Γιάννης Μακρυγιάννης

Από κοινωνιολογικής απόψεως επιβεβαιώνει μάλλον την ακατανίκητη και διαρκή ανάγκη του ανθρώπου να έχει ελπίδα για κάτι καλύτερο. Και ότι συχνά αυτή η ανάγκη θολώνει την κρίση, μπερδεύει τα λογικά και οδηγεί σε λαθεμένα συμπεράσματα. Όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και σε όλα τα θέματα. Αλλά αυτό το φαινόμενα είναι γνωστό, σύνηθες και δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο άνθρωπος θα κρέμεται από την ελπίδα του πάντα.  Ο Ντίνος Καρύδης δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος, ας μην τον κατακρίνουμε.

Από πολιτικής απόψεως όμως το θέμα ίσως να έχει μεγαλύτερη σημασία. Πολλοί άνθρωποι δεν κατάλαβαν ή δεν θέλησαν όντως να καταλάβουν πέρσι ότι η διαπραγμάτευση που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές κατέληξε σε ήττα τον Ιούλιο. Σε οδυνηρή ήττα, που αποτυπώθηκε σε ένα νέο μνημόνιο με ίδια και απαράλλαχτη συνταγή μες τα προηγούμενα. Δεν είναι όμως ότι η ίδια η κυβέρνηση προσπάθησε να κρύψει την ήττα, όσο κυρίως ότι πολλοί άνθρωποι που είχαν εναποθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ τις ελπίδες τους, προσποιήθηκαν ότι «δεν πάθαμε δα και τίποτα» στις διαπραγματεύσεις. Και ψήφισαν ανυποψίαστοι τον Σεπτέμβριο, νομίζοντας ότι δεν θα υπάρξουν μειώσεις στις συντάξεις ή άλλα επώδυνα μέτρα, γιατί υποτίθεται ότι στις διαπραγματεύσεις για την πρώτη αξιολόγηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατάφερνε να αποτρέψει κάθε κακή εξέλιξη – ό,τι δεν είχε καταφέρει δηλαδή στια διαπραγματεύσεις του πρώτου επταμήνου του 2015.

Αλήθεια τι σκέφτονταν όλοι αυτοί όταν είδαν ότι η συμφωνία του Ιουλίου πέρσι για το τρίτο μνημόνιο, που προέβλεπε ότι θα πρέπει να εξοικονομηθεί 1% του ΑΕΠ (δηλαδή 1,7 δις ευρώ) από τις ασφαλιστικές δαπάνες; Ότι θα χρήματα αυτά θα εξοικονομηθούν ουρανοκατέβατα; Δεν τους πήγε στο μυαλό ότι πρόκειται κανονικά, κανονικότατα για νέες μειώσεις; Προς τι η έκπληξη λοιπόν; Και γιατί να πάθει εγκεφαλικό τζάμπα ο άνθρωπος; Δεν του φτάνει η μείωση της σύνταξής του;

Η κυβέρνηση, παρότι της αριστεράς, απέφυγε να πει ευθέως την αλήθεια, την οποία ψελλίζουν τώρα ορισμένα στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ: ότι, «παιδιά χάσαμε, αλλά τώρα προσπαθούμε για το καλύτερο σε όποιο τομέα μπορούμε». Χρησιμοποίησε και αυτή τη γνωστή επικοινωνιακή συνταγή «παιδιά κερδάμε και θα κερδάμε συνέχεια μέχρι την τελική ήττα». Κάπως έτσι αποκοιμήθηκε κι ο κόσμος, γιατί ως γνωστό, με τα ωραία παραμύθια είναι που έρχεται πιο γλυκά  ο ύπνος – από μικροί το ξέρουμε αυτό.

Το πολιτικό ενδιαφέρον της υπόθεσης όμως είναι τούτο: ότι πολλοί για να καταλάβουν τι συμβαίνει ή τι θα συμβεί πρέπει να το δουν αποτυπωμένο στο χαρτί – κατά προτίμηση στο βιβλιάριο της τράπεζας. Να το δουν στο λογαριασμό της εφορίας, στο ειδοποιητήριο για τον ΕΝΦΙΑ, στην εκκαθάριση του μισθού τους και πάει λέγοντας. Και τότε συνέρχονται στα όρια του εγκεφαλικού και επαναπροσδιορίζουν πράγματα, καταστάσεις, σχέσεις και συμπεριφορές πολιτικές.

Το εάν με τους «άλλους» θα ήταν καλύτερα τα πράγματα είναι άλλο παραμύθι, από άλλο ύπνο βέβαια. Στην παρούσα φάση όμως έχουμε μία συγκεκριμένη κυβέρνηση, που έχει να θερίσει ό,τι έσπειρε. Και μάλλον έχει πολλούς «Ντίνους Καρύδηδες» εκεί έξω…