Γιώργος Κυριακός

Μόνο την εβδομάδα που πέρασε είχαμε το πρώτο πραγματικό φως στο τούνελ με την ανακοίνωση για το εμβόλιο που θα πολεμήσει τον κορωνοϊό, η Αμερική επέλεξε με ρεκόρ ψήφων τον νέο της πρόεδρο, στην Ελλάδα ξεκινήσαμε τον δεύτερο περιορισμό κατ’ οίκον (lockdown στα νεοελληνικά), η Τουρκία αλλάζει το Υπουργικό της Συμβούλιο, ο πόλεμος στο Ναγκόρνο Καραμπάχ -ευτυχώς- έληξε, η μεγάλη τομή της τηλεκπαίδευσης  για τους μαθητές ξεκίνησε - με μερικές... παιδικές ασθένειες που γρήγορα ξεπεράστηκαν. Δεν θα αναφερθώ στις πολλές μικρές καθημερινές ειδήσεις που περιλαμβάνουν σκοτωμούς, εκδικήσεις, ίντριγκες κ.λπ. Αυτές οι μικροειδήσεις πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Απλά δεν φτιάχνουν Ιστορία. Ανθρώπινες ιστορίες όπως ο 81χρονος Ιταλός που δεν μπορούσε να επισκεφθεί λόγω κορωνοϊού τη γυναίκα του και επικοινώνησε μαζί της με μια καντάδα πάντα θα συγκινούν. Την ιστορία της ανθρωπότητας τη φτιάχνουν, κατ’ αρχάς, οι ηγέτες που οραματίζονται μια νέα αρχή και μετά την υλοποιούν οι παρέες, όπως ευρέως συζητιέται από τους πολιτικούς όλων των παρατάξεων σε όλο τον κόσμο. Οι δε δημοσιογράφοι έχουν τη μεγάλη τύχη να είναι παρόντες όταν γράφεται η Ιστορία. Μεγάλη ταυτόχρονα ευθύνη.

Θέλω να σταθώ σε δύο ηγέτες που πολύ πρόσφατα απασχόλησαν και απασχολούν την ανθρωπότητα: τον νέο πρόεδρο της Αμερικής Τζο Μπάιντεν και τον δικό μας (από την όμορφη Θεσσαλονίκη) Αλμπερτ Μπουρλά, CEO της Pfizer, που αν και λείπει από την πατρίδα μας σχεδόν 30 χρόνια δηλώνει: «Δεν είμαι τυπικός Αμερικανός, είμαι μάλλον τυπικός Ελληνας». Και οι δύο ηγέτες έρχονται να μας αποδείξουν ότι τα στερεότυπα σχετικά με την ηγεσία δεν υπάρχουν. Ο Μπάιντεν, 78 ετών, όπως όλοι πλέον ξέρουμε, είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία πρόεδρος της Αμερικής. Με εμπειρία πολλών δεκαετιών έρχεται να αποδείξει ότι όλα είναι πιθανά, ότι πάντα στη ζωή υπάρχει και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία εάν κάποιος εργάζεται συστηματικά, έχει υπομονή, αφοσίωση, στοχοπροσήλωση, επιμονή, πάθος, σχεδιασμό. Η εκλογή του επίσης απομυθοποιεί αρκετά τον όρο της τύχης, αν αναλογιστεί κανείς την τόσο δύσκολη, γεμάτη με οικογενειακές τραγωδίες ζωή του. Πολλοί λένε ότι η νίκη ήταν δική του και όχι της καμπάνιας του. Η καμπάνια του δεν είχε τίποτα το εντυπωσιακό. Είχε απλώς πολύ μεγάλη έμφαση στην προσωπικότητα του νέου προέδρου, μια προσωπικότητα που ταίριαζε απόλυτα -αυτή τη στιγμή- σε 5 εκατομμύρια παραπάνω ψηφοφόρους από τον αντίπαλό του. Η ρητορική του ήταν απλή. Αλλά μιλούσε για την αλλαγή που ο ίδιος μπορούσε να φέρει.

Θέλω πολύ να σταθώ στο θέμα της ηλικίας. Ολο και πιο πολύ οι κοινωνίες μας, και ιδιαίτερα οι δυτικές, ευνοούν τους νέους. Χαρακτηριστικά, από το 1950 ο μέσος όρος ηλικίας των αρχηγών κυβερνήσεων στις τρεις δωδεκάδες χώρες-μέλη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) μειώθηκε σταθερά, από πάνω από 60 ετών σε περίπου 54 ετών σήμερα. Πολύ πρόσφατα σε ελληνική τράπεζα αποχώρησε το 10% του προσωπικού της, με τον μέσο όρο ηλικίας των εργαζομένων που λαμβάνουν την εθελουσία να είναι τα 50 έτη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο μέσος όρος ηλικίας των εργαζομένων να είναι τα 40 έτη.

Προσωπικά, επαγγελματικά, αλλά και ανθρώπινα σέβομαι απεριόριστα τους νέους ανθρώπους, αλλά σέβομαι και θαυμάζω εξίσου και τους ανθρώπους που έχουν μπει στην 7η, 8η, 9η δεκαετία της ζωής τους και είναι ακόμα δυναμικά παρόντες στα τεκταινόμενα. Εχουν τόσα πολλά να προσφέρουν με τη γνώση τους, την εμπειρία τους, τον δυναμισμό τους -που πολλές φορές ξεπερνάει τον δυναμισμό των «νέων»-, με την αστείρευτη σοφία τους. Γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους και ομολογώ ότι αισθάνομαι τυχερός γι’ αυτό.

Ερχομαι τώρα στον δικό μας, τον Αλμπερτ Μπουρλά. Η συγκυρία τα έφερε έτσι που στα 60 του, ένας νέος άνθρωπος από τη Θεσσαλονίκη, έρχεται να προσφέρει το φως στο τούνελ με ένα εμβόλιο, θεραπευτικό σωματικά, αλλά και βάλσαμο στην ψυχή της ανθρωπότητας. Ενα εμβόλιο που τόσο έχει ανάγκη, ιδιαίτερα η Θεσσαλονίκη, που σήμερα δοκιμάζεται τόσο σκληρά. Ο κ. Μπουρλά και η εταιρεία του συνεργάστηκαν με δύο Τούρκους -Ελλάδα - Τουρκία συμμαχία- και μερικά από τα καλύτερα μυαλά του κόσμου και σε χρόνο-ρεκόρ κατέληξαν σε ένα εμβόλιο που στηρίζεται, όπως περιγράφει ο κ. Τσιόδρας -άλλος πραγματικός ηγέτης-, «στην τεχνική messenger RNA, μια πρωτοπόρα τεχνική κατασκευής εμβολίων. Με αυτή την τεχνική εμβολιασμού, κατά κάποιον τρόπο, δίνονται οδηγίες στα κύτταρα του εμβολιασμένου ανθρώπου για το πώς θα κατασκευάσει πρωτεΐνες που μοιάζουν, αλλά δεν είναι ο ιός. Ετσι, το εμβόλιο οδηγεί στην παραγωγή σε κάτι που μοιάζει με ένα κομμάτι του ιού, με την άκανθα του ιού, κάποιον ψευτο-ιό. Και άρα δεν αρρωσταίνεις, αλλά φτιάχνεις αντισώματα που καταπολεμούν τον πραγματικό ιό». Είμαι σίγουρος ότι στον κ. Μπουρλά τίποτα δεν χαρίστηκε όταν μια μέρα του 1993 εγκατέλειψε -μόνο σωματικά- την Ελλάδα μας για να ακολουθήσει μια -όπως αποδείχτηκε- μοναδική καριέρα στην Αμερική. Είμαι επίσης σίγουρος ότι δούλεψε εξαιρετικά σκληρά, πήρε μεγάλα -αλλά μετρημένα- ρίσκα και τα κατάφερε.

Θυμάμαι ότι ο κ. Μητσοτάκης είχε συναντηθεί μαζί του στο Μέγαρο Μαξίμου στις 25 Αυγούστου και είχαν συζητήσει για την επένδυση της Pfizer στη Θεσσαλονίκη και το εμβόλιο για τον κορωνοϊό. Για τη συνάντηση εκείνη, ο πρωθυπουργός είχε γράψει: «Φιλική συνάντηση και ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Αλμπερτ Μπουρλά, διευθύνοντα σύμβουλο του φαρμακευτικού κολοσσού Pfizer. Ενας Ελληνας που βρίσκεται στη διεθνή πρωτοπορία της έρευνας, της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας. Μιλήσαμε για τη μεγάλη επένδυση της εταιρείας στη γενέτειρά του, τη Θεσσαλονίκη. Ενα από τα έξι κέντρα ψηφιακών ερευνών της Pfizer στον κόσμο, που μέχρι το τέλος του χρόνου θα απασχολεί 200 επιστήμονες της χώρας μας. Κυρίως, όμως, άκουσα από τον κ. Μπουρλά τα καλά νέα από το μέτωπο του εμβολίου κατά του COVID-19». Ογδόντα ημέρες μετά ο πρωθυπουργός τον συνεχάρη για την ιστορική επιτυχία της ανακάλυψης του εμβολίου στη μάχη κατά του κορωνοϊού. Ο κ. Μπουρλά τόνισε σε πρόσφατη συνέντευξή του για το πώς νιώθει που βρίσκεται σε αυτή τη νευραλγική θέση: «Είναι μεγάλο προνόμιο να μπορείς να κάνεις τη διαφορά». Αυτό κάνουν οι ηγέτες. Τη διαφορά.

Ο καθένας από εμάς μπορεί στη ζωή του να κάνει τη διαφορά και να βελτιώσει, έστω και λίγο, τη ζωή του, αλλά και τη ζωή των άλλων. Ο καθένας από εμάς μπορεί μαζί με τις παρέες του να κάνει τον κόσμο αυτό λίγο καλύτερο. Ας το προσπαθήσουμε. Ο καθένας με τις δυνάμεις του. Και μόνο τότε θα μπορέσουμε, όπως μας λέει ο Γιώργος Σεφέρης, «λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» και με το καλό «θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν».