Γιάννης Μακρυγιάννης

Βγήκε ο Πάγκαλος και άλλοι σκελετοί από τη ντουλάπα ενός σάπιου, ξεπεσμένου και ανυπόληπτου συστήματος και τα έβαλαν με τον Στάθη Παναγούλη γιατί προειδοποίησε, λέει, όσους υπέγραψαν τα μνημόνια ότι μπορεί να έχουν την τύχη του αμερικανού πρέσβη στη Λιβύη, που λιντσαρίστηκε. Και ότι πρέπει να εύχονται να περάσουν από ειδικά δικαστήρια και να μην γίνουν βορά στον όχλο.

Θίχτηκε η «δημοκρατική ευαισθησία» πολιτικών παχύδερμων, που γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους κάθε έννοια δημοκρατίας επί δεκαετίες, διασύροντας τη χώρα και οδηγώντας συστηματικά στην καταστροφή την ελληνική κοινωνία!

Προφανώς δεν είναι εύκολο να συμφωνήσει κανείς με μία τέτοια θέση, όπως αυτή που εξέφρασε ο Παναγούλης. Νομίζω ότι ούτε αυτός την εννοούσε κατά βάθος. Διευκρινίζω, προς άρση οποιασδήποτε παρεξήγησης, ότι δεν συμφωνώ με τέτοιους είδους απόψεις.

Όμως, είναι προσβλητικό άνθρωποι, που ευθύνονται καίρια για το κατάντημα της χώρας και της δημοκρατίας να επιτίθενται στον Παναγούλη γιατί, μέσα στο θυμό του, είπε και μια κουβέντα παραπάνω. Τουλάχιστον αυτός είπε μια κουβέντα. Οι επικριτές του όμως, τουλάχιστον οι περισσότεροι, φέρουν βαριά ευθύνη για τη διάλυση της χώρας και είναι οι τελευταίοι, που έχουν δικαίωμα να μιλούν.

Δηλαδή τι μας λένε όλοι αυτοί, που την έπεσαν με μένος στον Παναγούλη;

Ότι οι άνθρωποι που βυσσοδόμησαν πάνω στη χώρα, εκμεταλλευόμενοι τον αέρα της μεταπολίτευσης και έζησαν ζωή χαρισάμενη σε βάρος της κοινωνίας, μπορούν να λένε ό,τι θέλουν αλλά ο Παναγούλης όχι;

Ότι σε αυτή τη χώρα, μπορούν να λένε οι πολιτικοί ό,τι θέλουν προεκλογικά και να κάνουν ακριβώς τα αντίθετα μετεκλογικά; Και μάλιστα αυτό να αντιμετωπίζεται ως μία φυσιολογική συμπεριφορά! Αλλά, κατά τα άλλα, ο Παναγούλης φταίει!

Να σφαγιάζουν μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικά ταμεία, να ρημάζουν επιχειρήσεις και να διογκώνουν την ανεργία, αλλά να μην τους επικρίνει κανείς, παρά να τους αντιμετωπίζει μάλιστα ως σωτήρες;

Ότι μπορεί ένας πρωθυπουργός να διορίζει τους κηπουρούς, τους φίλους του, τις ορντινάτσες του υπουργούς, αλλά να μην έχει την παραμικρή επίπτωση;

Ότι μπορεί τα πολιτικά κόμματα να καταναλώνουν εκατομμύρια ευρώ από τον κομματικό κορβανά, εντελώς ανεξέλεγκτα και με τη  λογική του δανεικά κι αγύριστα, αλλά να μην τιμωρείται κανείς;

Ότι μπορεί μία χιτλερική οργάνωση, με τον μανδύα κόμματος να αλωνίζει την ελληνική κοινωνία, να λέει ό,τι θέλει, να προσβάλει τους  πάντες και να βιαιοπραγεί ασυστόλως, αλλά να αντιμετωπίζει με το «σεις» και τα «σας»;

Ότι, ενώ φέρουν βαρύτατες ευθύνες για το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, επειδή της άφησαν το πεδίο ελεύθερο να δράσει και να εκμεταλλευτεί την κρίση, που δημιούργησαν και τα προβλήματα, που προκλήθηκαν την ανικανότητά τους, μπορούν ταυτόχρονα να εμφανίζονται και ως θεματοφύλακες της δημοκρατίας; Αλήθεια, δεν ήταν ο Πάγκαλος κάποια στιγμή υπεύθυνος για το κέντρο της Αθήνας, απ’ όπου ξεκίνησε το πρόβλημα και, φυσικά ποτέ δεν κατάφερε να το αντιμετωπίσει ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπανδρέου;

Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα. Για τα οποία πολλοί θα έπρεπε να ντρέπονται και να μην βγάζουν τσιμουδιά, όχι να επιτίθενται στον Παναγούλη. Τουλάχιστον ο Στάθης Παναγούλης παραπέμπει σε ένα αγωνιστικό σύμβολο – μιλώ για την οικογενειακή του ιστορία και τη διαρκή δράση του στην πολιτική, όχι για τη συγκεκριμένη θέση που εξέφρασε στη Βουλή. Ο Πάγκαλος και κάτι άλλοι σαν αυτόν σε τι παραπέμπουν;