Μάκης Πολλάτος

Το εξοργιστικό είναι ότι πανηγυρίζουν από πάνω ότι με τις αλλαγές που φέρνουν ανοίγει ο δρόμος για την... έξοδο από τα μνημόνια.

Θα μου πείτε, όταν δεν έχεις δουλειά, τι λόγο έχεις να ενδιαφέρεσαι για απεργίες;

Αργά ή γρήγορα, η «φάμπρικα» με τους πλειστηριασμούς ανοίγει το δρόμο για κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, δηλαδή για να αλλάξουν χέρια τα σπίτια, στα οποία οι περισσότεροι είχαν επενδύσει τους κόπους μιας ζωής. Κι αυτό θα αλλάξει για πάντα την Ελλάδα όπως (νομίζουμε ότι) τη γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Τα χρέη προς το κράτος αυξάνονται συνεχώς, αλλά οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν το θράσος να μιλούν για ανάκαμψη. Οι πολίτες δεν αντέχουν να πληρώνουν και η φορομπηχτική πολιτική έχει χρεοκοπήσει. Ποιος ακούει όμως ότι το ζήτημα είναι η μείωση φόρων; Ότι με την ασκούμενη πολιτική δεν θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για επενδύσεις για πραγματική ανάπτυξη;

Βλέπετε, οι τέως μνημονιοφάγοι τώρα βαυκαλίζονται ότι με την πολιτική τους μειώνουν την ανεργία. Ξεπερνούν το γεγονός ότι οι νέες δουλειές είναι μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης και με μισθούς που θα συρρικνώσουν ακόμη περισσότερο τις μελλοντικές συντάξεις. Τώρα δημόσια η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως ηθικό είναι οτιδήποτε δίνει δουλειά, όσο αποκρουστικό κι αν το θεωρούσαν παλιά οι αριστεροί.

Είναι αμοραλιστές και δεν το κρύβουν. Θέλουν να μπετονάρουν τις θέσεις τους στην εξουσία και διώχνουν από το παρεάκι τον Ζουράρι όταν χυδαία υβρίζει ποδοσφαιρικές ομάδες, όχι όταν είχε παροτρύνει τους Τούρκους να καταλάβουν μερικά νησιά, όχι επειδή δεν άφησε έργο στο υπουργείο Παιδείας. Τέτοιο κατάντημα. Είναι η εποχή που ψαρεύουν πολιτικούς τύπου Μεγαλοοικονόμου για να διευρύνουν την κοινοβουλευτική τους παρουσία, όταν οι άλλοι περνούσαν πολύ ηπιότερες «μεταρρυθμίσεις» κι έχαναν τους βουλευτές πέντε-πέντε.

Εν έτει 2018, οι ΣΥΡΙΖΑίοι έχουν γίνει καθεστωτικοί και θέλουν να δείξουν ότι έχουν ωριμάσει. Και παραδέχονται ότι τα μνημόνια ήταν μονόδρομος.

Αναρωτιέμαι: Τότε γιατί μας έλεγαν ότι οι προηγούμενοι, οι διεφθαρμένοι, οι δεξιοί και οι πασόκοι έλεγαν «ναι» σε όλα;

«Διότι δεν είχε δοκιμαστεί η ρήξη με τους δανειστές, η απείθεια στην Τρόικα, το οικονομικό αντάρτικο απέναντι στο μονόδρομο του ΔΝΤ» σου απαντούν κυνικά.

Ήταν δηλαδή ανόητοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι που με πεζοδρομιακού τύπου συνθήματα υπόσχονταν σκίσιμο μνημονίων και επιστροφή σε ένα επίπεδο ζωής που είχαμε στην κορύφωση της οικονομικής αυταπάτης; Δεν καταλάβαιναν αυτό που έλεγαν οι πιο σοφοί, ότι δηλαδή το αντάρτικο θα μας φέρει χειρότερα μέτρα;

Και τώρα που αντελήφθησαν ότι τα μνημόνια είναι μονόδρομος, βλάκες είναι και δεν καταλαβαίνουν ότι πρέπει να αλλάξει το μείγμα της ακολουθούμενης πολιτικής; Δεν βλέπουν ότι πρέπει να μειώσουν τους φόρους και να κάνουν οικονομίες περικόπτοντας τις κρατικές δαπάνες;

Φοβάμαι ότι το ερώτημα είναι ρητορικό. Και νομίζω ότι δεν είναι η μοναδική στρέβλωση. Διότι η εξίσωση της παραμονής στο ανήλιαγο τούνελ που βρισκόμαστε έχει και μια δεύτερη προϋπόθεση: Ανόητοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι, αλλά κάποιοι τους επέλεξαν.

Ποιοι; Οι Έλληνες ψηφοφόροι που λειτούργησαν λες και είναι τυφλοί.

Με αυτό μοιάζει η σημερινή φρικτή εποχή, όπου όλα μοιάζουν να περνάνε στο ντούκου. Που όλοι αντιμετωπίζουν με απάθεια το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στους ξένους, αλλά και την ανικανότητα του κράτους, της πολιτείας, του δήμου να αξιοποιήσει τον δημόσιο πλούτο. Διότι οι βλάκες κυβερνούν τους τυφλούς...