Σπύρος Γκουτζάνης

Το ερώτημα έχει ενδιαφέρον γιατί αναδεικνύει την παθογένεια της πολιτικής σκηνής. Δεν τίθεται γύρω από ποιά πολιτική θα οικοδομηθεί μία κυβέρνηση συνεργασίας ώστε να υλοποιηθεί η απόφαση του ελληνικού λαού αλλά ποιά πρόσωπα θα μοιράσουν θέσεις και οφίκια, εξουσία και χρήμα. Για παράδειγμα ο κ. Σαμαράς πριν το 2012 απέκλειε μετά βδελυγμίας το ενδεχόμενο να κυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ, είχε αφιερώσει τότε μεγάλα αποσπάσματα από ομιλίες του για να επιχειρηματολογεί εναντίον του ΠΑΣΟΚ και για να πείσει έβαζε στην ζυγαριά την προσωπική του αξιοπιστία. Όταν τα έλεγε αυτά σκεπτόταν και ποιόν πράσσινο θα κάνει υπουργό του.

Η αληθεία είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει απομονωμένος παρότι οι θέσεις του εκφράζουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Εάν ήταν διαφορετικά, εάν η πλειοψηφία συμφωνούσε έστω και αγανακτώντας με την πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια τότε δεν θα είχαμε πρόωρες εκλογές ή αν είχαμε από κάποιο λάθος η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα ήταν βέβαιο ότι θα τις κερδίσουν και θα συνέχιζαν απρόσκοπτα την επιτυχημένη πολιτική τους.

Ποιά όμως είναι η πολιτική που ακολουθείται τέσσερα χρόνια τώρα; Είναι πολιτική που αποφασίστηκε μεταξύ Βερολίνου-Βρυξελλών και Ουάσινγκτον και υλοποιούν κυβερνήσεις που έχουν αποδεχθεί την πλήρη κατάργηση της κρατικής κυριαρχίας -αφού οι τρείς πρωτεύουσες επιβάλλουν ακόμη και πόσους καθηγητές θα έχει στην μέση εκπαίδευση η χώρα. Εάν αυτό είναι το εξωτερικό γνώρισμα, στον πυρήνα της είναι ακραία νεοφιλελεύθερη και πολιτική λιτότητας, πολιτική αποδιαρθρωσης και θεσμικής διεύρυνσης κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων. Συμφωνεί με τα βασικά της γνωρίσματα η ελληνική κοινωνία; Όποτε κάποιο κόμμα κατέβηκε σε εκλογές με καθαρό πολιτικό και οικονομικό φιλελεύθερο λόγο δεν μπήκε καν στην Βουλή. Από τον κ. Στέφανο Μάνο και τους Ταύρους, μέχρι την συμμαχία του κ. Σκυλακάκη και του κ. Τζήμερου ή μέχρι και την Δημοκρατική Συμμαχία της κας Μπακογιάννη. Παρότι όμως ο λαός όποτε εκτίθενται τους αποδοκιμάζει οι νεοφιλελεύθεροι υπερεκπροσωπούνται στην πολιτική κονίστρα και στα ΜΜΕ. Είναι σαν όλοι αυτοί ή έστω οι περισσότεροι που ομνύουν στην αγορά και στον ιδιωτικό τομέα να αναζητούν καταφύγιο στο κράτος ή σε κρατικοδίαιτες δραστηριότητες.

Με την νεοφιλελεύθερη πολιτική που επιβάλλουν Βερολίνο-Βρυξέλλες-Ουάσινγκτον έχει ταυτιστεί το παλαιότερο απαξιωμένο αλλά δυστυχώς και το νεότερο πολιτικό προσωπικό, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, νέο κόμμα Παπανδρέου. Ακόμη και το ΚΚΕ που οι θέσεις του δεν πείθουν ούτε τους ψηφοφόρους του με το να καταφέρεται εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει τα αποτελέσματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που δήθεν καταγγέλλει. Το πολιτικό προσωπικό λοιπόν είναι αυτονομημένο από την κοινωνία την οποία ζητά να εκπροσωπήσει. Μπορεί η κοινωνία να ζητά επιμόνως μία διαπραγμάτευση και μία συμφωνία με τους εταίρους που να διαφυλάσσει ψήγματα κρατικής κυριαρχίας και να της επιτρέπει αξιοπρεπή διαβίωση αλλά αυτά είναι αδιάφορα για το πολιτικό προσωπικό ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ, Κόμμα Παπανδρέου, ΚΚΕ που είτε το δηλώνουν είτε όχι ότι δεν θα συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη κι αν έλθει πρώτο κόμμα -εκτός αν ο ΣΥΡΙΖΑ προσχωρήσει στον μοναδική πολιτική. Εν κατακλείδι η Δημοκρατία και η θέληση της πλειοψηφίας είναι ιερή αρκεί να συμφωνεί με τις επιδιώξεις τους. Και έαν ο λαός δεν συμφωνεί με τις απόψεις τους -δηλαδή με τις απόψεις του Βερολίνου- τόσο το χειρότερο για τον λαό. Θα βρουν τρόπο να υφαρπάξουν την ψήφο του και εν τέλει να διαστρέψουν την εντολή του. Αλλά και ο λαός ας προσέχει ποιούς ψηφίζει και τί να περιμένει...