Γιάννης Μακρυγιάννης

Να μην είναι θρίλερ δηλαδή, αλλά κάπως σαν νανουρίσματα, καθησυχαστικές ιστοριούλες ότι όλα είναι εντάξει και όλοι ζουν καλά και μεις από καλύτερα έως τέλεια.

Το νέο αφήγημα, όπως λέγεται, της κυβέρνησης, το οποίο παρουσίασε με τιμή και δόξα ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ είναι η έξοδος από την επιτροπεία των δανειστών και η ανάκτηση, λέει, της εθνικής κυριαρχίας! Εν ολίγοις και πρακτικά, μετά τον Αύγουστο του 2018 που λήγει το τρίτο μνημόνιο, η (όποια) ελληνική κυβέρνηση θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει περίπου, χωρίς να ρωτάει τους δανειστές! Θα καθορίζει τις πολιτικές της (για τις βασικές μιλάμε και κυρίως τις δημοσιονομικές), χωρίς να περιμένει έγκριση από τις Βρυξέλλες, τον ESM και πάει λέγοντας.

Ο ισχυρισμός είναι ανάλογος με το «δεν είναι αυτό που νομίζεις αγάπη μου»! Όσο κι αν πλασάρεται με τυμπανοκρουσίες και θα τον ακούσουμε (ή θα τον «λουστούμε») μέχρι ζαλάδας τους επόμενους μήνες, δεν παύει να είναι ένα ακόμα… νανούρισμα.

Είναι καταρχάς ο (… «φίλος» μας κατά πολλούς!!!) Πιέρ Μοσχοβισί, που αποκατέστησε την αλήθεια. Ο κοινοτικός επίτροπος είπε απλώς αυτό, που προβλέπουν οι συμφωνίες και οι κανονισμοί στην ευρωζώνη: «Τα κράτη μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα, εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη-μέλη, τον ΕΜΧΣ, τον ΕΜΣ ή το ΕΤΧΣ». Πόσο μένει ακόμα να πληρώσουμε από αυτά τα δάνεια; Μόνο… 176 δισ. ευρώ. Εκτός κι αν η κυβέρνηση καταφέρει να βρει μέχρι του χρόνου τον Αύγουστο 150 δις ευρώ, δεν προβλέπεται να φεύγουμε από τον έλεγχο των δανειστών, όσο ωραία και να τα λέει ο Τσίπρας!

Δεν χρειαζόταν να μας τα πει ο Μοσχοβισί πάντως, αφού τα έχουνε υπογράψει πρόσφατα: ό,τι και να γίνει τον Αύγουστο του 2018 με το τέλος του τρίτου μνημονίου, η χώρα έχει δεσμευτεί, δια της… υπερήφανης σημερινής κυβέρνησης, να εφαρμόσει ένα συγκεκριμένο μίγμα πολιτικής από το 2019 και το 2020 (μείωση συντάξεων, μείωση αφορολόγητου κ.α.). Και έχει δεσμευτεί επίσης σε υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% έως το 2023 (και αρκετά υψηλά έως το 2060!).

Εκτός κι αν εννοούν ότι θα μπορούμε να βγούμε στις αγορές, χωρίς να χρειάζεται να πετύχουμε αυτά τα πρωτογενή πλεονάσματα – τότε δεν πρόκειται για νανούρισμα, αλλά για κανονικό, άγριο τρολάρισμα, όπως λένε αλλιώς το δούλεμα.

Υπό αυτές τις συνθήκες υπάρχει ένα κακό σενάριο: να μείνουμε στα μνημόνια κανονικά, παίρνοντας δηλαδή και νέο δάνειο. Και ένα, ίσως χειρότερο: να φύγουμε δήθεν από τα μνημόνια, αφού θα παραμένουμε σε αυτά στην πραγματικότητα, χωρίς όμως το φθηνό χρήμα τους.

Σε κάθε περίπτωση, η χώρα θα εξακολουθήσει να είναι δεμένη στο άρμα των δανειστών και τα μεγάλα λόγια είναι φτώχεια – σαν αυτή που έφεραν η κρίση και τα μνημόνια. Και τα περί εξόδου από την επιτροπεία, είναι σαν εκείνο με τα ταμπούρλα και τους χορούς των αγορών...