Παντελής Καψής

Προκαλεί όμως θόρυβο, τον θόρυβο των πλησιαζόντων γεγονότων. Αυτή τη στιγμή στο Σύριζα οι αντιμαχόμενες φράξιες δεν είναι τόσο ξένοι μεταξύ τους, όσο ορκισμένοι αντίπαλοι. Τα νεανικά κείμενα του Στέφανου Κασσελάκη ήταν το κερασάκι στην τούρτα και για τους αντιπάλους του, η απόδειξη της ιδεολογικής και πολιτικής του υποκρισίας.

Εντάξει ορισμένοι διατύπωσαν μεθοδολογικού χαρακτήρα αντιρρήσεις. Τι δηλαδή, αν αρχίζαμε να αναλύουμε κείμενα του 2012 τότε η μισή κοινοβουλευτική ομάδα του Σύριζα θα έπρεπε να είχε διαγραφεί. Όσα έχει ψάλει ο Ραγκούσης στον Τσίπρα δεν το έχουν κάνει πολλοί άλλοι στο ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ. Πέρα από αυτό όμως, το ερώτημα που έχει ενδιαφέρον είναι τι θα είχε συμβεί αν τα γραπτά του είχαν γίνει γνωστά πριν από την ψηφοφορία για την ανάδειξη της ηγεσίας. Θα του είχαν κοστίσει;

Στην εσωκομματική αντιπολίτευση πιστεύουν ότι τα κείμενα θα έδειχναν πως ο Κασσελάκης είναι ακατάλληλος για την ηγεσία του κόμματος. Πιστεύουν δηλαδή πως όσοι πήγαν να ψηφίσουν νοιάζονται πραγματικά για την αριστερή φυσιογνωμία του κόμματος. Ή για να χρησιμοποιήσουμε μια διατύπωση που έχει πέραση τον τελευταίο καιρό στους διαφωνούντες, ότι οι ψηφοφόροι θεωρούν πως ο Σύριζα πρέπει να συνεχίσει να αγωνίζεται για τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» της κοινωνίας.

Φοβάμαι ότι ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Η τετραετία του Σύριζα διέλυσε κάθε ιδεολογική ψευδαίσθηση που μπορεί να είχαν οι ψηφοφόροι του. Το τελευταίο πράγμα που τους νοιάζει είναι η ιδεολογική συνέπεια, κι όσοι πραγματικά νοιάζονταν έφυγαν για άλλες πολιτείες. Οι ψηφοφόροι του Σύριζα διέγνωσαν πολύ καλύτερα από τα στελέχη της ηγεσίας, ότι η ελληνική κοινωνία σήμερα δεν ζητά ιδεολόγους οραματιστές αλλά σοβαρούς διαχειριστές που μπορούν να αντιμετωπίσουν τις χρόνιες παθογένειες της οικονομίας και του κράτους. Είναι η βασική αιτία της κυριαρχίας του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Συγκεντρώνει αυτά τα χαρακτηριστικά ο Κασσελάκης; Η μέχρι σήμερα πολιτεία του δείχνει το αντίθετο, υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι να αμφισβητήσει κάποιος την επάρκεια του για τη θέση στην οποία βρίσκεται. Κυρίως η αίσθηση μιας αβάσταχτης ελαφρότητας τελείως αναντίστοιχης με τις ευθύνες που έχει αναλάβει. Το πρόβλημα όμως δεν είναι στις «νεοφιλελεύθερες» θέσεις τις οποίες εκφράζει, οι περισσότερες από τις οποίες θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως μια στοιχειώδης προσαρμογή της φυσιογνωμίας του Σύριζα σε αυτό που θέλει να είναι: ένα κόμμα δηλαδή που επιδιώκει να συσπειρώσει όλο το φάσμα της προοδευτικής αντιπολίτευσης.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι απολύτως βέβαιο, τουλάχιστον για ένα μέρος των ψηφοφόρων, ότι στην πλειονότητα τους, τα παραδοσιακά στελέχη του Σύριζα αποτελούν πια ένα βαρίδι. Καταδικάζουν το Σύριζα στο περιθώριο και υπονομεύουν κάθε πιθανότητα ανάκαμψης. Ο ξύλινος λόγος τους απωθεί ενώ συνήθως οι αριστερές πολιτικές που επικαλούνται δεν είναι τίποτα άλλο από υιοθέτηση συντεχνιακών αιτημάτων.

Αυτό βέβαια βάζει τον Κασσελάκη μπροστά σε ένα δύσκολο δίλημμα. Θα μπορούσε μια χαρά να τους ξεφορτωθεί χωρίς να έχει πολιτικό κόστος. Μόνο όμως αν μπορούσε να προβάλει κάποια άλλα αξιόλογα στελέχη. Ο κύκλος των υποστηριχτών του ωστόσο, στην συντριπτική πλειοψηφία, προέρχεται από τα (πολύ) κάτω ράφια των στελεχών του κόμματος. Αν διαγράψει τους διαφωνούντες κινδυνεύει πολύ γρήγορα να ακολουθήσει την τύχη του Ζίγδη, χωρίς να το καταλάβει. Λογικά λοιπόν θα προσπαθήσει να πετύχει έναν κάποια συμβιβασμό. Το ζήτημα είναι αν θα το δεχθούν οι αντιφρονούντες χωρίς να του βάλουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Θα πρέπει να περιμένουμε να το δούμε. Ψυχολογικά πάντως πολλά στελέχη έχουν ήδη διαβεί τον Ρουβίκωνα.