Γρ. Νικολόπουλος

Πολλοί, απηυδισμένοι από την ανικανότητα των πολιτικών μας, μιλάνε για κυβερνήσεις συνεργασίας και εθνικής σωτηρίας, θεωρώντας ότι αυτή θα είναι η λύση στο πολιτικό αδιέξοδο. Η ίδια η κυβέρνηση το έχει προτείνει ξεκινώντας από το να ζητά συναίνεση και φτάνοντας μέχρι του να πει ο πρωθυπουργός ότι ας γίνει κυβέρνηση σωτηρίας και ας μην είναι ο ίδιος πρωθυπουργός. Ολα τα έχει αρνηθεί ο Σαμαράς και φυσικά και η Αριστερά.

Αν υποθέσουμε ότι φτάνουμε τελικά σε μια κυβέρνηση συνεργασίας υπό την πίεση της κατάστασης. Πιστεύετε ότι αυτή είναι η λύση; Πιστεύετε ότι μαζί Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ θα συμφωνήσουν να περιορίσουν τον δημόσιο τομέα, να καταργήσουν τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, να μειώσουν τις σπατάλες και το έλλειμμα; Ή ότι θα συμφωνήσουν σε οτιδήποτε άλλο; Δεν πρόκειται. Απλώς θα βάλουν έναν «ατυχή» ως πρωθυπουργό, π.χ. τον Παπαδήμο ή τον Προβόπουλο ή κάποιον άλλο που θα τον ονομάσουν «κοινής αποδοχής», και θα του φορτώσουν την αποτυχία.

Πώς θα το κάνουν αυτό; Είναι απλό: κατ’ αρχάς θα τους προτείνει ο «ατυχής» κάποια μέτρα με τα οποία αυτοί θα διαφωνούν. Με τα μισά θα διαφωνεί ο Σαμαράς και με τα άλλα μισά ο Παπανδρέου. Ο «ατυχής» θα προτείνει άλλα μέτρα με τα οποία θα προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Θα φτάνει τελικά σε ένα πακέτο μη μέτρων που θα τα έχουν δεχθεί με βαριά καρδιά και οι δύο αρχηγοί. Τα κόμματα εν τω μεταξύ θα λυσσάνε εν χορώ εναντίον όλων των μέτρων. Θα λένε ότι «εμείς δεν θα τα κάναμε ποτέ αυτά». Φυσικά τα μέτρα αυτά, τα οποία θα είναι μη μέτρα, δεν θα αποδίδουν. Αν υποθέσουμε ότι η τρόικα -αν μας έχει αντέξει μέχρι τότε και δεν μας έχει στείλει στη δραχμή- επιμένει και πιέζει τον «ατυχή» να πάρει τα σωστά μέτρα, τα δυο κόμματα δεν θα τα ψηφίζουν στη Βουλή. Διότι μην ξεχνάμε ότι ακόμη και σε κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας τα μέτρα πρέπει να ψηφιστούν από τη Βουλή.

Η κατάληξη θα είναι η αποτυχία και θα την έχει χρεωθεί ο «ατυχής», ενώ τα κόμματα και οι πολιτικοί θα έχουν βγάλει την ουρά τους απέξω. Μετά την καταστροφή θα επανέλθουν για να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση συνεργασίας ή σωτηρίας δεν είναι λύση όσο από πίσω υπάρχουν αυτά τα κόμματα, αυτές οι πελατειακές σχέσεις, αυτή η ιδεολογική θολούρα, αυτή η έλλειψη εθνικών στόχων.

Ο σημερινός πολιτικός κόσμος δεν μπορεί να δώσει τη λύση, ούτε πρόκειται. Χρειάζεται ριζική αλλαγή προσώπων, κομμάτων και πολιτικού συστήματος, ενδεχομένως, για να έχουμε μια ελπίδα. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω της πλήρους κατάρρευσης των υπαρχόντων σχημάτων. Και δυστυχώς αυτό και μεγάλο κοινωνικό κόστος θα έχει και πολύ χρόνο θα πάρει - αν ποτέ γίνει.