Ρέα Βιτάλη

Εκείνα τα μεσημέρια ήταν αφόρητα αργόσυρτα. Δεν ήξερες από πού να τα πιάσεις και πώς να τα σπρώξεις. Ξεκινούσαν με ένα «μην ακούσω κιχ!» των γονιών.

Οχι «οι τοίχοι», «τα τοίχια» έλεγε η γιαγιά μου κι ας την κορόιδευα. Ωστόσο, όλο και πιο συχνά με πιάνω να χρησιμοποιώ την ίδια λέξη.

Το να αφαιρέσεις από τον Αλέξη Τσίπρα το ψέμα είναι σαν να αφαιρείς από γριά γυναίκα το δικαίωμα της αφήγησης ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, ενός ρομάντζου της νιότης της.