Τζένη Αγιανδρίτη

Από τη μία η φρικιαστική υπενθύμιση μιας εξωφρενικά σατανικής επίθεσης και του απάνθρωπου μαρτυρίου που την υπέβαλε εσαεί και από την άλλη η σχεδόν ηρωική αποφασιστικότητά της να αντικρίσει κατάματα τον κόσμο και να εκτεθεί ως ένας ζωντανός πίνακας - αντικείμενο διατριβής με θέμα τη διαστροφική κακία.

Η Ιωάννα, ένα νέο κορίτσι που μέχρι πρόσφατα χαιρόταν τα δώρα της νιότης και της ομορφιάς της, έγινε μια γυναίκα χωρίς πρόσωπο, πέφτοντας θύμα μιας άλλης γυναίκας που απλά δεν άντεχε την ύπαρξή της. Κι έτσι η τελευταία, ένα πρωί και αφού είχε μελετήσει προσεκτικά και μεθοδικά το πλάνο δράσης αποφάσισε να τη βγάλει από τη μέση και να την εξοντώσει με ύπουλη μανία Βελζεβούλη, με τρόπο τόσο ποταπό και κακιασμένο που κάνει την πράξη της ακόμα πιο ανατριχιαστική.

Δεν ήθελε μόνο να τη σκοτώσει. Βασικά, πρώτα ήθελε να την κάνει να υποφέρει, να ζήσει με φρικτούς πόνους κάθε εκατοστό της καμένης της σάρκας μέχρι να γίνει άδειο κουφάρι, να παραμορφώσει μέχρι εξαΰλωσης κάθε πόντο του σώματός της ώστε ακόμα κι αν υπήρχε έστω και μια απειροελάχιστη πιθανότητα να επιβίωνε, να ζούσε κάθε μέρα με τη φρίκη της παραμόρφωσης, να μην είναι πια όμορφη και χαμογελαστή, να μην την κοιτάζουν οι άνδρες, να μην κινδυνεύει από τη σύγκριση μαζί της.

Να σταματήσει πια να υποφέρει και η ίδια από το μίσος και την παράφορη ζήλια της. Όλα τα παραπάνω είναι όσα συζητάμε πολλοί στα σαλόνια και τα γραφεία μας παρακολουθώντας τη σχεδόν εξωπραγματική εικόνα της Ιωάννας, απόκοσμη και συγχρόνως ντελικάτη, με σχεδόν αέρινο βηματισμό, με τη μάσκα και το καπέλο και με αυτό το καθαρό αποφασιστικό βλέμμα που ζητά εδώ και τώρα απαντήσεις, αλλά και δικαίωση όπως μπαίνει ανυπόμονα στη δικαστική αίθουσα για να έρθει ως θύμα πρόσωπο με πρόσωπο -ή μάλλον μάσκα με πρόσωπο- με τη θύτρια.

Ιδιωτικά συζητάμε κι άλλα, όπως αν ποτέ ένας άνδρας θα επέλεγε ένα τόσο σατανικό μέσο εξόντωσης όσο το βιτριόλι για να εκδικηθεί ή να σκοτώσει ή να καταστρέψει έναν εχθρό του τέλος πάντων ή ακόμα το θέμα της γυναικείας αντιζηλίας και του ανταγωνισμού και ειδικά εναντίον των χαρισματικών γυναικών που επειδή είναι πιο όμορφες, πιο επιτυχημένες και πιο καλοζωισμένες μπαίνουν στο στόχαστρο κυρίως των ομοφύλων τους με μέσα το μπούλινγκ, το σκάψιμο του λάκκου, το κουτσομπολιό, τις τρικλοποδιές, τις υπόγειες ίντριγκες, τη διασπορά ψεύτικων φημών και λοιπών λασπολογιών.

Το άνωθεν θέμα είναι φυσικά από αυτά που αποφεύγουμε οι περισσότεροι να συζητάμε και δημοσίως, υπό τον φόβο του κραξίματος στην εποχή του άκαμπτου πολιτικά ορθού λόγου όπου η γυναίκα ως ο αδύναμος κρίκος στη ζυγαριά των δικαιωμάτων λαμβάνει και προνόμια ευνοϊκής μεταχείρισης όταν θίγονται ανάλογες προβληματικές.

Για να μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν θέτω το θέμα αν οι γυναίκες δολοφόνοι είναι πιο σατανικές από τους άνδρες -η βιβλιογραφία των δικαστικών αρχείων για τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα και το φύλο των δραστών έχει ήδη δώσει τις απαντήσεις της σε αυτό-, ούτε υπάρχουν άλλωστε αντικειμενικά κριτήρια του τι είναι και τι δεν είναι σατανικό, ούτε εν τέλει σκοπός του κειμένου είναι μία ακόμα γενικολογία τύπου «όταν οι γυναίκες είναι κακές, είναι χειρότερες», κάτι που ούτε για πλάκα δεν ξεστομίζεται και αντέχεται.

Αυτό, όμως, που τίθεται ως προβληματική είναι ακριβώς το αντίθετο: ότι, ενώ τόσες χιλιάδες γυναίκες στον κόσμο πέφτουν θύματα βιασμών, δολοφονιών και βασανισμών από ζηλόφθονους, κομπλεξικούς και βάναυσους συζύγους ή συντρόφους, το κύμα αλληλεγγύης που μεταξύ γυναικών φουντώνει στην είδηση μιας ακόμα δολοφονίας σβήνει σαν μοναχικό κλαράκι όταν κάποια ξεχωρίζει στο εργασιακό και κοινωνικό μας περιβάλλον και ως εκ τούτου φαντάζει ως απειλή.

Φυσικά, αντίστοιχα περιστατικά ζηλοφθονίας και ανταγωνισμού είναι το ίδιο συχνά και στις ανδρικές τάξεις, ειδικά σε θέματα χρημάτων και εξουσίας, μόνο που έχω την αίσθηση -για να μην πω πεποίθηση- ότι οι χαρισματικές γυναίκες, ειδικά αν είναι και όμορφες και πετυχημένες, γίνονται στόχος ανελέητης κριτικής και κουτσομπολιού όχι τόσο από τους άνδρες όσο από τις ίδιες τις γυναίκες.

Σας θυμίζω όλη αυτή την παραφιλολογία και την εξοργιστική καχυποψία που εξέφραζαν πολλοί και πολλές όταν το θέμα της επίθεσης με βιτριόλι εναντίον της Ιωάννας έγινε πρώτη είδηση και βγήκαν κάποιες φωτογραφίες της από τα social media στη δημοσιότητα, που βασικά έδειχναν μια νεαρή, ευπαρουσίαστη κοπέλα να χαίρεται τη ζωή της από τα ταξίδια της εδώ κι εκεί.

Σας θυμίζω όλα τα σενάρια που τότε κάποιοι και κάποιες καθισμένοι/ες υγιείς και αρτιμελείς στις πολυθρόνες τους ύφαιναν, λες και θα μπορούσε να υπάρχει η οποιαδήποτε δικαιολογία για μια τόσο ύπουλη και φρικιαστική επίθεση εναντίον ενός αθώου κοριτσιού. Και οι πιο καχύποπτες -όχι και τόσο μεταξύ μας- τύγχαναν οι γυναίκες.

Είναι την ίδια εποχή που το κίνημα #MeToo θέριευε παγκοσμίως, ενώ εδώ στην Ελλάδα άνοιξε το κουτί της Πανδώρας με μια σειρά καταγγελιών με θύματα σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών από άνδρες και μετέπειτα ωμών γυναικοκτονιών. Αν θέλουμε όμως να γίνουμε μια καλύτερη κοινωνία, ας ξεκινήσει ο καθένας από τον εαυτό του, ανεξαρτήτως φύλου. Ειδικά, όμως, εμείς, οι γυναίκες, έχουμε ήδη πολλά μέτωπα ανοιχτά.

Δεν χρειάζεται να ρίχνουμε στον λάκκο όσες ζηλεύουμε επειδή κατά βάση δεν τους μοιάζουμε. Η Ιωάννα δεν έχει πια πρόσωπο, μια άλλη γυναίκα την ανάγκασε να φοράει μάσκα. Αυτή η γυναίκα που όλοι σήμερα καταδικάζουμε, αν και υπογείως στάλα-στάλα ρίχνουμε καθημερινά το δικό μας βιτριόλι σε κάποια Ιωάννα εκεί έξω που μας έχει μπει στο μάτι, φορώντας μετά τη μάσκα της πάπιας.