Γιώργος Δ. Ανδρέου

«Δεν υπάρχει νόμος», είπαν οι εν λόγω δικηγόροι στα βιογραφικά τους, «που να απαγορεύει σε υπουργούς να επικοινωνούν με κρατούμενους και μάλιστα ισοβίτες και υπόδικους» και μάλιστα καταδικασμένους για τη μεγαλύτερη υπόθεση εμπορίας και διακίνησης ναρκωτικών στη χώρα. Θα έπρεπε, ως δικηγόροι τουλάχιστον, γιατί ως πολιτικοί δεν μπορούμε να έχουμε σε αυτή τη χώρα την απαίτηση, να γνωρίζουν το Σύνταγμα και ειδικά τη θεμελιώδη διάταξή του που ορίζει ότι η διάκριση των εξουσιών σε εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική αποτελεί τη βάση και την ουσία του πολιτεύματος της αστικής δυτικού τύπου -ακόμα- δημοκρατίας (η σειρά αναφοράς των εξουσιών κάθε άλλο παρά τυχαία είναι και τέθηκε για να δείξει ότι η δεύτερη και η τρίτη εξουσία στην μπανανία που ζούμε κατάντησαν, επιεικώς, ουρές και εξαρτήματα της πρώτης). 

Τις εξουσίες, όμως, και τα αξιώματα κοσμούν, λαμπρύνουν αλλά και απαξιώνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι που κουβαλάνε τον τίτλο κάθε φορά. Δεν περίμενε βέβαια κανένας από τον κ. Καμμένο, που στολίζεται φιλάρεσκα με στρατιωτικές στολές παραλλαγής, τιμημένες με αίμα ηρώων στα πεδία των μαχών, να γνωρίζει και να σέβεται το Σύνταγμα και τη διάκριση των εξουσιών, σημαντικό μέρος της πρώτης από τις οποίες απολαμβάνει με την ιδιότυπη ομολογουμένως ασυλία του μαϊντανού στη γλάστρα. Ούτε περιμέναμε από τον αξιωματικό του Λιμενικού να ορθώσει ανάστημα στον υπουργό, έστω και αν δεν υπάγεται σε αυτόν ιεραρχικά.

Οπως δεν ελπίζαμε σε κάποια διαφορετική αντίδραση από αυτές που ακούσαμε άναυδοι να ψελλίζουν εντός και εκτός Βουλής ο πολιτικός προϊστάμενος της Δικαιοσύνης, η μακρά χειρ δηλαδή της εκτελεστικής εξουσίας στη Δικαιοσύνη, αλλά και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ως υπουργός. Ούτε λόγος βέβαια για τον αρχηγό της εκτελεστικής εξουσίας, που δεν θα έθετε σε κίνδυνο «για ένα τόσο ευτελές θέμα» την υπέρτατη ηθική αρχή της διατήρησης της νομής της εξουσίας με την οποία είναι επιφορτισμένος. Από τους εισαγγελείς όμως και από τους δικηγόρους άλλα περιμέναμε και άλλη ιδέα είχαμε για το κύρος και την ανεξαρτησία της σκέψης και της ψυχής. Τι κι αν είναι υπουργοί, τι και αν τους το επέβαλαν οι προϊστάμενοι και η σκοπιμότητα. Οφειλαν στον εαυτό τους, στο προσωπικό, αλλά και στο κύρος του λειτουργήματός τους μια επιφύλαξη αξιοπρέπειας. Εστω για τα προσχήματα και την τιμή των όπλων. Για να έχουν μούτρα να αντικρίσουν και να απολογηθούν στους συναδέλφους τους όταν αύριο μεθαύριο υποχρεωθούν να γυρίσουν στα ακροατήρια και αντιμετωπίσουν την πικρή ειρωνεία τους. Καλό είναι να ρωτήσουν από τώρα τι λένε γι’ αυτούς. Τόση πρεμούρα με την εξουσία δικαιολογεί άραγε τέτοια κατρακύλα;

Ή μήπως πιστεύουν ότι θα είναι αιώνια στους θώκους που κατέχουν και πασχίζουν να τους διατηρήσουν πάση θυσία; Σε άλλη χώρα, από τις πολιτισμένες ευρωπαϊκές που αυταπατώμεθα αυτάρεσκα ως λαός ότι ανήκουμε, ένα τέτοιο περιστατικό θα είχε αναγορευτεί σε κορυφαίο θεσμικό σκάνδαλο και θα είχε φέρει τα πάνω κάτω. Εδώ οι φύλακες, υποτίθεται, των θεσμών, ατιμώρητα είτε δικαιολογούν την παραβίαση του Συντάγματος, ανάγοντάς τη μάλιστα σε δικαίωμα, είτε σιωπούν αιδημόνως, για να μην πω άλλη λέξη. Οπως σιωπά και ο απλός πολίτης. Τι μέλλον διερωτώμαι μπορεί να περιμένει τη χώρα αυτή και τη δημοκρατία της;

* Δικηγόρος