Σπύρος Λ. Παπαδημητρίου

Σε τι κατάσταση είμαστε ως χώρα, συνεπώς και εμείς ως πολίτες της, λίγο πολύ όλοι το γνωρίζουμε. Το να επαναλαμβάνουμε το πρόβλημα, και το συνεχώς αυξανόμενο μέγεθός του, στρουθοκαμηλίζοντας στις βασικές και γενετήσιες παραμέτρους του, μόνο καλό δεν κάνει.

Φτάνουν πια οι κορόνες πανικού από ειδικούς και μη, καθώς και η αναπαραγωγή τους από τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Καιρός να δούμε την κατάσταση με ψυχραιμία, λογική και ρεαλισμό χωρίς να λειαίνουμε τις γωνίες, υπό το πρίσμα του εθνικού συμφέροντος, του συνόλου δηλαδή, αφήνοντας στην άκρη τα «εγώ μας». Ας αναλύσουμε το πρόβλημα με καθαρό μάτι για να δούμε τι έχουμε και πού θέλουμε και μπορούμε να πάμε.

Δεν ευαγγελίζομαι τον ειδικό γιατί δεν είμαι, αλλά ως ερέθισμα και τροφή για τους ειδικούς θα τολμήσω μια πρώτη προσέγγιση.

Εχουμε «αφασία» του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Με περιχαρακώσεις, εσωστρέφεια, «κόκκινες γραμμές» για την προστασία του τζάμπα εισοδήματος διαφόρων συντεχνιών και κύριο στόχο το πολιτικό του μέλλον (διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ, πώς θα ισορροπήσουν και τι γραμμή συμφέρει να ακολουθήσουν τα άλλα κόμματα κ.λπ.), τον προσπορισμό ψήφων για τη διατήρηση και συνέχιση του θεάρεστου έργου του, το οποίο το βλέπουμε, το βιώνουμε στο πετσί και την τσέπη μας. Ενα πολιτικό σκηνικό που, όπως διάβασα κάπου, ενώ έρχεται τσουνάμι, αυτοί τσακώνονται για τις ξαπλώστρες. Εχουμε έναν δημόσιο τομέα με δομικά προβλήματα που παράγει διαφθορά και ελλείμματα.
Εχουμε μια Δικαιοσύνη (το τελευταίο αποκούμπι του πολίτη) που κωλυσιεργεί αφάνταστα και αμφισβητείται η ακεραιότητά της αντί να εμπνέει εμπιστοσύνη, πληρώνοντας τον εναγκαλισμό της με το πολιτικό σύστημα.
Εχουμε έναν ιδιωτικό τομέα διαρκώς συρρικνούμενο που καλείται να σηκώσει βάρη που πλέον δεν μπορεί. Φθίνουσα επιχειρηματικότητα (εξαιρουμένης της κρατικοδίαιτης) την οποία φροντίσαμε να δαιμονοποιήσουμε (κέρδος) και να απαξιώσουμε. (Είσαι επιχειρηματίας; Είσαι οιονεί απατεώνας, φοροφυγάς, κλέφτης, λαμόγιο κ.λπ.)
Εχουμε και εμάς, έναν λαό με λάθος νοοτροπία που καλλιεργήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, εθισμένο στον λαϊκισμό κομμάτων, ΜΜΕ και στο χάιδεμα αφτιών που πάντα μας φταίνε οι «άλλοι». Αλήθεια, μας λέει τίποτα η έκφραση «να μαζευτούμε να.. πάτε»!

Σε όλα τα προβλήματα υπάρχουν λύσεις. Μόνο που μέχρι τώρα αυτές που αναζητούνται δεν αφορούν το πρόβλημα της οικονομίας, αλλά το πολιτικό σκηνικό και τις συνδικαλιστοσυντεχνίες. Μέχρι τώρα έχουμε επικεντρωθεί μόνο σε εισπρακτικά - φορομπηχτικά μέτρα. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η ρευστότητα αλλά κυρίως η βιωσιμότητα της οικονομίας, την οποία με την φορομπηχτική πολική κατέστρεψαν ακόμη περισσότερο, διογκώνοντας έτσι και το πρόβλημα της ανεργίας αλλά και της ρευστότητας. Για να πιάσει τόπο η ρευστότητα θα πρέπει πρώτα το σύστημα να γίνει βιώσιμο.

Χρειάζεται ιεράρχηση στόχων και δράσεων για αλλαγή των παραπάνω, πέρα από το απαραίτητο «κούρεμα», και μάλιστα στο 80%, για να είναι βιώσιμη η εξυπηρέτηση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ. (Αλήθεια, ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί τα ομόλογα της ΕΚΤ εξαιρούνται και θα πληρωθούν στις ονομαστικές τιμές όταν έχουν αγοραστεί κοντά στο 60%;)

Χρειάζεται σχέδιο για να πάρει μπρος ο ιδιωτικός τομέας που θα απορροφήσει τους άνεργους ιδιωτικούς και απολυμένους δημοσίους, γιατί χωρίς μείωση της ανεργίας δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε ανάπτυξη - ευημερία. Να γίνει η χώρα φιλικός προορισμός για επιχειρήσεις και όχι ουσιαστικά να βρίσκεται υπό διωγμό και διαπόμπευση η ιδιωτική πρωτοβουλία. Αλλο πράγμα είναι να χρωστά κάποιος, π.χ. 200.000, ενώ μέχρι τώρα έχει πληρώσει πολλαπλάσια (εκατομμύρια) σε φόρους, αδυναμία στην οποία οδηγήθηκε από τα μέτρα, και άλλο να μην πληρώνει γιατί φοροδιαφεύγει, και αυτό θα γίνει με: α) αναδιάρθρωση και συρρίκνωση του γιγαντόμορφου σπάταλου και κακοδιαχειριζόμενου κράτους, β) πραγματικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη  που θα λειτουργεί με γνώμονα την ισονομία και την ταχύτητα απονομής δικαιοσύνης. Κυρίως χρειάζεται σταθερό για πολλά χρόνια φορολογικό καθεστώς. Η υπερφορολόγηση επιχειρήσεων έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη και οδήγησε και οδηγεί στο κλείσιμο ή την προβληματικότητα αμέτρητες επιχειρήσεις ακόμη και από τις πιο υγιείς και νοικοκυρεμένες.

Απλοποίηση ΚΒΣ - Μείωση στο 25% (+επιβράβευση της επανεπένδυσης). (Γνωστή η καμπύλη Laffer που μας λέει ότι όσο μεγαλώνουν οι φορολογικοί συντελεστές μειώνονται τα φορολογικά έσοδα, δηλαδή το 45% και 50% τελικά φέρνει λιγότερα έσοδα από το 25%, π.χ. Reagan ΗΠΑ. 1980-1990 από 70% μείωση στο 28% με… διπλασιασμό εσόδων.)
Και τελικά, ας επικεντρωθούμε όλοι μας με συμμετοχή στην προσπάθεια και την ευθύνη, στην επιλογή στόχων όσον αφορά το τι μπορούμε να κάνουμε καλά, και μάλιστα καλύτερα από άλλους. Καιρός να καταλάβουμε ότι το χρυσάφι για μας είναι η γη με τη σπάνια χλωρίδα, τα μνημεία μας, ο ήλιος, ο αέρας, η θάλασσα και το νησιωτικό μας σύμπλεγμα. Αυτά πρέπει να εκμεταλλευτούμε παραγωγικά, με άξονες την ενέργεια, τον ποιοτικό τουρισμό σε συνδυασμό με τα μνημεία και τον πολιτισμό και ας θεσμοθετήσουμε σε νησιά μας ειδική ζώνη χαμηλής φορολόγησης για επιχειρήσεις και δραστηριότητες εκτός συνόρων.

Εάν το κράτος αλλάξει δομές όπως προαναφέραμε, θα εμπνεύσει αξιοπιστία (θεσμική και διαχειριστική), εμπιστοσύνη, νοοτροπία (επιχειρηματική και ατομική). Τότε θα έχουμε αποτέλεσμα. Αυτά είναι καιρός ή να τα κάνουμε τώρα ή να την κάνουμε.

*Ο κ. Σπύρος Παπαδημητρίου είναι επιχειρηματίας

Αναδημοσίευση από το Πρώτο Θέμα