Ανδρέας Νικολάου: Ο ζωγράφος παρουσιάζει τη νέα του δουλειά στο Κολωνάκι
Ο ταλαντούχος δημιουργός μιλά για την τεχνική του και την ιδέα πίσω από τα έργα τέχνης που εκθέτει
Φοίβη Παρασκευά
Ο εξαιρετικά ταλαντούχος ζωγράφος Ανδρέας Νικολάου από την Κύπρο, παρουσιάζει τη νέα του δουλειά στην γκαλερί«Ευριπίδης», στο Κολωνάκι και μιλά στο «protothema.gr» για την τεχνική του και την ιδέα πίσω από τα έργα τέχνης που εκθέτει. Σε ένα άχρονο παρόν οι ανθρώπινες φιγούρες μοιάζουν να αιωρούνται σαν σε μία κλωστή, μέσα στο όνειρο μιας απόλυτης ελευθεριότητας. Η έκθεση διαρκεί έως τις 4 Μαρτίου.
- Στην νέα σας έκθεση παρουσιάζετε την ανθρώπινη φιγούρα σε ένα άχρονο και αφαιρετικό περιβάλλον, μέσα σε μία απόλυτη ελευθερία. Τι σας έδωσε το έναυσμα για αυτήν την θεματολογία; Ένα σχεδόν άχρωμο φόντο περιβάλει τις ανθρώπινες φιγούρες της τωρινής δουλείας μου. το ασημίζον φόντο σαν σκόνη που την απομακρύνει ο άνεμος αφήνει να ξεπροβάλουν οι καμπύλες αυτόν των σωμάτων. Ήθελα ακριβώς να είναι φιγούρες αποκομμένες από το περιβάλλον, ακόμα και από τον χρόνο. Φιγούρες που αυτόφωτες και αυτόνομες να αιωρούνται, να στροβιλίζονται και να διακτινίζονται σαν πλανήτες σε ένα μοναχικό συμπάν. Απογυμνωμένες όχι μόνο από κάθε μορφή ενδύματος αλλά και από κάθε κοινωνικό - ιστορική μαρτυρία και συνθήκη.
Κλείσιμο
- Τι ρόλο παίζει για εσάς αυτή η υπέρβαση της ανθρωπινότητας; Η υπέρβαση της ανθρωπινότητας στις φιγούρες αυτών τον έργων επιτρέπει στο θεατή να ταυτιστεί με αυτές, να αναγνωρίσει σε αυτές τη δική του μοναχική υποστατή. Η απουσία στοιχείων στον περιβάλλοντα χώρο και το καθεστώς μόνωσης στο οποίο οδηγείτε η μορφή την καθιστούν ένα καθρέφτη κάθε πρόθυμου θεατή να αναγνωρίσει τον εαυτό του σε αυτήν. Αυτή η υπέρβαση η ακόμα κατάργηση της ανθρωπινότητας γίνετε ακόμα πιο έντονη γιατί οι εν λόγο φιγούρες είναι δανεισμένες από κλασικά εμβληματικά έργα της ζωγραφικής οπού το ανθρώπινο περιβάλλον από το οποίο αποκοπήκαν ήταν άρρηκτα δεμένο μαζί τους.
- Ζωγραφίζετε την ανθρώπινη φιγούρα απαλλαγμένη από κάθε είδους κοινωνικό-ιστορική έκδηλη μαρτυρία. Ύμνος στην ανθρώπινη ελευθερία ή αποθέωση ενός ειδώλου; Η ανθρώπινη φιγούρα απελευθερώνεται από κάθε κοινωνικό - ιστορική έκδηλη μαρτυρία ούτως ώστε αυτή η σωματικότητα να αυτονομηθεί και να αναχθεί σε ένα απόκοσμο είδος αποκομμένο από ριζώματα και οφειλές. Αποσπασμένο από όλα, απευθυνόμενο σε κανέναν και πουθενά - όπως αναφέρει στο κείμενο του ο Δρ. Σάββας Χριστοδουλίδης, εικαστικός καθηγητής στο πανεπιστήμιο Frederick Λευκωσίας - μόνο του, ξεγυμνωμένο, στροβιλιζόμενο η αναπαυόμενο στο άδειο και άπνοο χώρο που το περιβάλει. Δεν ξέρω παρόλα αυτά αν η απόλυτη ελευθέρια μπορεί ακόμα έτσι να επιτευχθεί. Έστω και απαλλαγμένο από όλα αυτά τα νήματα που το κρατούν δέσμιο με το ανθρώπινο παραμένει μποντλερικά καταραμένο στη φυλακή της ίδιας του της μορφής - της εικόνας του. Σίγουρα όμως μέσα από αυτήν την εικόνα δημιουργείται το είδωλο, απόμακρό και ιδεατό με το οποίο μπορούμε να συγκριθούμε η να ταυτιστούμε.
- Τι ρόλο παίζει το κενό στην ζωγραφική απεικόνιση των έργων σας; Προσδίδει μία έννοια μεταφυσική στην δουλειά σας; Το κενό στη ζωγραφική μου πάντα παίζει καθοριστικό ρόλο. Πιο παλιά παρουσιαζόταν με το μαύρο χρώμα. Μέσα από το σκοτάδι τα σώματα και τα αντικείμενα πρόβαλαν φωτισμένα από κρυφές πηγές φωτός, Ξεπρόβαλαν μπροστά σαν ασπίδες και το φως ξεσκέπαζε τα σημάδια που κάθε μορφή αναμέτρησης με το χρόνο άφηνε πάνω της. Στην τωρινή δουλεία το κενό ασημίζον φόντο, σχεδόν άχρωμο, συγγενεύει με το χρυσό φόντο η το φωτοστέφανο στις αγιογραφίες που περιβάλει τις άγιες μορφές, αποκόπτοντας τες από κάθε τι εγκόσμιο. Στα έργα μου η μοναξιά αυτών των σωμάτων δεν προέρχεται όμως από την αγιότητα που τα ξεχωρίζει από κάθε τι ανθρώπινο αλλά αντίθετος συμβάλει στο να τονώσει την ανθρώπινη, φθαρτή, ευάλωτη φύση τους. Σίγουρα αυτό προσθέτει μια μεταφυσική έννοια αφού μας τα οδηγεί σε κόσμους πέρα από το πραγματικό.
- Πόσο δύσκολο είναι να επιτευχθούν οι στατικές παραλλαγές στα γυμνά σώματα των έργων σας; Οι πόζες των σωμάτων είναι δανεισμένες από γνωστά έργα της κλασικής ζωγραφικής που επανεξετάζονται και στη συνέχεια επανατοποθετούνται σε χώρους πλασματικούς και κενούς περιεχομένου. Τα σώματα έτσι στις ενότητες που δημιουργούνται κατά την παρουσίαση τους στην γκαλερί μοιάζουν να είναι σχεδόν παραλλαγές του ιδίου θέματος που στην πορεία της αιώρησης και της περιστροφής τους στο κενό φέρνουν την επόμενη πόζα της ίδιας φιγούρας. Η ασημίζουσα απόχρωση του φόντου που αλλάζει σε κάθε έργο, από σκούρα μέχρι σχεδόν λευκή καίγοντας τα σώματα βοηθά πολύ σε αυτό το αποτέλεσμα.
- Τα σώματα γυμνά μοιάζουν να αιωρούνται σε ένα χώρο στατικό αλλά και ονειρικό όπου δεν υπάρχουν σύνορα και όρια. Τι σημαίνει αυτό για εσάς; Σε ένα στατικό - ονειρικό απροσδιόριστο φόντο θα έλεγα, ισορροπούν τα γυμνά σώματα των έργων μου. Αντιμέτωπα μόνο με τον εαυτό τους. Είναι η αναμέτρηση με τον εαυτό μας δύσκολη και σκληρή, κάτι που γνωρίσαμε θέλοντας και μη κατά την περίοδο της πανδημίας.
- Αποδίδετε επιτυχώς την τρίτη διάσταση στα έργα σας, κάτι που αγγίζει τα όρια της τέχνης της γλυπτικής, μέσα από την καλλιτεχνική σας ματιά. Πόσο δύσκολο είναι να επιτευχθεί αυτό; Είναι μια επίπονη τεχνική με πολλές στρώσεις χρωμάτων, πάστας και λαζούρας. Η έντονη φωτοσκίαση η διαφορετικά “κιαροσκούρο”, δημιουργούν αυτή τη τρισδιάστατη ψευδαίσθηση. Παρόλο που το αποτέλεσμα προσομοιάζει πολύ σε παλιά έργα ζωγραφικής, για να επιτευχθεί αυτό προσωπικά χρησιμοποιώ ακόμα και ανορθόδοξους μεθόδους ζωγραφικής όπως και το αποτέλεσμα που το τυχαίο μπορεί να αποφέρει. Αυτό τους δίνει μια σύγχρονη χρεία και μια πιο ανησυχητική υπόσταση που απευθύνεται πιο πολύ στον σύγχρονο άνθρωπο.
