Σπύρος Παρασκευόπουλος

Την απάντηση την έδωσε μόνος του λέγοντας, εγώ όχι, και γι ‘ αυτό δεν ψηφίζω τη συμφωνία που έκλεισαν οι „Θεσμοί“, δηλαδή η μέχρι τώρα λεγόμενη Τρόικα, (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ευρωζώνη), με την Ελλάδα, για παράταση της δανειακής σύμβασης (δηλαδή παράταση του λεγόμενου δεύτερου μνημονίου).

Δυστυχώς απεδείχθη ότι, σε αντίθεση με την υπερβολική πλειοψηφία των συναδέλφων του στη γερμανική Βουλή που ψήφισαν υπέρ της συμφωνίας, επιβεβαιώθηκαν οι ενδοιασμοί του και μάλιστα την ίδια ημέρα από τα λεγόμενα των κυρίων Τσίπρα και Βαρουφάκη.
Ο μεν κύριος Τσίπρας είπε, σε ομιλία του στο υπουργικό συμβούλιο, σε αντίθεση με αυτά που διαμήνυσε και δεσμεύτηκε στη συμφωνία με τις χώρες της ομάδας του Ευρώ, ότι η Ελλάδα θα απαιτήσει από τους δανειστές της κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Ο δε κύριος Βαρουφάκης είπε σε συνέντευξη του στον Αντένα ότι „Είμαστε περήφανοι για το βαθμό της ασάφειας της συμφωνίας. Το κάναμε σκόπιμα. Έχει δημιουργικές ασάφειες και είμαστε υπερήφανοι για αυτό. Οι Ευρωπαίοι ήθελαν ασάφειες για να περάσουν τη συμφωνία" στα κοινοβούλιά τους. Οι Ευρωπαίοι όμως διέψευσαν τον ισχυρισμό του κυρίου Βαρουφάκη αμέσως και μάλιστα πολύ κατηγορηματικά. Ποιος λέει την αλήθεια;

Eμάς τους Έλληνες όμως πρέπει να μας προβληματίσει και να μας απασχολήσει στα σοβαρά το ερώτημα της αλήθειας. Δηλαδή σε τι στοχεύουν τα λεγόμενα του Πρωθυπουργού και του Υπουργού του. Είναι πράγματι αρχάριοι και αφελείς να λένε αυτά που λένε ή τα λένε επειδή είναι σίγουροι ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας φοβούνται μία τυχόν έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, διότι την θεωρούν καταστροφική για τη σταθερότητα του Ευρώ,  και γι ‘ αυτό θέλοντας και μη εξαναγκάζονται να ανέχονται, να υπομένουν και να χρηματοδοτούν τις απαιτήσεις της Ελλάδας;  
Μήπως όμως ο κύριος Τσίπρας και κύριος Βαρουφάκης δεν είναι τόσο αφελείς ώστε να ποντάρουν στον φόβο των δανειστών και εταίρων, αλλά εσκεμμένα με τα παράλογα λεγόμενα τους και τις συμπεριφορές τους να επιδιώκουν τη ρήξη με τους εταίρους αποσκοπούντες έτσι να τους ενοχοποιήσουν στον ελληνικό λαό για την σκληρή, άσπλαχνη, ανθελληνική και κοινωνικά απαράδεκτη συμπεριφορά τους;

Μήπως έχουν καταστρώσει αυτό το στρατηγικό σχέδιο επειδή γνωρίζουν και συγχρόνως φοβούνται ότι αν το πουν ανοικτά και καθαρά στον ελληνικό λαό, ο λαός δεν θα τους ακολουθήσει; Μήπως γι ‘αυτό προσπαθούν να τον εξαπατήσουν προβάλλοντας και ποντάροντας σε εθνικούς συναισθηματισμούς και εγωιστικούς ελληνικούς ψευτοπαληκαρισμούς και να τον οδηγήσουν „με τη θέλησή του„ σε κάποια απρόβλεπτη εθνική περιπέτεια και τελικά σε μία εθνική καταστροφή;

Πιστεύω ότι μάλλον αυτό συμβαίνει και θα προσπαθήσω να το αναλύσω και να το δικαιολογήσω. Η έξοδος από το Ευρώ αξιολογείται από αυτούς ως η σωτηρία της Ελλάδας. Γράφεται και λέγεται - όχι μόνον από Έλληνες αλλά και από ξένους αναλυτές - ότι μία ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα κοστίσει πολύ περισσότερα στις Χώρες τις Ευρωζώνης από ότι κοστίζει η παραμονή της. Και επειδή αυτό το γνωρίζουν όχι μόνον οι Ευρωπαίοι αλλά και οι Έλληνες πολιτικοί, οι τελευταίοι το εκμεταλλεύτηκαν στο εγγύς παρελθόν εύστοχα και εκβίαζαν με αυτό τους δανειστές τους και τους ανάγκαζαν να υποχωρούν και να τους δανείζουν συνεχώς χωρίς να υλοποιούν τελικά τα εκάστοτε συμφωνηθέντα.

 Το ίδιο παιχνίδι θέλει να παίξει και η σημερινή ελληνική Κυβέρνηση. Τι είναι αλήθεια από όλα αυτά; Αλήθεια είναι ότι μέχρι την πρώτη και εν μέρει μέχρι και τη δεύτερη δανειακή συμφωνία (πρώτο και δεύτερο μνημόνιο 2010-2012) υπήρχε πράγματι ο εύλογος φόβος των δανειστών ότι μία χρεοκοπία της Ελλάδας θα μπορούσε να προκαλέσει μία κατάρρευση του τότε ήδη από τη χρηματοοικονομική κρίση χτυπημένου τραπεζικού συστήματος της Ευρωζώνης, το οποίο ήταν και ο κύριος δανειστής της Ελλάδας.  Έτσι υπήρχε ο εύλογος φόβος ότι αυτό θα μπορούσε να θέσει στη συνέχεια σε κίνδυνο ακόμη και αυτή την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης.

Σήμερα όμως, δυστυχώς για τους Έλληνες πολιτικούς και ευτυχώς για τους εταίρους και δανειστές, ο κίνδυνος αυτός έχει μειωθεί στο ελάχιστον. Και αυτό διότι το θεσμικό πλαίσιο στην Ευρωζώνη, είναι πολύ διαφορετικό από ότι ήταν στα χρόνια (2010-2012), που αποφασίστηκαν τα δύο πρώτα μνημόνια.

Σήμερα υπάρχει πρώτον ο Ενιαίος Τραπεζικός Εποπτικός Μηχανισμός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), που μειώνει αισθητά τον κίνδυνο πτώχευσης των ευρωπαϊκών Τραπεζών. Δεύτερον έχει δημιουργηθεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) - που είναι μια ισχυρή χρηματική και πολιτική δέσμευση των κρατών μελών της Ευρωζώνης, ώστε να εγγυούνται με αυτή (700 δις €) σημαντικά τη σταθερότητα της Ζώνης του Ευρώ.
Τρίτον ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας είναι τώρα ο πιο σημαντικός πιστωτής της Ελλάδας και ελάχιστα ο ευρωπαϊκός τραπεζικός τομέας. Ο τελευταίος μάλιστα είναι σήμερα σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ότι  ήταν στο χρονικό διάστημα 2010-2012.

Τέταρτον οι οικονομίες της Ιρλανδίας, της  Πορτογαλίας, της Ισπανία και της Ιταλίας που απειλούνταν τότε από το λεγόμενο φαινόμενο του ντόμινο είναι σήμερα σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση, αφού υλοποίησαν σημαντικά μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και δανείζονται άνετα και σχετικά φτηνά από τις διεθνείς χρηματαγορές.

Στο πλαίσιο όλων αυτών των μέχρι σήμερα ευρωπαϊκών θεσμικών αλλαγών, είναι μάλλον απίθανο να αμφισβητήσουν οι διεθνείς χρηματαγορές και οι διεθνείς επενδυτές τη σταθερότητα της Ευρωζώνης - ανεξάρτητα από το εάν η Ελλάδα παραμένει μέλος της ή όχι.
Η απειλή λοιπόν της εξόδου της Ελλάδας (Grexit) από την Ευρωζώνη μάλλον δεν τρομάζει πλέον τα άλλα μέλη της. Μάλιστα με την παρούσα και σε πολλά σημεία για τους εταίρους χαώδης, αλαζονική, εκνευριστική και μη κατανοητή διαπραγματευτική συμπεριφορά της Ελλάδας, θα μπορούσε μία έξοδος της από την Ευρωζώνη να προκαλέσει ακριβώς το αντίθετο από την από πολλούς αναμενόμενη αποσταθεροποίηση του Ευρώ. Δεν είναι καθόλου απίθανο η έξοδος της Ελλάδας να ενισχύσει την αξιοπιστία του ισχύοντος ευρωπαϊκού διαρθρωτικού πλαισίου και έτσι να σταθεροποιήσει σημαντικά - τελικά χωρίς την Ελλάδα - την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση.

Αν η αξιολόγηση αυτή είναι σωστή, τότε τίθεται το εύλογο ερώτημα, μήπως η σημερινή ελληνική Κυβέρνηση με τη διαπραγματευτική της συμπεριφορά επιδιώκει εσκεμμένα τη ρήξη με τους Ευρωπαίους εταίρους και έτσι τελικά να πάει - με σύμφωνο τον ελληνικό λαό - στο Grexit;  Αυτό φαίνεται να είναι πράγματι -  κατά τη γνώμη μου - ο επιδιωκόμενος πολιτικός στόχος της σημερινής ελληνικής Κυβέρνησης.

Η στρατηγική των κομμουνιστών: Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας (ΚΚΕ), από το οποίο λίγο ή πολύ προέρχονται ιδεολογικά όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποδέχεται το πολίτευμα της Αστικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Στόχος του ήταν και είναι, κάτι που το λέει ανοικτά, να το αλλάξει. Βέβαια όχι με επανάσταση και με τη βοήθεια των όπλων, αλλά χρησιμοποιώντας τις διαδικασίες δημοκρατικών εκλογών, που του παρέχει το Αστικό Κοινοβουλευτικό Δημοκρατικό Πολίτευμα. Το ΚΚΕ γνωρίζει και πιστεύει προφανώς στη ρήση του Λένιν, ότι κάποτε και τελικά „ο καπιταλιστής θα του πουλήσει και το σχοινί με το οποίο θα τον κρεμάσει“. Δυστυχώς το ελληνικό Αστικό Δημοκρατικό Πολίτευμα δίνει τη δυνατότητα στο ΚΚΕ να το καταστρέψει. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.

Το ΚΚΕ γνωρίζει όμως ότι μία Ελλάδα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), μέσα στην Ευρωζώνη και μέσα στο ΝΑΤΟ, δηλαδή μέσα σε χώρες που έχουν όλες το ίδιο Αστικό Δημοκρατικό Πολίτευμα, είναι πολύ δύσκολο να της το αλλάξει. Γι ‘αυτό είναι ο πρώτιστος στόχος και η επιδίωξή του να κατορθώσει την έξοδο της Ελλάδας από όλους αυτούς τους διεθνείς θεσμούς. Η θέση αυτή προβάλλεται καθημερινώς από το ΚΚΕ πολύ ανοικτά και με ειλικρίνεια. Ευτυχώς όμως μέχρι στιγμής για την Ελλάδα και τους Έλληνες, ότι λιγότερο από 6% του ελληνικού εκλογικού σώματος αποδέχεται τις επιδιώξεις του ΚΚΕ.

Η στρατηγική των μαρξιστών του ΣΥΡΙΖΑ. Οι μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ, που πολλοί προέρχονται από το ΚΚΕ, έχουν και αυτοί τους ίδιους στόχους και επιδιώξεις. Αυτοί όμως κατάλαβαν ότι μία τέτοια ειλικρινής στρατηγική που ακολουθεί το ΚΚΕ δεν έφερε ούτε και θα φέρει το ποθητό τους αποτέλεσμα, αφού ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του (γι ‘ αυτούς βέβαια από κουταμάρα του !!) απορρίπτει μία σοσιαλιστική (κομμουνιστική) διακυβέρνηση. Γι αυτό η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η ειλικρίνεια αλλά, όπως είπε στη συνέντευξη του ο κύριος Βαρουφάκης, η ασάφεια. Αυτό σημαίνει ότι αποφεύγουν να πουν καθαρά στους Έλληνες ότι επιδιώκουν την έξοδο της Ελλάδας πρώτα από την Ευρωζώνη, στη συνέχεια από την ΕΕ και μετά από το ΝΑΤΟ. Έτσι προσπαθούν με την πολιτική της μετωπικής σύγκρουσης εναντίον των βόρειων Ευρωπαίων και ιδιαίτερα εναντίον των Γερμανών να διαμορφώσουν ένα συναισθηματικό κλίμα αντιπάθειας των Ελλήνων ενάντια στην υπόλοιπη Ευρώπη. Με αυτό τον τρόπον προσπαθούν βαθμιαία να οδηγήσουν τους Έλληνες στην εντύπωση ότι πρωτίστως αυτοί είναι και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκουν την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Δυστυχώς για την Ελλάδα και τους Έλληνες, μετά τις εθνικές εκλογές (25.01.2015) φαίνεται η στρατηγική αυτή του ΣΥΡΙΖΑ να καρποφορεί. Σε αυτό βέβαια συνέβαλαν και πολλοί άλλοι αρνητικοί παράγοντες, που τους εκμεταλλεύτηκε και εκμεταλλεύεται με επιτυχία και δεξιοτεχνία ακόμη και μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το Αστικό Δημοκρατικό Πολίτευμα που έζησαν οι Έλληνες τα τελευταία σαράντα χρόνια δεν ήταν πράγματι ποιοτικά το ίδιο με αυτό που έζησαν οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί. Στην Ελλάδα κυριάρχησαν κυρίως πολιτικοί που εδραίωσαν την αδικία σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, τη διαφθορά, τον νεποτισμό, τις πελατειακές σχέσεις, τη φοροδιαφυγή, τη φοροαπαλλαγή και τον άπληστο και προκλητικό πλουτισμό για τους ίδιους και τους ημετέρους.  Έτσι η Ελλάδα οδηγήθηκε το 2010 σε χρεοκοπία. Και αυτή εξαιτίας της ανικανότητας των φαύλων και αχρείων αυτών πολιτικών καθώς και εξαιτίας - με υπαιτιότητα πάλι των ίδιων - της απόλυτης δυσλειτουργίας των αστικών δημοκρατικών και διοικητικών θεσμών του κράτους.

Οι ίδιοι αυτοί πολιτικοί παρουσιάστηκαν το 2010 σαν σωτήρες και ανάλαβαν να αξιοποιήσουν προς το συμφέρον της χώρας και των πολιτών της την πλούσια οικονομική βοήθεια των Ευρωπαίων Ετέρων μας. Και εδώ απέδειξαν για άλλη μια φορά όχι μόνον την ανικανότητά τους αλλά και τη μεροληψία τους. Τα συμφωνηθέντα με τους δανειστές αναγκαία και απαραίτητα για την οικονομική ανάπτυξη δημοσιονομικά και διαρθρωτικά μέτρα που έπρεπε να επιβληθούν όσο το δυνατό πιο γρήγορα, όχι μόνον δεν τα υλοποίησαν σωστά και γοργά ως όφειλαν, αλλά πολύ περισσότερο τα καθυστέρησαν, πολλές φορές μάλιστα εσκεμμένα, προς όφελος των ημετέρων. Και το χειρότερο από όλα ήταν ότι το μεγαλύτερο κόστος των περισσοτέρων αναγκαίων δημοσιονομικών μέτρων λιτότητας το φόρτωσαν στα μεσαία και αδύνατα κοινωνικά στρώματα

Συμπέρασμα: Ακριβώς αυτή η λεγόμενη λιτότητα με κοινωνική εξαθλίωση των πιο φτωχών και αδυνάτων έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση. Βέβαια ο ελληνικός λαός δεν του έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης ούτε και την εντολή να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Του έδωσε μόνον ψήφο διαμαρτυρίας και τιμωρίας των προηγούμενων πολιτικών. Αυτό όμως δεν ενοχλεί τους μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή την ανεπάντεχη για αυτούς ιστορική και απρόβλεπτη ευκαιρία ανάληψης διακυβέρνησης της χώρας δεν θα την αφήσουν ανεκμετάλλευτη.

Αν τώρα ο ελληνικός λαός σε αυτή τη φάση δεν προσέξει, με την πολιτική της εσκεμμένης σύγκρουσης που ακολουθεί η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγηθεί, χωρίς καν να το καταλάβει, εκτός Ευρωζώνης. Και αυτό διότι απλώς οι Ευρωπαίοι θα σταματήσουν κάθε βοήθεια προς την Ελλάδα με αποτέλεσμα τη χρεοκοπία. Προφανώς αυτό επιδιώκει και ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού φαίνεται να μη ενδιαφέρεται η Κυβέρνηση που θα βρει τα δις € που άμεσα τώρα πρέπει να πληρώσει.