Γρηγόρης Τζιοβάρας

έχω την αίσθηση ότι κυρίαρχο ρόλο διαδραματίζει και η αφόρητη φλυαρία από την οποία διακατέχεται το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού δυναμικού τη χώρας αλλά και των κάθε είδους, ούτω καλούμενων, διαμορφωτών της κοινής γνώμης.
   
Είναι απίστευτο το πλήθος των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών “καφενείων” που στήνονται σε καθημερινή βάση στις αναρίθμητες “εκπομπές λόγου” στις οποίες βουλευτές και άλλα πολιτικά στελέχη καλούνται και προσέρχονται να εκθέσουν τις απόψεις τους για ζητήματα για τα οποία, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, είναι προφανές ότι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα.
   
Είναι πλέον ή βέβαιο ότι πουθενά αλλού στην Ευρώπη και πιθανότατα ούτε στον υπόλοιπο κόσμο δεν συναντά κανείς τόσο πολλά τηλεοπτικά πρωινάδικα και... βραδυνάδικα και ούτε μπορεί να βρει σε χώρες με πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό τόσο πολλά πολιτικά στελέχη που είναι έτοιμα να μιλήσουν για πράγματα και καταστάσεις που εμφανώς αγνοούν.      
   
Βλέπουμε, για παράδειγμα, το τελευταίο διάστημα μια πλειάδα κυβερνητικών βουλευτών να παρελαύνουν από κανάλια και ραδιόφωνα και να προβαίνουν σε δηλώσεις για το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους και δανειστές της χώρας όταν είναι γνωστό ότι μόνον ένας πολύ περιορισμένος -και σωστά- κύκλος των προσώπων εντός της κυβέρνησης έχουν πραγματική γνώση για τις διαβουλεύσεις.
   
Για να είμαστε, ωστόσο, δίκαιοι στην κριτική έναντι των βουλευτών, δεν πρέπει να παραλείψουμε ότι τον τόνο της υπερέκθεσης στα μέσα ενημέρωσης δίνουν αρκετοί υπουργοί, των οποίων η παρουσία είναι τόσο συχνή που αναρωτιέται κανείς πότε βρίσκουν χρόνο όχι για να ασκήσουν τα καθήκοντά τους, αλλά ακόμη και για να προετοιμαστούν στοιχειωδώς για τις ανάγκες αυτών καθεαυτών των εμφανίσεων τους. Να ενημερωθούν, αν θέλετε, για το “τι τρέχει”, έτσι ώστε να μπορούν να πουν κάτι που να ισχύει και να μην τροφοδοτεί έτι περαιτέρω την ήδη μεγάλη σύγχυση των πολιτών για τις διαστάσεις των προβλημάτων και τις ενδεχόμενες λύσεις.
   
Δεν φαίνεται, για παράδειγμα, να γίνονται μαθήματα τα συνεχή παθήματα του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος συλλαμβάνει διάφορες φαεινές ιδέες -από τις καλωδιωμένες τουρίστριες που θα κυνηγούν τη φοροδιαφυγή έως την έκπτωση του ΦΠΑ στις συναλλαγές χωρίς μετρητά- που, ενώ τις παρουσιάζει πομπωδώς στα μέσα ενημέρωσης ως “τέλειες”, αποδεικνύονται στη συνέχεια εντελώς ανεφάρμοστες. Το πιθανότερο είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή προφανώς, ανάμεσα στον καταιγιστικό ρυθμό με τον οποίο δίνει συνεντεύξεις ή παρεμβαίνει στα social media, δεν βρίσκει τον απαιτούμενο χρόνο να “βασανίσει” τις ιδέες του, συζητώντας τες με ανθρώπους που ξέρουν.
   

Για να μην αδικήσουμε, ωστόσο, ούτε τον κ. Βαρουφάκη, που γίνεται τελευταία από πολλές πλευρές “σάκος του μποξ”, πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν είναι το μοναδικό κυβερνητικό στέλεχος που υπερεκτίθεται στα μέσα. Απλά οι παρεμβάσεις του προκαλούν μεγαλύτερο ενδιαφέρον αφού και η προσωπικότητα αλλά και η συγκεκριμένη υπουργική ιδιότητά του προκαλούν διεθνές ενδιαφέρον.
   
Ευρύτερα, πάντως, μια εξήγηση για το φαινόμενο είναι ότι η πλειονότητα των προσώπων που ανακυκλώνονται στα τηλεπαράθυρα αποτελούν “δημιουργήματα” αυτού του ίδιου μηντιακού συστήματος. Σε αρκετές περιπτώσεις, μάλιστα, οι συμμετέχοντες στα πάνελ έχουν κατοχυρώσει μόνιμα στασίδια όχι επειδή διαθέτουν κάποιο προσόν που κάνει διακριτή την περίπτωσή τους εξαιτίας μιας επαγγελματικής ή άλλης επιτυχίας, αλλά διότι “τα λένε”, ακόμη και όταν -τις περισσότερες φορές- μιλούν για πράγματα που έχουν πλήρη άγνοια.
    
Αν και το φαινόμενο δεν είναι τωρινό, καθώς μετράει σχεδόν δυόμισι δεκαετίες, όσες, δηλαδή, και η ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση, έχω την αίσθηση ότι τελευταία η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί, με αποτέλεσμα να εντείνεται η ανασφάλεια των πολιτών που δεν ξέρουν πια τι να πιστέψουν και τι να απορρίψουν από όλα όσα βλέπουν και ακούν.
   
Επειδή, λοιπόν, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όπως όλα δείχνουν,  μάλλον δεν θα καταφέρει να πρωτοτυπήσει τηρώντας τις (υπερβολικές) προεκλογικές υποσχέσεις του, ίσως θα είχε να προσφέρει στη χώρα και στην κυβέρνησή του καταφεύγοντας σε μια άλλη πρωτοτυπία: να ζητήσει από τους υπουργούς του να “αποσυρθούν” από τα μέσα ενημέρωσης μέχρι την υπογραφή της συμφωνίας, παύοντας να μιλούν για “κόκκινες γραμμές” που δυσκολεύουν τον συμβιβασμό που διατρανώνει ότι έχει αποφασίσει να κάνει η κυβερνητική ηγεσία.
   
Αν ο κ. Τσίπρας, θέλοντας να σηματοδοτήσει την κρισιμότητα των στιγμών τους “κόψει” την αφόρητη φλυαρία, είναι βέβαιο ότι οι εξελίξεις θα επιταχυνθούν και η συμφωνία θα έρθει πιο κοντά. Κι όταν, με το καλό, πέσουν οι υπογραφές, ας βγουν να την υπερασπιστούν, ξέροντας τι έχουν μπροστά τους. Θα το κάνουν πιο αξιόπιστα και πιο αποτελεσματικά.