Γιάννης Αντύπας

Αλλά, εδώ είναι από τις περιπτώσεις στις οποίες ταιριάζει το «αλλά», (σ.σ. δίνει έμφαση σε αυτό που ακολουθεί και δεν αφαιρεί ουσία, δεν αναιρεί κάτι από όσα ήδη έχει πει κανείς), οι εικόνες αγανακτισμένων να πολιορκούν το σπίτι της Ρούλας Πισπιρίγκου και να απειλούν τους συγγενείς είναι λάθος. Και μένω σε αυτή τη λέξη, αποφεύγοντας άλλους πιο εντυπωσιακούς χαρακτηρισμούς τους οποίους θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω, για να μη χαθεί η ουσία: Αν η κοινωνία, η γειτονιά στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχει έναν ρόλο είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι αυτός τους αυτόκλητου τιμωρού.

Για τη Ρούλα Πισπιρίγκου έχει έρθει η ώρα της Δικαιοσύνης. Η Δικαιοσύνη είναι η μόνη που μπορεί να αποφασίσει για την τύχη της. Κανείς άλλος! Ούτε η γειτονιά, ούτε οι ειδικοί και μη που γεμίζουν τα τηλεοπτικά παράθυρα. Προφανώς και όλοι έχουν δικαίωμα να λένε τη γνώμη τους, να καταθέτουν τις γνώσεις και τις εκτιμήσεις τους, αλλά η θεσμική ευθύνη της απόφασης ανήκει στην Δικαιοσύνη. Την κρίση της οποίας θα πρέπει να αναμένουμε.

Αλήθεια, τι νόημα μπορεί να έχουν οι επιθέσεις σε σπίτια και συγγενείς; Είναι κάποιοι πιο ευαίσθητοι από όλους τους υπόλοιπους; Γιατί αγανακτούν; Ένας κακόπιστος θα έλεγε για να αποτινάξουν από πάνω τους την κατηγορία ότι ήξεραν και ανέχονταν. Ότι κάτι υποψιάζονταν και προτιμούσαν να σιωπούν. Ότι φοβούνται μήπως συκοφαντηθεί η γειτονιά. Δεν υιοθετώ καμία ερμηνεία. Ως άνθρωπος προσπαθώ να αποφεύγω τις δίκες προθέσεων, τα εύκολα συμπεράσματα κοκ. Απλά, επισημαίνω στους ενδιαφερόμενους το τι μπορεί να σκεφτεί ένας κακόπιστος.

Λιντσάρισμα και προπηλακισμός, εκτός από λάθος αντίδραση, είναι και παράνομες πράξεις. Στις οποίες επίσης η κοινωνία, η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη δεν θα πρέπει να δείξουν καμία ανοχή. Δεν θα πρέπει να κάνουν ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν. Όχι μόνο γιατί συκοφαντούν την κοινωνία μας, αλλά (σ.σ. το «αλλά» που λέγαμε), γιατί λογικές και συμπεριφορές αγέλης και όχλου είναι απαράδεκτες και παράνομες.

Με αυτόκλητους τιμωρούς δεν πάμε πουθενά. Για την ακρίβεια πάμε πίσω σε σκοτεινές εποχές. Από τις οποίες δεν έχουμε ξεμπερδέψει. Πρόσφατα πίσω από κάτι αγανακτισμένους είδαμε να κρύβεται το τέρας του φασισμού. Τη γλιτώσαμε, αλλά δεν θα πρέπει να εφησυχάζουμε. Και, αν γίνεται, να σταματήσουμε κάποτε να πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία αποκάλυψη για τη διπλανή μας πόρτα. Όλες οι «πόρτες» έχουν τα μυστικά τους, όπως και οι γειτονιές, οι τοπικές κοινωνίες κοκ.

Οικογενειακή ευθύνη στο ποινικό μας σύστημα δεν υπάρχει. Όμως, υπάρχει στην κοινωνία μας η έννοιας της συλλογικής ευθύνης. Και, βέβαια, η ατομική ευθύνη. Τι κάνουμε ή δεν κάνουμε όταν βλέπουμε κάτι λάθος. Πώς συμπεριφερόμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι παρέες μας. Σε κάθε περίπτωση, η απάντηση στο λάθος με λάθος δεν είναι εποικοδομητική στάση. Πόσο μάλλον όταν εκτός από λάθος ορισμένοι παραβιάζουν και τον Νόμο.