Θανάσης Τσεκούρας

Με σεβασμό στην ιστορικότητα της Μακεδονίας, αλλά και με το βλέμμα ανοιχτό στο μακροπρόθεσμο εθνικό συμφέρον.

Ο πρωθυπουργός, όμως, από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε ξαφνικά και χωρίς καμιά προετοιμασία να ασχοληθεί με το Σκοπιανό, έβγαλε στην επιφάνεια όλες τις πολιτικές του παθογένειες.

Εκτίμησε ότι με μια εθνική πρωτοβουλία θα ενίσχυε την κυριαρχία του στην εσωτερική πολιτική σκηνή, θα διεμβόλιζε τη Ν.Δ. και την Κεντροαριστερά και θα άνοιγε τον δρόμο ακόμη και για μια «εν πλω» αναδιάταξη του κυβερνητικού σχηματισμού, γιατί η συγκατοίκηση με τον Καμμένο αρχίζει πλέον να γίνεται βαρίδι για την προσωπική στρατηγική του.

Δυστυχώς (για τον ίδιο), όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί έχουν ένα θέμα. Οτι το ίδιο το πρόβλημα με τα Σκόπια δεν προσφέρεται για εύκολη και ελεγχόμενη πολιτική και επικοινωνιακή διαχείριση. Διαθέτει μια εκρηκτική δυναμική η οποία εύκολα μπορεί να ανατινάξει ακόμη και τον πιο επιδέξιο πολιτικό σχεδιασμό.

Σε όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, περίπου 6 στους 10 ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχονται καμιά λύση που να περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία». Ποιο είναι, λοιπόν, το ακροατήριο της πολιτικής του «έντιμου συμβιβασμού» που υποτίθεται ότι ευνοεί ο πρωθυπουργός; Γιατί στο υπόλοιπο εθνικό ακροατήριο που θα συζητούσε μια επιλογή ενός «έντιμου συμβιβασμού», κυρίως σε πολίτες δηλαδή που προέρχονται από τον χώρο της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς, το όνομα Τσίπρας είναι τοξικό και η αξιοπιστία του ως «εθνικού διαπραγματευτή» στο μηδέν.

Ο πρωθυπουργός στο επόμενο διάστημα είναι αναγκασμένος να διαχειρίζεται την πολιτική ζημιά που θα του επιφέρει η ερασιτεχνική και επιπόλαιη διαχείριση ενός μείζονος θέματος. Από εκεί που ξεκίνησε να κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη από έναν «πολιτικό θρίαμβο», τώρα θα τρέχει να μειώσει το κόστος των απωλειών.

Η αυτοπαγίδευση οφείλεται κυρίως στις πολιτικές του παθογένειες που προαναφέραμε. Δεν διαθέτει το ηγετικό μέγεθος να πορευτεί ακόμη και κόντρα στο ρεύμα όταν το επιβάλλει η συγκυρία. Δεν διακρίνεται για τις αντοχές να υπερασπίσει μια πολιτική την οποία θεωρεί σωστή, ακόμη και αν οι άλλοι, οι πολλοί, την αμφισβητούν. Δεν πιστεύει καν στην αναγκαιότητα της λύσης του προβλήματος. Απλώς τη θεώρησε μια καλή ευκαιρία για μικροκομματικό εντυπωσιασμό.

Για να επιστρέψουμε, λοιπόν, στα αρχικά, αν ο Τσίπρας ήταν ηγέτης, τότε το ζήτημα της επίλυσης της διένεξης με τα Σκόπια θα είχε μείζονα εθνική σημασία. Ομως αυτό το «πρωτογενές έλλειμμα» δεν καλύπτεται με ταχύρρυθμα μαθήματα διπλωματίας.