Θανάσης Μαυρίδης

Ζούμε τον απόλυτο παραλογισμό. Η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να πάρει από το ράφι φορολογικά μέτρα που εξοντώνουν τον ιδιωτικό τομέα και γιγαντώνουν την παραοικονομία. Και υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν στα σοβαρά ότι θα έρθει η ανάπτυξη. Το μόνο που μπορεί να έρθει με αυτή τη συνταγή του ολέθρου είναι να παρακαλάμε σε λίγο καιρό τον δόκτορα Σόιμπλε να βάλει σε εφαρμογή το περίφημο σχέδιό του...

Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί. Δεν το ’χει! Οταν υπουργός πιστεύει στα σοβαρά ότι η χώρα θα βγει από τα σημερινά της αδιέξοδα με τις Ελληνίδες να μαγειρεύουν καθημερινά γεμιστά, τότε να είστε σίγουροι μόνο για ένα πράγμα: έχουμε μπλέξει...

Και η τρόικα, όμως, έχει βαρύτατες ευθύνες. Οπως τις είχε και από την αρχή της κρίσης. Ας μην ξεχνάμε ότι εκείνη παρότρυνε τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις από το Δημόσιο μόνο και μόνο για να παρουσιάσουν έργο στον τομέα της μείωσης του δημόσιου τομέα. Γεμίσαμε έτσι τις καφετέριες. Η τρόικα, λοιπόν, θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει τη θέση της: ότι τα μέτρα αυτά δεν οδηγούν κάπου. Ωστόσο δεν το έκανε επειδή η Ευρώπη είναι εγκλωβισμένη με μικροπολιτικές λογικές. Μόνο το ΔΝΤ είχε το θάρρος να πει την πραγματικότητα. Οτι τα νούμερα δεν βγαίνουν ούτε με σφαίρες και ότι είναι απαραίτητο να υπάρξει μια γενναία αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους. Η Ευρώπη, όμως, δεν θέλει ούτε καν να σκέφτεται την πιθανότητα ότι θα χρειαστεί να ξοδέψει έστω και ένα ευρώ για την Ελλάδα. Προτιμά να κλωτσήσει το τενεκεδάκι μερικά μέτρα πιο κάτω και ας γνωρίζει ότι η κατάσταση είναι αδιέξοδη και ότι αργά ή γρήγορα θα κληθεί να πάρει τις αποφάσεις της - και μάλιστα σε δυσχερέστερες συνθήκες σε σχέση με αυτές που επικρατούν σήμερα.

Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης βαραίνει -ασφαλώς- την ελληνική πλευρά και το ελληνικό εκλογικό σώμα. Η ελληνική κυβέρνηση επιλέγει κάθε φορά το μείγμα των μέτρων. Αν θα περικόψει δαπάνες ή αν θα επιβάλει νέους φόρους. Ο κ. Τσίπρας επέλεξε τον δρόμο της νέας φοροκαταιγίδας και μάλιστα έκανε και σχετικές δηλώσεις, σύμφωνα με τις οποίες οι χαμηλοί φόροι δεν απέδωσαν τα προηγούμενα χρόνια. Η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε μια στρατηγική επιλογή: να επιτεθεί φορολογικά στη μεσαία τάξη και στη συνέχεια να «πουλήσει» αυτό το γεγονός στην εκλογική της πελατεία. Είναι μια επανάληψη του παλιού γνωστού συνθήματος των «μη προνομιούχων Ελλήνων».

Μια οικονομία λειτουργεί με κίνητρα. Αν πυροβολεί κανείς τα κίνητρα, δεν υπάρχει τρόπος να έρθει η ανάπτυξη. Τα μέτρα που ετοιμάζεται να πάρει η κυβέρνηση (εφόσον συμφωνήσει με την τρόικα και δεν οδηγηθούμε σε εκλογές) θα σκοτώσουν και την τελευταία ελπίδα για νέες επενδύσεις. Τα μέτρα δεν θα αποδώσουν και σύντομα η κυβέρνηση θα είναι αναγκασμένη να ξανασυζητήσει καινούρια μέτρα. Και όλα αυτά επειδή οι άνθρωποι δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν την αλήθεια, φοβούμενοι ότι με αυτόν τον τρόπο θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με τις ιδεοληψίες τους.

Τα νέα μέτρα οδηγούν τη χώρα στο Grexit. Η μη ολοκλήρωση της αξιολόγησης, επίσης, οδηγεί τη χώρα στο Grexit. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει λύση. Και αυτή είναι η εφαρμογή μιας άλλης, μιας φιλελεύθερης πολιτικής. Το ζήτημα είναι ότι οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές απαιτούν και την ύπαρξη ικανού αριθμού μεταρρυθμιστών, ανθρώπων που να αντιλαμβάνονται τα στοιχειώδη. Ο πολιτικός κόσμος δεν είναι παρά αντανάκλαση της κοινωνίας. Και το μεγάλο ερώτημα είναι αν η ίδια η κοινωνία θέλει τελικά να κάνει το μεγάλο βήμα. Αν θέλει να... σωθεί! Η απάντηση θα δοθεί στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Αν, πάντως, για κάτι μπορούμε να είμαστε σίγουροι, είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν το ’χει. Δεν μπορεί. Ακόμη και αν συμφωνήσει σε όλα και με όλους.