Γιάννης Μακρυγιάννης

Και ότι οι ευρωπαίοι, που το παίζουν αυστηροί απέναντι στην Ελλάδα, βάζουν πολλές φορές την ουρά στα σκέλια και ανέχονται να τους κοροϊδεύει καιρό τώρα η Άγκυρα.

Βέβαια, τα λάθη, οι κακές εκτιμήσεις, η αμεριμνησία και η έλλειψη προετοιμασίας, που επέδειξε και η ελληνική κυβέρνηση στην αρχή της κρίσης, πληρώνονται τώρα και έχουν φέρει την χώρα σε οριακό σημείο. Ωστόσο σε τούτη τη φάση δεν χωρούν άλλες καθυστερήσεις, αλλά κυρίως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο νέων υποχωρήσεων και χαλαρότητας. Η κυβέρνηση έχει κάνει τις μέγιστες δυνατές υποχωρήσεις ήδη. Ακόμη και τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουν μπει στη ρουλέτα με την εμπλοκή του ΝΑΤΟ. Η παραχώρηση που έχει γίνει προς το Βερολίνο και τους ευρωπαίους είναι τεράστια, σχεδόν τερατώδης με τα μέτρα άλλων εποχών. Θα φαντάζονταν ποτέ στο Βερολίνο ότι γερμανός διοικητής θα σουλατσάρει πάνω κάτω στο Αιγαίο ως επικεφαλής δυνάμεων πολύ θα επιτηρούν τα σύνορα Ελλάδας – Τουρκίας; Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κακόπιστος και καχύποπτος για να εκτιμήσει ότι αυτά δεν είναι αθώα παιχνίδια, που δεν θα επιχειρήσει η Τουρκία τουλάχιστον να τα εκμεταλλευτεί. Άλλωστε ακόμα δεν έχουν γίνει γνωστά πλήρως τα επιχειρησιακά σχέδια, αλλά κυρίως η πρακτική εφαρμογή αυτής της δράσης. Με την Άγκυρα να παίζει όλο αυτό τον καιρό σαν τη γάτα με το ποντίκι την ΕΕ, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το πώς θα εξελιχθεί αυτή η υπόθεση με το ΝΑΤΟ.

Η κυβέρνηση λοιπόν έχει δεχθεί περίπου τα πάντα για την αντιμετώπιση του προσφυγικού. Ακόμη και ένα υπερβολικά μεγάλο αριθμό κέντρων υποδοχής, χωρίς το ανάλογο ευρωπαϊκό σχέδιο για τα περαιτέρω. Έχει στοχοποιηθεί από εταίρους της στην ΕΕ και έχει απειληθεί με κλείσιμο συνόρων και έξοδο από τη Σένγκεν.

Το θέμα λοιπόν είναι εάν μπορεί η κυβέρνηση να πιέσει και να απαιτήσει λύσεις, ώστε να μην μετατραπεί σε αποθήκη ψυχών. Να μην μετατραπεί σε σάκο του μποξ. Και να μην χάσει κυριαρχικά δικαιώματα, σε μία υπόθεση που επέδειξε, ως όφειλε και παραδειγμάτισε με την ανθρωπιστική της συμπεριφορά. Έχοντας μάλιστα την αμφίσημη και ενίοτε κανονικά «τρελή» συμπεριφορά των ευρωπαίων απέναντι στο πρόβλημα. Διότι μεγαλύτερη υποκρισία από το να ζητάς «αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων» και ταυτόχρονα να μιλάς για την ανθρωπιστική διάσταση του προβλήματος δεν υπάρχει: με την Τουρκία να στέλνει αμέτρητους πρόσφυγες στο Αιγαίο, «αποτελεσματική φύλαξη» σημαίνει να τους βουλιάζαμε τις βάρκες και να τους πνίγουμε. Ή τους σώζεις και τους υποδέχεσαι – όπως σωστά έπραξε η χώρα – ή τους αφήνεις στη μοίρα τους.

Πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια, ούτε για υποκρισία από την Ευρώπη, ούτε για άλλη κοροϊδία από την Τουρκία. Το θέμα είναι εάν μπορεί η Αθήνα να το πει αυτό και να απαιτήσει πραγματικά βιώσιμες και ανθρωπιστικές λύσεις.