Γιάννης Αντύπας

Πρώτον, η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Δεύτερον, σύνορα υπάρχουν, και η θάλασσα έχει σύνορα, όπως και ο αέρας βεβαίως. Τρίτον, οι χώρες, όπως και οι άνθρωποι, συνεχίζουν να έχουν συμφέροντα. Τέταρτον, οι χώρες, όπως και οι άνθρωποι, όταν κοιτούν στην ίδια κατεύθυνση, στο ίδιο σημείο, δεν βλέπουν το ίδιο πράγμα. Συμβαίνει αυτό. Πέμπτον, ο πόλεμος συνεχίζει να είναι για κάποιους μία επικερδής υπόθεση. Ακόμη και με την ιδέα της αποτροπής: κάντε εξοπλισμούς για να μη μπορεί κανείς να σας επιτεθεί. Λογικό δεν είναι; Έκτον, δεν συμβαίνουν μόνο τα λογικά στη ζωή, συμβαίνουν και τα παράλογα. Άλλωστε, ότι για εμάς μπορεί να είναι ανορθολογισμός για τον άλλον μπορεί να μην είναι. Δεν υπάρχει απόλυτη αντικειμενικότητα στα ορθολογικά κριτήρια. Έβδομον, η τεχνολογία της ασφάλειας πηγαίνει τον κόσμο μπροστά, η απάντηση στην απειλή της ανασφάλειας, καλώς ή καλώς ,οδηγεί τον άνθρωπο σε νέες λύσεις. Από το πρώτο ακόντιο μέχρι τους σύγχρονους πυραύλους.

Δε θα συνεχίσω να απαριθμώ σκέψεις. Δεν έχει νόημα να επιχειρηματολογούμε για το αυτονόητο. Δυστυχώς, ο πόλεμος συνεχίζει να είναι "επιλογή". Και όχι μόνο στις διεθνείς σχέσεις. Αλλά, ας μείνουμε σε αυτές. Μόνο τα τελευταία χρόνια έχουμε δει αμέτρητους πολέμους και αρκετούς από αυτούς δίπλα μας ή στην ευρύτερη γειτονιά μας: τις συγκρούσεις και τη διεθνή επέμβαση που ακολούθησε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τους πολέμους στο Ιράκ, τον εμφύλιο στη Συρία κοκ. Έχουμε δει και έχουμε βιώσει την εμπλοκή, την αδυναμία ή την αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας. Ας μη μας ξεγελά, λοιπόν, το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ας μη βασιζόμαστε στους διεθνείς οργανισμούς ή τις μεγάλες δυνάμεις. Μπορεί οι Γερμανοί να έγιναν φίλοι μας, αλλά η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Μη ξεχνάμε ότι Έλληνες και Τούρκοι πολέμησαν πριν από ελάχιστα χρόνια (για τα δεδομένα της ιστορίας) στην Κύπρο. Μια "πληγή" που παραμένει ανοιχτή.

Από τη γειτονική χώρα υπάρχει απειλή πολέμου σε βάρος της χώρας μας, καθημερινά λαμβάνουν χώρα δεκάδες περιστατικά προκλήσεων στον αέρα και τη θάλασσα, οπότε αδιανόητο δεν υπάρχει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο πόλεμος είναι μονόδρομος. Στον νέο άνθρωπο που με ρώτησε απάντησα "ναι". Αρχικά ένιωσα κυνικός. Άδικος. Σαν εκείνον που μιλά μπροστά στα παιδιά και λέει ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Προσωπικά πιστεύω και στον "Άγιο Βασίλη" και στην ειρήνη. Όμως, δεν περιμένω τα δώρα του χωρίς να κάνω τίποτα, και δεν θεωρώ αδιανόητο τον πόλεμο. Δεν απολαμβάνω απλά την ειρήνη χωρίς να κάνω τίποτα για το ενδεχόμενο πολέμου. Δεν ξέρω αν ο πόλεμος είναι η μαμή της ιστορίας. Ίσως να αποτελεί μία υπερεκτίμηση της σημασίας και του ρόλου του εξαιτίας του πόνου και των συνεπειών του. Ίσως να είναι μια προσπάθεια εξωραϊσμού. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: συν Αθηνά και χείρα κίνει. Όπως αγωνίζεται κανείς στη ζωή για να μάθει και να προοδεύσει, έτσι θα πρέπει να επιδιώκει και το αγαθό της ασφάλειας. Γιατί, χωρίς ασφάλεια δεν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει ευημερία.

Προσοχή παρακαλώ: Το "ναι" δεν σημαίνει ότι "βλέπω" πόλεμο. Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι τον επιθυμώ. Το επισημαίνω για μερικούς αδιανόητους τύπους που "διαβάζουν" και "βλέπουν" μόνο ότι έχουν στο μυαλό τους. Το "ναι" σημαίνει ότι δε μπορώ να σηκώσω το βάρος της ευθύνης να πω "όχι" (ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει πόλεμος). Το "ναι" είναι το πρώτο και απαραίτητο βήμα για να μπορούμε να πούμε "όχι" (αν ή όταν γίνει πόλεμος). Τόσο απλό. Δεν λέω "όχι" σήμερα για να μην είμαι υποχρεωμένος να πω "ναι" μετά. 'Οπου το (τελευταίο) "ναι" θα πρέπει να διαβαστεί και ως αδυναμία αποτροπής και ως... περάστε (σ.σ. αδιανόητο). Και κάτι τελευταίο. Ούτε στο "ναι", ούτε στο "όχι" χρειάζονται όλοι. Ποτέ δεν ήταν όλοι και δε θα είναι. Όμως, πρέπει να θυμόμαστε: όσο πιο ενωμένοι είμαστε τόσο καλύτερα. Ο διχασμός μόνο συμφορές φέρνει. Με τη γνώση ότι πάντα θα υπάρχουν πλειοψηφίες και μειοψηφίες, πάντα θα υπάρχουν πρώτη γραμμή και μετόπισθεν.