Σπύρος Γκουτζάνης

Δεν θέλει γιατί δεν πιστεύει ότι θα δώσει λύση στο οικονομικό πρόβλημα ή ότι είναι το πλέον ενδεδειγμένο για να βγει η χώρα από την κρίση. Ενδεχομένως να έχει δίκιο. 

Δεν μπορεί γιατί όλες οι υποσχέσεις και οι δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι των πολιτών μέχρι να -και για να - κατακτήσει την εξουσία κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από τις επιταγές τους προγράμματος. Επιπλέν όλο το πολιτικό, ιδεολογικό και αξιακό της πλαίσιο είναι αντίθετο με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο του προγράμματος. Ενδεχομένως, επίσης να έχει δίκιο ότι το μοντέλο των δανειστών εντείνει την αδικία και την κοινωνική ανισότητα. 

Το να εφευρίσκει όμως, παράλληλα προγράμματα που βεβαίως δεν έχουν καμία πιθανότητα ή να υποστηρίζει ότι εφαρμόζει με κοινωνική δικαιοσύνη το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του Τόμσεν και του Σόιμπλε, συνιστά ανεντιμότητα έναντι του λαού και έναντι των δικών της ψηφοφόρων. 

Ενδεχομένως τον Σεπτέμβριο, όταν κέρδισε τις εκλογές, να είχε ψευδαισθήσεις ότι μέσα από την διαπραγμάτευση και την εφαρμογή του προγράμματος θα μπορούσε να αμβλύνει τις συνέπειες της συνθηκολόγησης του περασμένου Ιουλίου. Κι ας προειδοποιούσαν πιο ρεαλιστές τότε σύντροφοι ότι ο συσχετισμός ισχύος θα γίνεται όλο και πιο συντρηπτικός σε βάρος της “αριστερής” κυβέρνησης όσο θα περνά ο χρόνος και άρα είναι από ματαιοπονία έως εξαπάτηση η υπόσχεση για βελτίωση των όρων της συμφωνίας και ελάφρυνση των συνεπειών. 

Έξι μήνες όμως μετά τη νίκη στις εκλογές και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις -στην καλή περίπτωση που υπήρχαν- έχουν εκλείψει. Γνωρίζει πλέον η κυβέρνηση ότι η πολιτική που θα υλοποιήσει είναι συγκεκριμένη, είναι η νεοφιλελεύθερη πολιτική, επιβαρυμένη με δόσεις εκδίκησης από τον Σόιμπλε και τον Τόμσεν. Επίσης θα έπρεπε από το περυσινό ναυάγιο να έχει πλέον διδαχθεί ότι δεν θα υπερισχύσει έναντι των δύο αυτών παραγόντων παρατείνοντας την διαπραγμάτευση και ικετεύοντας. ‘Εχει λοιπόν δύο δυνατότητες στο οριακό σημείο που βρίσκεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: να απορρίψει το πρόγραμμα και να προσφύγει στον ελληνικό λαό για να πάρει εξουσιοδότηση για ρήξη -να κάνει δηλαδή με ένα χρόνο καθυστέρηση αυτό που δεν έκανε πέρυσι.  Η δεύτερη δυνατότητα είναι να εγκαταλείψει την εξουσία (εύκολα θα βρεθεί η πολιτική μεθόδευση), για να αναλάβει ο επόμενος, αν μπορεί και αν είναι έτοιμος εκείνος να εφαρμόσει το πρόγραμμα που ούτε θέλει ούτε μπορεί να υλοποιήσει η ίδια. Τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις για να διατηρεί η ευάριθμη παρέα του Μαξίμου την εξουσία, με κάθε κόστος και πάση θυσία...των άλλων βεβαίως.