Φεστιβάλ Αθηνών: Πήγαμε στο Ηρώδειο και ο «Χορός» είχε αρχίσει από νωρίς

Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος δεν έφυγα από την Αθήνα. Πήγα στο Ηρώδειο, ως «επαγγελματίας θεατής» που διανύει τη ‘’στερητική φάση’’ του.
Και ας ήξερα ότι δεν ήταν παράσταση αυτό που θα έβλεπα, αλλά εικαστική δράση του Διονύση Καβαλλιεράτου, στο πλαίσιο του προγράμματος Έργο στην πόλη (City Project).

«Το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου» διάβασα στο δελτίο Τύπου, «συμπράττει φέτος με τον Οργανισμό Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ, σε ένα τολμηρό εικαστικό και επιμελητικό εγχείρημα, που θέτει στο επίκεντρό του τη σύνδεση των παραστατικών τεχνών με την εικαστική δημιουργία και, ταυτόχρονα, αναδεικνύει με τρόπο εντελώς απρόσμενο για τον θεατή τον εμβληματικό χώρο του Ωδείου Ηρώδου Αττικού».

Η εμπειρία ακουγόταν αλλιώτικη, εκτός πλαισίου. Απόγευμα Κυριακής, δεύτερη μέρα λειτουργίας της έκθεσης, και σύμφωνα με το νέο πρωτόκολλο λόγω πανδημίας είχα μόνο 20 λεπτά -από τις 19.40 μέχρι τις 20.00 - μαζί με άλλους 19 επισκέπτες για να περιηγηθούμε στην έκθεση «Αποπροσανατολισμένος Χορός / Παραπλανημένος Πλανήτης» του Διονύση Καβαλλιεράτου.

Ήταν όλα αλλιώς: το φως, οι «θεατές», οι άδειες κερκίδες, η ώρα, ο χώρος, οι αντιδράσεις, η σιωπή, τα κελαιδίσματα των πουλιών, τα ψιθυριστά λόγια των επισκεπτών, η ξηλωμένη εξέδρα της σκηνής.
Τα 16 μεγαλύτερα γλυπτά του καλλιτέχνη μαζί με τις 22 φιγούρες του κυκλικού Χορού, ήταν τοποθετημένα σε λευκές βάσεις πάνω στη γυμνή ορχήστρα του ρωμαϊκού ωδείου.

Η νέα συνθήκη της πανδημίας ήταν παρούσα, στον εμβληματικό χώρο του Φεστιβάλ Αθηνών. Σαν να επικρατούσε ένα αίσθημα «πένθους», μια τελετουργική σιωπή, κόντρα στις ανατρεπτικές φιγούρες που έστελναν το πιο εκκωφαντικά σαρκαστικό τους μήνυμα.
Σαν να ακούγονταν από κάπου ζωντανές φωνές. Και δεν ήταν ο πλανόδιος ροκάς από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με την ηλεκτρική κιθάρα του. Μπορεί να ήταν η Fairuz ή και η Shirley Bassey από παλιά, ο Νικήτας Τσακίρογλου στον «Προμηθέα Δεσμώτη», ή η Pina Bausch στην «Ιεροτελεστία της Άνοιξης». 

Πάντως αυτός ο κυκλικός χορός των γλυπτών σχεδόν υπέβαλε στους επισκέπτες τη συνθήκη της χαμηλόφωνης επαφής. Δύο παιδάκια ξέφυγαν κάποια στιγμή από τους γονείς τους και άρχισαν να ανεβαίνουν τα σκαλιά προς το άνω διάζωμα. Παρούσα η Καίτη Βαβαλέα, η «ψυχή του Ηρωδείου», στα μαύρα όπως πάντα, αναζητούσε διακριτικά τους κηδεμόνες τους.

Το πρωτόκολλο έπρεπε να τηρηθεί. Στα 20 λεπτά οι 20 επισκέπτες που είχαν μπει από την αριστερή πύλη έπρεπε να βγουν από τη δεξιά για να ακολουθήσουν οι επόμενοι 20 για αυστηρά 20 λεπτά. Ο ήλιος έγερνε πια. Η προαναγγελία ότι «η παράσταση αρχίζει σε λίγα λεπτά» δεν ακούστηκε ποτέ από τα μεγάφωνα. Ο Τom Kruz «έκλεινε το μάτι» από τον κυκλικό Αποπροσανατολισμένο Χορό και η επιβλητική Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου στοίχειωνε τη μνήμη. Ο Παρθενώνας από πάνω άλλαζε χρώματα. Και ο κιθαρίστας κάτω στον πεζόδρομο άρχιζε να παίζει «Dance me to the end of love»… Ο χορός έπρεπε να συνεχιστεί.



INFO: Διονύσης Καβαλλιεράτος Αποπροσανατολισμένος χορός / Παραπλανημένος πλανήτης
«Έργο στην Πόλη» / «City Project» 2020 - Σύμπραξη του ΝΕΟΝ με το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου
Επιμέλεια Πολύνα Κοσμαδάκη Ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια του Μουσείου Μπενάκη

Η έκθεση θα λειτουργεί μέχρι 3 Ιουλίου, Τρίτη - Κυριακή 17:00 - 20:30. 

Είσοδος ελεύθερη.

Σύμφωνα με τις οδηγίες των υγειονομικών αρχών, μέχρι 20 άτομα θα εισέρχονται στον χώρο κάθε φορά. Απαραίτητη η κράτηση θέσης.

Περισσότερες πληροφορίες neon.org.gr