης Μπαλής, Γιάννης Παπαδόπουλος) συμπεριλαμβανόμενου και του ίδιου του Λυγίζου που υποδύεται τον “ενορχηστρωτή” παραγωγό Λίο, ο οποίος έχει καταλήξει σαν μικροαπατεώνας να προσπαθεί με το να εξαπατεί και να κοροιδεύει τους πάντες να κερδίσει ακόμα μια μέρα, ακόμα ένα room service για να γεμίσει το άδειο του στομάχι, ακόμα ένα βράδυ στο ξενοδοχείο δωρεάν.

Καταρχήν η θεματική του έργου είναι τρομερά ταιριαστή στην ελληνική πραγματικότητα του σήμερα παρ' όλο που το έργο γράφτηκε το 1937 -λίγο μετά την ανάσα της Αμερικής από το κράχ. Και όμως μοιάζει σα να γράφτηκε στην Ελλάδα του σήμερα, που έχει μεταλλαχθεί και πληγωθεί από την κρίση. Είναι σίγουρα ένας αυτοσαρκασμός για τον χώρο της τέχνης, είναι σίγουρα ένα σχόλιο για την παρακμή και την υποκρισία της σόουμπιζ -ασχέτως εποχής.

Οι ηθοποιοί τα δίνουν όλα ιδρώνοντας, πέφτοντας, τρέχοντας, χορεύοντας κλακέτες φτάνοντας στα σωματικά τους όρια με χιούμορ, και με μια πάρα πολύ καλά μελετημένη κίνηση που πραγματικά απογειώνει την παράσταση. Η σωματική εξάντληση -εμφανής στα λαχανιασμένα ευλύγιστα σώματα των ηθοποιών- είναι σημαντική, καθώς πιθανώς συμβολίζει την κούραση από την ίδια τους την απάτη, τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και από την συνθήκη ταλαιπωρίας που βιώνουν. Μικρές λεπτομέρειες όπου το “λεκτικό” κομμάτι της παράστασης ταυτίζεται με την σωματική κίνηση (“μην το κουνήσεις από εδώ” λέει ο Λίο και κολλάει ένα αυτοκόλλητο στο πάτωμα δείχνοντας το) αναζωογονούν με μαγικό τρόπο αυτή την παλαιάς κοπής, αμερικανική φάρσα των Μιούρεϊ και Μπόρετζ.

Ντυμένοι σαν Πινόκιο, με βελούδινα παντελόνια και “ζωνάρια” που σφίγγουν το σώμα τους ως άλλος κλοιός από όλους τους οφειλέτες που τους πιέζουν, οι ηθοποιοί, χορεύουν κλακέτες σε ένα πάτωμα που είναι ξύλινο και λείο και γλιστράει συνεχώς. Τα αντικείμενα και τα εργαλεία λιτά και απλά αλλά ξεκαρδιστικά γιατί τα χειρίζονται έτσι οι ηθοποιοί. Όλα λεπτομέρειες που δημιουργούν ακριβώς την σωστή ψυχολογική συνθήκη στον θεατή και εδώ είναι που ο Λυγίζος είναι πραγματικά εξαιρετικός.

Μην την χάσετε αυτή την παράσταση είναι μαγική.