Θανάσης Τσεκούρας

Από την πλευρά της Ν.Δ. το διακύβευμα είναι να «φύγουν αυτοί». Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ να «μην επιστρέψουν οι άλλοι». Οσο για τα υπόλοιπα κόμματα (κυρίως ΚΙΝ.ΑΛ. και Ποτάμι), κυριαρχεί η ψήφος σωτηρίας: ψηφίστε μας για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Οσο και να πηγαίνουμε πίσω τον χρόνο, στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, αντίστοιχο φαινόμενο ένδειας πολιτικού λόγου δύσκολα μπορεί να συναντήσουμε. Για παράδειγμα, στις εκλογές του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου συμβόλιζε την ελπίδα για ριζοσπαστικές αλλαγές στο κράτος και την κοινωνία μετά τον Μεσαίωνα του νεοκαραμανλισμού. Αλλη συζήτηση τι ακολούθησε στη συνέχεια.

Στις εκλογές του 2012, επίσης, τα διακυβεύματα ήταν γόνιμα. Από την πλευρά της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ η ανάγκη για την πάση θυσία παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και το ευρώ. Από τον ΣΥΡΙΖΑ, η προσδοκία για ανατροπή του «παλιού πολιτικού συστήματος». Τα ίδια και στις εκλογές του 2015, με ακόμη πιο έντονα και διλημματικά χαρακτηριστικά.

Η σύγκριση με την επερχόμενη αναμέτρηση είναι καταθλιπτική. Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ η επιχείρηση δημιουργίας ενός κεντρικού πολιτικού αφηγήματος παραμένει έωλη και ασυνάρτητη. Για παράδειγμα, η ξαφνική επέλαση στην Κεντροαριστερά χωρίς ιδεολογική και στρατηγική προετοιμασία, χωρίς τις αναγκαίες αυτοκριτικές, με χρήση αμφιλεγόμενων μεθοδεύσεων και αναξιόπιστων συνομιλητών θυμίζει γιουρούσι. Μια σημαία ευκαιρίας που αναρτήθηκε λόγω γενικευμένης αμηχανίας, εξ ου και η αποτυχία.

Δεύτερο παράδειγμα. Μετά τη λήξη των μνημονίων, το κύριο αίτημα είναι η επανεκκίνηση της οικονομίας, η ανάπτυξη και οι επενδύσεις. Δυστυχώς, η κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ τον εμποδίζει να υιοθετήσει μια ακομπλεξάριστη ατζέντα φιλική προς την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις, χωρίς αστερίσκους και παλινωδίες. Εξ ου και οι δυσκολίες στη «σοσιαλδημοκρατικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη πλευρά, ακραία προβληματική παραμένει η φυσιογνωμία της Ν.Δ. και του Μητσοτάκη. Η θεωρία του «ώριμου φρούτου» έχει οδηγήσει σε πολιτική νιρβάνα. Προγραμματική φτώχεια, ανώδυνες προτάσεις, αβαθής ηγετική ομάδα και ένας διαρκής επικοινωνιακός ακτιβισμός με αμφίβολα αποτελέσματα για να γεμίζει το κενό. Στο ερώτημα «πώς θα κυβερνήσει με τόσο φθαρμένο προϊόν» η μόνιμη απάντηση του Κ. Μητσοτάκη είναι ότι «όλα θα γίνουν μετά τις εκλογές». Αγνοια κινδύνου ή αδυναμία; Μπορεί και τα δύο.

Αν ισχύει η παρατήρηση για την έλλειψη δυναμικών και θετικών αφηγημάτων από τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, τότε ίσως αυτή είναι και η εξήγηση για το μίσος και τον φανατισμό με τον οποίο συγκρούονται καθημερινά οι εκπρόσωποί τους. Γιατί φοβούνται ότι αν «εξαϋλωθεί» με μαγικό τρόπο η ρητορική της εμφύλιας σύγκρουσης, θα αποκαλυφθεί η δυσάρεστη αλήθεια: ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Και στα δύο βασίλεια.