Γιάννης Μακρυγιάννης

Θα μπορούσε κανείς να βρει μία αναγκαιότητα στις λεγόμενες  διαρθρωτικές αλλαγές και να πει  ότι, έστω και μέσα από σκληρά, επώδυνα  και άδικα μέτρα βγαίνει κάτι καλό, ότι δημιουργείται ένα πιο  «αποτελεσματικό», πιο «οργανωμένο», πιο «σύγχρονο» και πιο «δίκαιο» κράτος, ας πούμε – με όλη τη δυνατή ανοχή παρακαλώ στη χρήση των  παραπάνω εννοιών, για το όφελος της  συζήτησης.

Φευ! Όση καλή διάθεση  κι αν έχεις, δεν γίνεται να καταλήξεις σε ένα τέτοιο συμπέρασμα. Με το Μνημόνιο και την πολιτική της τρόικας  δεν υπάρχει πουθενά καμία  βελτίωση, παρά μόνο μία βίαιη ανακατανομή  πλούτου και ισχύος και ταυτόχρονα η αναπαραγωγή ενός κράτους της  πλάκας, όπως ακριβώς είχαμε μέχρι  τώρα ή και χειρότερα ακόμα.

Με το Μνημόνιο και την  τρόικα επιβεβαιώνεται ότι οι ισχυροί  που επιβάλλουν τα συμφέροντά τους συνεχίζουν να διατηρούν αυτό το ρόλο: Θα το δείτε και στην υπόθεση του  Mall, του μεγαλύτερου σκανδάλου αυθαιρεσίας. Δέκα χρόνια μετά τα δικαστήρια λένε ότι κακώς δόθηκε η άδεια λειτουργίας. Ε, όσο θα τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, η τότε πολιτική ηγεσία δηλαδή, για την κορυφαία αυτή εκδήλωση διαπλοκής, άλλο τόσο θα υπάρξουν αυξήσεις μισθών το επόμενο μήνα. Τουναντίον άρχισε το νταραβέρι για το πώς θα καμουφλαριστεί πάλι η ιστορία, ώστε να ισχύσει το «ούτε γάτα, ούτε ζημιά».

Από την άλλη το κράτος γίνεται  και όχι τυχαία όλο και γελοίο και αναποτελεσματικό τις μέρες  του μνημονίου. Ήταν καλύτερο πριν την  τρόικα; Φυσικά δεν ήταν. Αλλά θα περίμενε κανείς ότι αφού η κοινωνία πληρώνει ένα βαρύτατο τίμημα για την εξυγίανση  και τη διόρθωση μίας αρρωστημένης κατάστασης, δικαιούται να δει μία  βελτίωση στη λειτουργία και την  αποτελεσματικότητα του κράτους. Όταν λέει για παράδειγμα το ΣΔΟΕ ότι  το μαγαζί αυτό κλείνει, όντως να κλείνει, όχι να λειτουργεί σαν να μην τρέχει τίποτα. Όταν για παράδειγμα ένας πυροβολεί  έναν αστυνομικό σε ένα νησί – όπως η Σαντορίνη -, να συλλαμβάνεται, όχι  να φεύγει με το πλοίο της γραμμής  σαν κύριος. Δεν γίνεται όμως να βελτιώσεις τα πράγματα διαλύοντάς τα, γι’ αυτό ακριβώς δεν υπάρχει  και δεν πρόκειται να υπάρξει  βελτίωση στον φαύλο κύκλο των  περικοπών, της οριζόντιας και τυφλής μείωσης του κράτους. Το μεγάλο κράτος, όπως είχαμε έως τώρα, δεν είναι  κατ’ ανάγκην αποτελεσματικό. Ούτε όμως και το μικρό και διαλυμένο, όπως το κάνει η τρόικα.

Για όσους έχουν ψευδαισθήσεις  ότι «σωνόμαστε» και ότι είναι  αναγκαίος αυτός ο δρόμος της  τρόικας, τόσο το Mall, όσο και ο Κιάμος δίνουν την απάντηση. Το μοντέλο των μνημονιακών πολιτικών και φυσικά η κυβέρνηση, που το εφαρμόζει σαν ευαγγέλιο – και δίνει όρκους πίστης σε αυτό, όπως αποδεικνύει η επιστολή υποταγής του Σαμαρά στην τρόικα – απλά αναπαράγει όλα τα παλιά προβλήματα, βάζει στο στόχαστρο το διαχρονικά εύκολο θύμα, τον άνθρωπο της εργασίας δηλαδή και επ’ ουδενί δίνει την παραμικρή λύση.