Γρ. Νικολόπουλος

Το πώς θα διαμορφωθεί αυτός ο χώρος, ο οποίος διεκδικεί ιδεολογικά το μεγαλύτερο ίσως μέρος των Ελλήνων ψηφοφόρων, είναι καθοριστικό για το μέλλον της χώρας. Παρά το γεγονός ότι ο χώρος αυτός στις επόμενες εκλογές δύσκολα θα καταφέρει να διεκδικήσει τη νίκη, ή τουλάχιστον ένα υψηλό διψήφιο ποσοστό, θα παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της καθημερινότητας και στο απώτερο μέλλον αλλά και ως αντιπολίτευση στο εγγύς.

Στην πιθανή περίπτωση που ο Μητσοτάκης κερδίσει τις επόμενες εκλογές, θα είναι άλλο να έχει είτε ως σύμμαχο είτε ως αξιωματική αντιπολίτευση τον κεντρώο χώρο από το να έχει τον ακραίο ΣΥΡΙΖΑ. Θα μου πείτε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον ακραίος, αλλά ένα μνημονιακό κόμμα που εφάρμοσε τις σκληρότερες πολιτικές λιτότητας. Ναι, αλλά θα μετατραπεί αίφνης σε ακραίο κόμμα κουκουλοφόρων αμέσως μόλις βρεθεί στην αντιπολίτευση. Και θα κάνει δύσκολη τη ζωή του Μητσοτάκη -και όλων των πολιτών- αφού θα μετατρέψει ξανά τους δρόμους της Αθήνας σε κόλαση.

Αυτό που θα ευνοήσει την ελληνική οικονομία, και τις βασικές πολιτικές στην Παιδεία, στην Υγεία και τις Κοινωνικές Παροχές, αλλά και την προσέλκυση επενδύσεων και την αύξηση της παραγωγής και της ανταγωνιστικότητας θα είναι μια μετακίνηση συνολικά του πολιτικού κόσμου και των πολιτών προς το Κέντρο. 
 
Τι σημαίνει αυτό; Ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις ως προς τους εθνικούς στόχους, την κατεύθυνση και την πορεία της χώρας προς τον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό της. Μόνο η σύγκλιση προς το κέντρο μπορεί να εξασφαλίσει ομαλότητα και πρόοδο και όχι η κίνηση των πολιτικών κομμάτων και των πολιτών προς τα άκρα.

Ο διαχωρισμός Δεξιάς και Αριστεράς στην Ελλάδα δεν έχει τελειώσει και ούτε θα τελειώσει εύκολα, ενώ είναι και μία από τις βασικές αιτίες που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση. Και οι δεξιοί και οι αριστεροί Ελληνες πολιτικοί είναι εξαιρετικά λαϊκιστές και στερούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό δημοκρατικής συνείδησης. Δεν αντέχουν τους ανεξάρτητους θεσμούς που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος μιας σύγχρονης δημοκρατίας. Θέλουν να ελέγχουν τα πάντα και να αποφασίζουν αυθαιρέτως για όλα με γνώμονα το κομματικό και το προσωπικό συμφέρον.
Μόνο το Κέντρο μπορεί να στηρίξει και να αποδεχτεί ανεξάρτητους θεσμούς και να φέρει στη χώρα μια ουσιαστική, μη κομματική δημοκρατία.

Το ποιος θα είναι λοιπόν επικεφαλής του χώρου του Κέντρου και το προς τα πού θα κατευθύνει την πολιτική αυτού του χώρου έχει πολύ μεγάλη σημασία.

Μέχρι στιγμής υπάρχουν αρκετοί υποψήφιοι για την ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και θα υπάρξουν και άλλοι. Το ερώτημα είναι για ποιον λόγο θέλει ο καθένας να ηγηθεί του χώρου και τι θέλει να κάνει. Ποια δηλαδή είναι η άποψή του και η πολιτική του σχετικά με τα μεγάλα προβλήματα της χώρας.

Αυτό στο οποίο πρέπει λοιπόν να απαντήσουν οι υποψήφιοι της ΔΗ.ΣΥ. δεν πρέπει να είναι αφηρημένο, αλλά πολύ συγκεκριμένο. Πρέπει να παρουσιάσουν κυβερνητικό πρόγραμμα και όχι ουτοπικές κραυγές και φευγαλέα οράματα.

Και φυσικά, το πρώτο στο οποίο πρέπει να κληθούν να απαντήσουν είναι πώς θα βγάλουν τη χώρα από την ύφεση, δεδομένων των πλαισίων που θέτουν τα μνημόνια σήμερα και η επιτήρηση αύριο. Το να περιγράψουν ένα πρόγραμμα που δεν λαμβάνει υπόψη του τα ασφυκτικά περιοριστικά όρια που θέτουν οι δανειστές θα είναι ουτοπικό, παραπλανητικό και επικίνδυνα λαϊκίστικο. 

Το θέμα είναι τι θα κάνουν υπό τις δεδομένες συνθήκες. Τι θα κάνουν με τις μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα και την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, με τους εξαιρετικά υψηλούς, άδικους και αντιπαραγωγικούς φόρους, με τα πάνω από 90 δισ. που εμφανίζονται να χρωστάνε οι πολίτες στο Δημόσιο, με τις κατασχέσεις καταθέσεων και ακινήτων, τι θα κάνουν για να φέρουν επενδύσεις και να μειωθεί η ανεργία. Αυτά -και πολλά άλλα- θα είναι τα ερωτήματα στα οποία θα θέλαμε να απαντήσουν οι υποψήφιοι της ΔΗ.ΣΥ. και όχι να μας περιγράψουν ουτοπικά οράματα και ασαφείς πολιτικές.

Ο επικεφαλής της παράταξης που θα εκλεγεί σε λίγο καιρό θα διεκδικήσει μεθαύριο την πρωθυπουργία. Εκτός και αν -και υπάρχουν δυστυχώς πολλές ενδείξεις γι’ αυτό- οι εγωισμοί και οι εμπάθειες οδηγήσουν σε έναν μεταβατικό ηγέτη που θα διαχειριστεί αύριο την ήττα και θα φύγει για να δοθεί μελλοντικά η πραγματική μάχη από άλλους υποψήφιους για την ηγεσία του κεντρώου χώρου. Αυτό φαίνεται να θέλουν οι Νεοδημοκράτες και οι Συριζαίοι. Δεν θέλουν τη ΔΗ.ΣΥ. στη μάχη με αξιώσεις, αλλά παλαιομοδίτικη και κουρασμένη. Το θέμα όμως είναι τι ηγεσία θέλουν οι κεντρώοι ψηφοφόροι. Επιθυμούν να αλλάξουν σελίδα και να διεκδικήσουν με αξιώσεις την ηγεσία της χώρας ή φοβούνται την αλλαγή;