Μια μεγάλη δημιουργία σε επανέκδοση, ένα μικρό σύγχρονο έργο με μεγάλο τσαγανό, ένα blockbuster για τους λάτρεις της περιπέτειας και μια κομεντί με ελληνικό ενδιαφέρον
Κινηματογράφοι Αθήνα
Κινηματογράφοι Θεσσαλονίκη
(5) Η λεωφόρος της Δύσης / Sunset Boulevard
Του Μπίλι Γουάιλντερ. Φιλμ νουάρ, 1950, ΗΠΑ. 1 ώρα και 50 λεπτά. Με τους: Γκλόρια Σουάνσον, Γουίλιαμ Χόλντεν, Έριχ φον Στρόχαϊμ, Νάνσι Όλσον, Σέσιλ Μπ. Ντε Μιλ
Η “Λεωφόρος της Δύσης” είναι από τις ταινίες που μπορείς εύκολα, χωρίς να υπερβάλλεις ούτε στάλα, να αποκαλέσεις αξεπέραστο αριστούργημα. Είναι σχεδόν αστείο, γιατί ξυπνάει μέσα σου κλισέ που δεν ντρέπεσαι να χρησιμοποιήσεις, όπως για να περιγράψεις τη σκηνοθεσία του Μπίλι Γουάιλντερ, ο οποίος ΚΕΝΤΑΕΙ καθώς αφηγείται την ιστορία του τυχοδιώκτη σεναριογράφου Τζο Γκίλις και της τραγικής γνωριμίας του με την ξεπεσμένη, ξεχασμένη από θεούς κι ανθρώπους, πρώην σταρ του κινηματογράφου Νόρμα Ντέσμοντ. Σκηνές ανθολογίας θέλετε; Μετρήστε απλά τα καρέ. Αξέχαστες ερμηνείες; Μπορείς να δεις την ταινία χωρίς ήχο, και τα μάτια της Γκλόρια Σουάνσον θα σου μαρτυρήσουν κάθε κόμμα στις προτάσεις της, ενώ τα χέρια της θα σε κάνουν να νιώσεις στο στομάχι σου την ανυπομονησία, την επιθυμία, την απόγνωση, τον φόβο της. Η συγκρατημένη, αλλά τόσο εκφραστική απόδοση του Γουίλιαμ Χόλντεν στην αφήγηση και το φαινομενικά άκαμπτο, αλλά κατά βάθος τρυφερό στήσιμό του, η τόσο γυναικεία φιγούρα της Νάνσι Όλσον και η μυστηριώδης επιμονή του Έριχ φον Στρόχαϊμ, εμφυσούν με τον μοναδικό τρόπο τους ζωή στο σενάριο.
Σενάριο είπατε; Δε θυμάμαι πιο αληθινό, ρευστό, απέριττο κείμενο αφήγησης σε φιλμ νουάρ (και όχι μόνο), που να συνοδεύει τόσο ζεστά μια ιστορία με τόσες προεκτάσεις, χωρίς να χάνει καμία απ’ αυτές. Η ανάγκη για αποδοχή και για δημιουργία, η ματαιοδοξία, η απάνθρωπη φύση μας, η ανθρωπιά μας, ο οπορτουνισμός, η αγάπη, η υστεροφημία, η ανασφάλεια, τοποθετούνται γερά στον καμβά του Γουάιλντερ και κουμπώνουν σφιχτά, υπακούοντας στην ιδιοφυή παρατηρητικότητα και αντίληψή του. Σπαράζει κυριολεκτικά η καρδιά σου, όχι μόνο από τον πόνο, αλλά από την ομορφιά.
(3) Το χρίσμα / Animal Kingdom
Του Ντέιβιντ Μισό. Θρίλερ, 2010, Αυστραλία. 1 ώρα και 53 λεπτά. Με τους: Τζάκι Γουίβερ, Γκάι Πιρς
Ένα δραματικό θρίλερ που, παραδόξως για το είδος του, εξελίχθηκε σε φαινόμενο πέρσι, καταφέρνοντας να ταξιδέψει σε άπειρα φεστιβάλ και να κερδίσει διάφορα βραβεία (από το Sundance έως τα βραβεία ενώσεων κριτικών κινηματογράφου), φτάνοντας μέχρι τα Όσκαρ και την υποψηφιότητα της Τζάκι Γουίβερ για το Β’ Γυναικείο ρόλο. Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Μισό σε συνεπαίρνει με την ιστορία μιας οικογένειας εγκληματιών στην Μελβούρνη Αυστραλίας, όπως την βιώνει ο 17χρονος Τζόσουα, ο οποίος επανασυνδέεται με την γιαγιά και τους θείους του, όταν πεθαίνει η μητέρα του. Διερευνώντας τις συνέπειες και τις παράπλευρες απώλειες του εγκλήματος, ο Μισό δημιουργεί ένα οικογενειακό δράμα, απειλητικό και έντονο, που σε εκπλήσσει όχι απλά με τις ανατροπές του, αλλά και με τη δύναμη τόσο της καθοδήγησης όσο και των ίδιων των ηθοποιών του. Η Τζάκι Γουίβερ πραγματικά πλάθει μια άκρως τρομαχτική γιαγιά, ο Γκάι Πιρς παίζει τίμια, χωρίς τάσεις για σταριλίκια και καθένα από τα αδέρφια αναλαμβάνει με θάρρος την ευθύνη του ρόλου του.
(1) Transformers 3: Dark of the moon
Του Μάικλ Μπέι. Περιπέτεια, 2011, ΗΠΑ. 2 ώρες και 20 λεπτά. Με τους: Σάια ΛαΜπεφ, Ρόζι Χάντινγκτον-Γουάιτλι, Τζον Μάλκβιτς, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Τζον Τορτούρο
Ξεκινώντας με μια τονωτική ένεση αμερικανικού πατριωτισμού, επιστρέφοντας στη μέρα που οι Άρμστρονγκ και Όλντριν πάτησαν στο φεγγάρι (με άλλη αποστολή απ’ αυτή που νομίζατε), ο Μάικλ Μπέι περνά σε αυτό που ξέρει να κάνει: ανελέητη “fast and furious” ταχύτητα και αδρεναλίνη για το μέσο 13χρονο (μέσα μας), με μερικές σεξουαλικές τσιμπιές (που υποθέτεις πως θα κάνει τα εν λόγω 13χρονα να αναψοκοκκινήσουν) και εντυπωσιακά, εξελιγμένα εφέ, τα οποία δε χρειάζονται καν το τρισδιάστατο για να λειτουργήσουν (το οποίο δε μου είπε κάτι). Μετά από 2 ώρες και 20 λεπτά περίπου, κατά τη διάρκεια των οποίων οι Ντισέπτικον επανέρχονται με ακόμη αγριότερες διαθέσεις, η ανθρωπότητα συνεπώς απειλείται όσο ποτέ άλλοτε. Ο Σαμ προσπαθεί να την σώσει μαζί με τη βοήθεια των Ότομποτς και της, εξωγήινης στην πορσελάνινη, μπαρμπίστικη εμφάνισή της, κοπέλας του, ο Μπέι κλείνει με μια, ακόμα πιο μελοδραματική, τονωτική ένεση αμερικανικού πατριωτισμού. Τα αγαπούσα τα “Transformers”, και η πρώτη ταινία της σειράς με είχε ενθουσιάσει. Ως μια ταινία για αυτοκινητάκια-ρομπότ που αποσυναρμολογούνται κι επανασυναρμολογούνται κατά βούληση, το “Transformers 3” θα’πρεπε, αν μη τι άλλο, να είχε βρει έναν τρόπο το μοντάζ του να μην είναι ξεχαρβαλωμένο, ιδίως από τη στιγμή που οι εικόνες του είναι τόσο φορτωμένες. Η αλήθεια είναι πως κι εδώ ο Μάικλ Μπέι προσφέρει ακριβώς αυτό που του ζητάει το κοινό του. Με μια μικρότερη διάρκεια και λιγότερο θόρυβο στον ήχο όμως, το μπλοκμπάστερ του θα ήταν και ξεκούραστο.
(0) Η περίπτωση Λάρι Κράουν / Larry Crowne
Του Τομ Χανκς. Κομεντί, 2011, ΗΠΑ. 1 ώρα και 39 λεπτά. Με τους: Τομ Χανκς, Τζούλια Ρόμπερτς
Το μοναδικό κι ανεξίτηλο αποτύπωμα της Νία Βαρντάλος βρίσκεται παντού στο σενάριο της πρόσφατης σκηνοθετικής δουλειάς του Τομ Χανκς (ο οποίος μοιράζεται το credit σεναρίου μαζί της). Όταν ο Λάρι Κράουν, απολύεται, αποφασίζει να πάει να σπουδάσει για πρώτη φορά, γνωρίζεται με την καθηγήτρια Τζούλια Ρόμπερτς και παίρνει μερικά επιπλέον μαθήματα που δεν περίμενε στην πορεία. Γενικά η Βαρντάλος δεν έχει σταματημό. Πολυποίκιλα στερεότυπα, ρατσιστικά και σεξιστικά “αστειάκια”, παρωχημένη αφήγηση, γλυκερός-ανυπόφορος διάλογος, πλαστοί και πλαστικοί χαρακτήρες. Λες και δεν έχουν καμία παιδεία, αισθητική ή αίσθηση του κόσμου γύρω τους (εδώ πρέπει να βάλω και τον Χανκς στον κουβά), φτιάχνουν μια πρόχειρη ταινία που δε σέβεται στο παραμικρό τους θεατές της.
