Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ενα συνηθισμένο, αποκρουστικό θέαμα. Η άψογα ντυμένη δημοσιογράφος, με περισσή ωραιοπάθεια, σε ζωντανή σύνδεση με το κανάλι, ζητά δηλώσεις από τους δυστυχείς συνταξιούχους, που όρθιοι συνωθούνται για να πάρουν τα ελάχιστα χρήματα - «βοήθημα» το ονομάζουν οι κυβερνώντες... Αντίδωρο ελεημοσύνης για 35 ή και 40 χρόνια σκληρής δουλειάς... Η (ο) δημοσιογράφος που με την ίδια άνεση πηγαίνει στα κέντρα των δήμων ή της εκκλησίας σε περιόδους εορτών, την ώρα που δυστυχείς άστεγοι και ανέστιοι προσπαθούν να χορτάσουν την πείνα τους στα ομαδικά δωρεάν γεύματα, για να τους πάρει πιεστικά δηλώσεις. Και που οι περισσότεροι από αυτούς θέλουν να κρύψουν τα πρόσωπά τους από τον τηλεοπτικό φακό, προσπαθώντας ταυτόχρονα να κρύψουν την ντροπή τους για το κατάντημα... 

Εξω από την τράπεζα, λοιπόν, η δημοσιογράφος πλησιάζει μια ηλικιωμένη. Σκυμμένη η γιαγιά από τη φθορά του χρόνου, αλλά και από την ακόμα χειρότερη φθορά της ψυχής που φέρνουν η ανέχεια, η απογοήτευση, η αγανάκτηση και η κατάθλιψη, προσπαθεί να προφυλαχθεί από την πρωινή ψύχρα, τυλιγμένη όπως-όπως με ένα παλτό και ένα κασκόλ, που κάποτε, όταν ζούσε με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, είχε αγοράσει. Στο αβάσταχτα μονότονο ερώτημα της δημοσιογράφου, από τι ώρα είναι εκεί και τι θα κάνει το βοήθημα, η ηλικιωμένη γυναίκα απαντά διαφορετικά: «Να τους πεις εκεί στο κανάλι (σ.σ.: αναφέρθηκε σε μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό που έκανε τη ζωντανή σύνδεση), να μην αφήνουν τους πολιτικούς να τρώγονται στα παράθυρα και εμείς να μην καταλαβαίνουμε τίποτα από αυτά που λένε».

Με αυτές τις λίγες λέξεις, η ηλικιωμένη γυναίκα, εξαντλημένη από την ορθοστασία, το κρύο και την αγανάκτηση, περιέγραψε μια διαχρονική νοσηρή κατάσταση μέσα στην οποία χειμάζεται το τηλεοπτικό μας τοπίο. 

Ενα παγιωμένο τα τελευταία χρόνια σκηνικό: Οι εκπρόσωποι των κομμάτων σε στείρα τις περισσότερες φορές αντιπαράθεση. Αντιπαράθεση που συχνά ξεπερνά και τα πιο ελαστικά όρια της ευπρέπειας και καταλήγει σε «κοκορομαχίες» και ύβρεις όχι μόνο σε πολιτικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Οι περισσότεροι προσκεκλημένοι, (συνηθέστερα από τον κυβερνητικό συνασπισμό), όταν παραμένουν στο πολιτικό επίπεδο του διαλόγου, χρησιμοποιούν ξύλινη γλώσσα, βαρετά και φτηνά επιχειρήματα που επαναλαμβάνονται συνεχώς και -το χειρότερο- οικονομικούς όρους που προφανώς ούτε οι ίδιοι μπορούν να καταλαβαίνουν...
Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δώσει κανείς για αυτό το επίπεδο του διαλόγου είναι ότι δεν είναι αυθόρμητος και δεν εκφράζει, όπως αυτονόητα θα έπρεπε, τη σκέψη του πολιτικού που συμμετέχει στο τηλεοπτικό παράθυρο, αλλά είναι προϊόν επικοινωνιολόγων και κομματικών καθοδηγητών. Και στόχος είναι, μέσα από την ασάφεια, την ένταση, τη συνθηματολογία και τις ύβρεις, ο τηλεθεατής, δηλαδή ο λαός, να μην καταλαβαίνει την ουσία των λεγομένων, αλλά να παρακολουθεί την πολιτική αντιπαράθεση απλώς ως θέαμα ανδρών και γυναικών που τσακώνονται, που «τρώγονται», κατά την ηλικιωμένη γυναίκα που μίλησε αυθόρμητα έξω από την τράπεζα.

Ωστόσο, το φαινόμενο αυτό δεν είναι στιγμιαίο - έχει σοβαρότερες διαχρονικές διαστάσεις, αφού οι πολιτικοί που συμμετέχουν σε αυτά τα τηλεοπτικά παράθυρα και προκαλούν τις μεγαλύτερες εντάσεις, αν και κενές περιεχομένου, επειδή προφανώς αυξάνουν την τηλεθέαση, καλούνται όλο και συχνότερα να συμμετάσχουν...
Και γίνονται όλο και περισσότερο «αναγνωρίσιμοι» από το εκλογικό σώμα... 
Και πρωτεύουν σε σταυρούς στις εκλογικές διαδικασίες...

Και δοκιμάζεται η ποιότητα της αντιπροσωπευτικής μας Δημοκρατίας... στη χώρα που δίδαξε, κατά την αρχαιότητα, τον επαγωγικό διάλογο, την πολιτική σκέψη και τη λογική.
Στη χώρα του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη!