Νίκος Μήλης

Πετυχαίνει, δηλαδή, τους ακριβώς αντίθετους στόχους από αυτούς που περιλαμβάνονται στις διακηρύξεις που προηγούνται ή με τις οποίες συνοδεύονται οι σχετικές πράξεις. 
Και κτηματολόγιο και δασικοί χάρτες και σχέδια πόλεων και πολεοδομικά σχέδια ανάπτυξης, και περιουσιολόγιο, και Ε9 και, και, και. Ο κατάλογος των «πρωτοβουλιών», των παρεμβάσεων κοκ δεν έχει τέλος. Όπως δεν έχουν τέλος οι καταπατήσεις, αλλά και η ταλαιπωρία των νόμιμων πολιτών.
 
Το ένα «χαρτί» του δημοσίου συγκρούεται με το άλλο, ο δασικός χάρτης αμφισβητεί το κτηματολόγιο, το ένα πιστοποιητικό δεν συμφωνεί με το άλλο και το αποτέλεσμα είναι ταλαιπωρία και ανομία. Ως μηχανικοί δε θέλουμε να διαιωνίζεται το πρόβλημα για να έχουμε ρόλο. Δουλειά μας είναι να χτίζουμε ένα κομμάτι του μέλλοντος όλων μας, όχι να ρυθμίζουμε υποθέσεις του χθες. 
 
Σχεδόν 200 χρόνια από την απελευθέρωση το ελληνικό κράτος δεν έχει καταφέρει να συμφωνήσει στο τι είναι δημόσιο και τη ιδιωτικό. Και με ποιους όρους μπορεί το δημόσιο να αξιοποιήσει την περιουσία του και ο ιδιώτης να την κατοχυρώσει.
 
Η εμμονή στη θέση ότι ήταν δάσος θα είναι πάντα δάσος είναι προφανές ότι δημιουργεί στρεβλώσεις. Δεν αναγνωρίζει την πραγματικότητα ενώ δεν αποτρέπει και νέες καταπατήσεις από όσους εκμεταλλεύονται την εκκρεμότητα. Από όσους εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι οι υπηρεσίες είναι υποχρεωμένες να εργάζονται για να εκδίδουν χαρτιά προκειμένου οι νόμιμοι να αποδείξουν την νομιμότητά τους! 

1. Το ανάγλυφο της χώρας μας έχει αλλάξει. Εκεί που υπήρχε δάσος υπάρχουν πόλεις. Το κράτος οφείλει να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα, από τη στιγμή μάλιστα που εισέπραξε δις από τις αγοραπωλησίες οικοπέδων και τις ανεγέρσεις κατοικιών στις περιοχές αυτές. 

2. Εκεί που υπήρχε δάσος υπάρχουν αγροτικές εκμεταλλεύσεις από δεκαετίες. Έχουν γίνει έργα ύδρευσης και άρδευσης. Έχουν στηθεί φράγματα, έχουν ανοιχτεί δρόμοι, έχουν δημιουργηθεί ολόκληρά εργοστάσια επεξεργασίας των προϊόντων που παράγονται. 

3. Υπάρχει, βέβαια, και μία άλλη περίπτωση. Εκεί όπου πράγματι υπάρχει δάσος να υπάρχουν και αναπτυξιακές ευκαιρίες. Όπως συμβαίνει στη Χαλκιδική με τα μεταλλεία χρυσού. 

Το κράτος θα πρέπει να διασφαλίσει την αρμονική συνύπαρξη κατοίκων, αγροτών και επιχειρηματιών. Αυτή είναι η δουλειά του. Να ανοίγει δρόμους συνεργασίας, όχι να απαγορεύει και να σηκώνει εμπόδια. 
 
Η γη μας είναι η περιουσία μας. Είναι το σπίτι μας. Είναι το δώρο της φύσης για να χτίσουμε μια καλύτερη ζωή. Με σεβασμό στο περιβάλλον, με σεβασμό στη νομιμότητα και την ισότητα των πολιτών. 
 
Επαναλαμβάνω: οι μηχανικοί θέλουμε καθαρούς όρους για να χτίζουμε, όχι για να εκδίδουμε πιστοποιητικά. Θέλουμε να είμαστε συνεργάτες του πολίτη στη δημιουργία της περιουσίας του, όχι μέρος της ταλαιπωρίας του από το κράτος. 
 
Θέλουμε μία λύση. Στη συγκεκριμένη έκφραση το «μία» είναι εξίσου σημαντική λέξη με το «λύση». Που να δίνει τη συνολική εικόνα και να κατοχυρώνει το δημόσιο και τους ιδιώτες. Τη δασική και την αγροτική γη. Την περιουσία του κάθε πολίτη στις πόλεις και τα χωριά μας. 
 
Μόνο έτσι η Ελλάδα θα γυρίσει σελίδα. 
 
Μου είναι πραγματικά αδιανόητο να χρησιμοποιεί το κράτος τις υποχρεώσεις του, να έχει αρχεία, να θέτει κανόνες, προκειμένου όχι να διευκολύνει τον πολίτη, αλλά να έχει έσοδα από αυτόν. Είναι προφανές σε κάθε λογικό άνθρωπο ότι η εισπρακτική λογική που έχει κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια δεν έχει μέλλον. Βάζει τον πολίτη απέναντι. 
 
Και ως μηχανικοί δεν πρόκειται να δεχθούμε το «τυράκι» της συμμετοχής της εμπλοκής στις γραφειοκρατικές διαδικασίες για να γίνουμε τμήμα της «φάκας» για τους πολίτες. Θέλουμε να είμαστε τμήμα της λύσης, της μία λύσης για την ακρίβεια, όχι συνένοχοι στην ταλαιπωρία και το αδιέξοδο. 
 
Ως χώρα έχουμε τα μέσα. Έχουμε το απαραίτητο επιστημονικό προσωπικό. Για να φτιάξουμε περισσότερα δάση, περισσότερα μικρά και μεγάλα έργα. Είναι άδικο για τους επιστήμονες της Ελλάδας το κράτος να τους καλεί για να βγάζουν χαρτιά. Καλά είναι τα στυλό, καλύτερη όμως η τσάπα. Του αγρότη, του εκσκαφέα, η τσάπα της δημιουργίας. 
 
Ως ΤΕΕ έχουμε τις προτάσεις για να διορθωθούν τα λάθη. Έχουμε τη θέληση να συζητήσουμε τη μία λύση. Αρκεί το κράτος να δείξει διάθεση διαλόγου και ουσιαστικής συμμετοχής σε αυτόν, ώστε κάποτε να σταματήσουμε να συζητάμε τα προβλήματα του παρελθόντος και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε δράσεις για το μέλλον. 
 
Ως πότε θα νομιμοποιούμε την παρανομία, αλλά θα αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα;
Ως πότε θα ζητάμε από τους νόμιμους να δίνουν ενοίκιο για τις ιδιοκτησίες τους;
Ως πότε θα ζητάμε από τους νόμιμους να αγοράζουν ξανά (με εκπτώσεις βέβαια) τις περιουσίες τους;
 
Η απάντηση είναι μία: αρκετά ως εδώ. Και η λύση είναι μία. Πρέπει να είναι μία...

Α' αντιπρόεδρος ΤΕΕ