Μάκης Πολλάτος

Αλλά για λόγους υστεροβουλίας. Όταν μια χώρα τα πάει καλά με τις γειτονικές της έχει το περιθώριο να ξοδεύει λιγότερα για αμυντικές δαπάνες και να διαθέτει περισσότερα για κίνητρα δημιουργίας επιχειρήσεων, σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, υποδομές, έρευνα, ανάπτυξη, συντάξεις, για την ευημερία των πολιτών της δηλαδή.

Αυτό δεν συμβαίνει με τις ελληνοτουρκικεπς σχέσεις. Εδώ και πολλούς μήνες, κάθε μέρα, ο Ερντογάν, τα τσιράκια του, οι παραγγελιοδόχοι του σουλτάνου και η υποτιθέμενη αντιπολίτευση στην Άγκυρα, βρίσκουν κι έναν καινούριο τρόπο να απειλήσουν, να εκβιάσουν, να τραμπουκίσουν, να ελεεινολογήσουν και να φοβερίσουν τους Έλληνες και τις Ελληνίδες.

Ευτυχώς, έχουμε επιλέξει ως έθνος την τακτική speak softly and carry a big stick, που εισήγαγε στις διεθνείς σχέσεις ο Θίοντορ Ρούζβελτ. Σκεφτείτε τι θα είχε γίνει αν στην καθημερινή κήρυξη πολέμου από πλευράς των Τούρκων έβγαινε κι ένας Ελληνας πολιτικός τύπου Πάγκαλος ή Καμμενος και πούλαγε κόντρα αγριάδα στους τουρκικούς τσαμπουκάδες.

Ευτυχώς (ξανά), έπειτα από 15 χρόνια οικειοθελούς αφοπλισμού, ξυπνήσαμε, σφραγίσουμε λίγο-λίγο τα σύνορά μας, αγοράζουμε Rafale, αναβαθμίζουμε στην τελευταία έκδοση τα F-16 μας, αγοράζουμε φρεγάτες (που θα ξεκινήσουν να παραδίδονται από το 2025, δηλαδή θελουμε χρόνια ακόμη), αγοράζουμε βλήματα και πυρομαχικά, ετοιμαζόμαστε δηλαδή…

Διότι αν περιμέναμε χαΐρι από τους πολιτικούς που τρέχουν να αναγνωρίσουν τα υποτιθέμενα δίκαια της Τουρκίας μήπως κι έτσι εξευμενίσουν το θηρίο (βλέπετε, συγκρατούμαι, δεν γράφω για νενέκους, προδότες κτλ) θα έπρεπε παράλληλα να ξεκινήσουμε ταχύρρυθμα μαθήματα εκμάθησης της τουρκικής.

Το παρελθόν έχει δείξει ότι μια σπίθα αρκεί να φέρει την καταστροφή. Κι επειδή κάθε μέρα διαπιστώνουμε από τόσες και τόσες ανατροπές ότι η ζωή φέρνει τρομακτικές αλλαγές, ας προετοιμαζόμαστε από τώρα για το χειρότερο σενάριο.

Κι αντί να ρωτάμε δήθεν αθώα «τι έχουμε να χωρίσουμε με την Τουρκία;», ας συνειδητοποιήσουμε ότι οι γείτονες διεκδικούν τα πάντα. Το μισό Αιγαίο, μια ντουζίνα και βάλε κατοικημένα ελληνικά νησιά που τολμούν οι πουθεναδες και αποκαλούν «κατεχόμενα», ουκ έστιν αριθμός μικρότερες ελληνικές νησίδες, τις θαλάσσιες ζωνες μεταξύ κρητης και Λιβύης, σχεδόν όλη τη θαλάσσια περιοχή από τη Ρόδο μέχρι την Κύπρο, και τόσα άλλα ακόμη.

Πώς θα συνεχίσουν τις προβοκάτσιες οι Τούρκοι; Τι άλλο θα σκεφτούν για να γιγαντώσουν τις διεκδικήσεις τους; Το διαταραγμένο μυαλό εκείνων που ονειρεύονται αυτοκρατορίες δεν θα σταματήσει να δημιουργεί προβλήματα. Αυτοί που είναι λιγότεροι αριθμητικά πρέπει να είναι ενωμένοι, αποφασισμένοι, πειθαρχημένοι, να προχωρούν με έξυπνες λύσεις και να στήνουν σταθερές συμμαχίες με άλλους γείτονες που έχουν τα ίδια αντανακλαστικά στη βάση συμφερόντων και να ενεργοποιούν το ραντάρ των ισχυρών όχι με κλάμματα αλλά με προτάσεις και λύσεις.

Το μέλλον δεν θα είναι εύκολο, αν όμως φροντίσουμε να είμαστε έτοιμοι πριν ερθουν τα δύσκολα δεν θα είναι εφιαλτικό.