Μπάμπης Κούτρας

Ως εκ τούτου, το επίθετο «ολιγαρκής» και το ουσιαστικό «αφθονία» στην ελληνική γλώσσα δεν μπορούν να συνδυαστούν, αφού δεν μπορεί κάποιος που αρκείται στα λίγα να ισχυρίζεται ταυτόχρονα ότι έχει υπερεπάρκεια. Ψιλά γράμματα για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, που επικαλούμενος τον Γάλλο οικονομολόγο Σερζ Λατούς ανακάλυψε ότι μπορεί να τα συνδέσει. Πώς; Με την ακτιβιστική θεωρία της «αποανάπτυξης», σύμφωνα με την οποία «η συρρίκνωση της παραγωγής και της κατανάλωσης μπορεί να αυξήσει την ευημερία των ανθρώπων».

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός επικαλείται τη θεωρία της «λιτής αφθονίας», που για τις ανάγκες της στιγμής τη βάφτισε «ολιγαρκή αφθονία». Την είχε επαναλάβει καθαρά και λαϊκά χωρίς ιδεολογικές φιοριτούρες προς τους πληγέντες της τραγωδίας στο Μάτι με την... ιστορική φράση «και τι να τα κάνετε τα 2.000 ευρώ, αν σας τα έδινα, θα τα σπαταλούσατε»! Μόνο που αυτό ισχύει για τους άλλους και όχι για τον εαυτό του και όλους εκείνους που έχουν ερωτευτεί τις καρέκλες τους.

Λογικά λοιπόν φτάσαμε στην «ολιγαρκή αφθονία», που εφαρμόζει με επιτυχία στη Βολιβία ο Εβο Μοράλες, ένα από τα ιδεολογικά ινδάλματα του πρωθυπουργού της Ελλάδας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Τσίπρας εκφράζει τον θαυμασμό του για τα πολιτικά τεκταινόμενα στη Λατινική Αμερική, ακόμη και όταν σε αυτά πρωταγωνιστούν αυταρχικοί ηγέτες που ανέρχονται ή διατηρούνται στην εξουσία με μεθόδους που δεν συνάδουν με τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Στο ξεκίνημα της πολιτικής του καριέρας, ο σημερινός πρωθυπουργός υποσχόταν να μεσολαβήσει για να έρθει στην χώρα μας φθηνό πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες. Ηταν η εποχή της... μηδενικής αφθονίας. Μπορεί το πετρέλαιο να μην έφτασε ποτέ στην Ελλάδα, αλλά το 2013 που απεβίωσε ο αμφιλεγόμενος ηγέτης της Βενεζουέλας ο Αλέξης Τσίπρας ταξίδεψε στο Καράκας για να τον αποχαιρετίσει.

Την ίδια εποχή ο στενός του συνεργάτης Νίκος Παππάς, παρέα με πρόσωπα που ειδικεύονται στις offshore εταιρείες, έκανε μυστικό ταξίδι στο νησί Μαργαρίτα της Βενεζουέλας, το οποίο, όταν αποκαλύφθηκε, δικαιολογήθηκε με το πρόσχημα της πώλησης ελληνικών αγροτικών προϊόντων.

Οι αντίστοιχες επαφές που είχαν τότε οι Ισπανοί Podemos συνδέθηκαν με καταγγελίες για χρηματοδότησή τους από το καθεστώς Τσάβες, πλην όμως οι συνειρμοί που έγιναν τότε με την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ δεν επαληθεύτηκαν.

Ο κ. Τσίπρας συνέχισε τα σούρτα-φέρτα στη Λατινική Αμερική με ταξίδια στη Βραζιλία και την Αργεντινή, οι οποίες εκείνη την περίοδο είχαν κυβερνήσεις που θεωρούνταν αριστερές. Στόχος του, όπως ο ίδιος είχε πει, ήταν να πάρει μαθήματα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού που υποτίθεται ότι έκαναν ο Λούλα, η Ρούσεφ και η Κίρχνερ.
Το γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι ηγέτες συγκέντρωναν τότε τη μήνη των λαών τους και αργότερα έχασαν τις θέσεις τους και κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε σκάνδαλα και παράνομο πλουτισμό δεν πτόησε τον Αλέξη Τσίπρα. Ο ίδιος, μάλιστα, σε μια κόντρα που είχε με τον τότε υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, δεν είχε διστάσει να υποστηρίξει το αμίμητο: «Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή!».

Η λαγνεία του για τα λατινοαμερικανικά καθεστώτα δεν τον εγκατέλειψε ούτε όταν έγινε πρωθυπουργός. Στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο πήρε το κυβερνητικό αεροσκάφος και πήγε στην Αβάνα για να αποτίσει φόρο τιμής. Στον επικήδειο, μάλιστα, που εκφώνησε δεν δίστασε να κάνει την ανιστόρητη σύγκριση ανάμεσα στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 με την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας στην Κούβα από την ομάδα του Κάστρο το 1959.

Η συνέχεια ήταν ακόμη χειρότερη, αφού η χώρα μας είναι το μόνο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που στηρίζει πεισματικά το καθεστώς Μαδούρο, το οποίο έχει υποβάλει σε σκληρές δοκιμασίες τον λαό της Βενεζουέλας που υποφέρει από τη φτώχεια στην οποία έχει οδηγήσει τη χώρα του ο αυταρχικός ηγέτης που παραμένει προσκολλημένος στην εξουσία.

Η επίσκεψη του Εβο Μοράλες, ενός εκ των ελάχιστων ηγετών, ακόμη και στην κάποτε αριστεροκρατούμενη Λατινική Αμερική, που στέκονται στο πλευρό του Μαδούρο, ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για τον αμετροεπή κύριο Τσίπρα να επιδοθεί σε ένα νέο κρεσέντο βερμπαλιστικής κενολογίας: «Για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός και που μπορεί να γίνει πράξη από δυνάμεις σταθερά προσανατολισμένες στην κοινωνική πρόοδο και σε ένα νέο μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης και ολιγαρκούς αφθονίας».

Πολλά μπορεί να πει κανείς για την επιμονή του κ. Τσίπρα και ακόμη περισσότερα μπορεί να υποθέσει για τους δεσμούς που μπορεί να έχουν αναπτυχθεί στην πορεία του χρόνου. Εκείνο, ωστόσο, που δεν μπορεί να αρνηθεί ακόμη και ο φανατικότερος οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η στροφή στο Κέντρο και τη σοσιαλδημοκρατία, που υποτίθεται ότι έχει κάνει ο Ελληνας πρωθυπουργός, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κενό γράμμα.

Δυστυχώς, στη θεωρητική και στην πολιτική συγκρότηση του κ. Τσίπρα οι ιδεολογικές εμμονές με τις οποίες γαλουχήθηκε παραμένουν κυρίαρχες.