Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Ένα πράγμα, όμως, είναι βέβαιο. Ότι τα μέτρα αυτά είναι απαραίτητα, όπως και ότι είναι ζήτημα επιβίωσης για την ελληνική κοινωνία να αλλάξει πορεία η οικονομική πολιτική και να κινηθεί στην κατεύθυνση που παρουσίασε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το κυρίαρχο θέμα δεν είναι τόσο εάν θα καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, πόσες θα είναι οι δόσεις για την εφορία ή πώς θα κουρευτούν τα τραπεζικά δάνεια. Πρόκειται, βέβαια, για πολύ σημαντικές επιλογές, αλλά το βασικό είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας περιέγραψε συνολικά μια διαφορετική οικονομική λογική που βρίσκεται στον αντίποδα της εσωτερικής υποτίμησης και η οποία βασίζεται, ανάμεσα σε άλλα, στο ότι πρέπει να ανακουφιστούν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, να τονωθεί η ρευστότητα και να γίνουν δημόσιες επενδύσεις, ώστε να ενισχυθεί η εσωτερική ζήτηση (κατανάλωση) και να πάρει -επιτέλους- μπροστά η οικονομία.

Έχει σημασία ότι ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για την ανάγκη παραγωγής πλούτου, μέσα από την παραγωγική ανασυγκρότηση.

Μόνο όμως εάν οι οικονομικοί παράγοντες (νοικοκυριά, επιχειρήσεις, Δημόσιο) σταθούν και πάλι στα πόδια τους θα μπορέσει να λειτουργήσει η παραγωγική μηχανή και να παραχθεί πλούτος.

Με λίγα λόγια, τα μέτρα ανακούφισης που παρουσιάσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξηγούνται μόνο από την πρόθεση ενός αριστερού κόμματος να στηρίξει τα πιο αδύναμα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας αλλά και συνολικά τη μεσαία τάξη, που οδηγείται σε αφανισμό.

Το σκεπτικό είναι επίσης καθαρά τεχνοκρατικό και βασίζεται στην ίδια οικονομική λογική που αρχίζει σήμερα να απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, για ενίσχυση των επενδύσεων, της ρευστότητας και μετριασμό της λιτότητας στα δημόσια οικονομικά.

Η πολιτική της σκληρής λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης αποδείχτηκε πλέον όχι μόνο ότι δεν αποδίδει αλλά και ότι οδηγεί ολόκληρη την ευρωζώνη σε αποπληθωρισμό και ύφεση.

Μέχρι και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αλλάζει πολιτική και οδηγείται σε μέτρα που μέχρι πρότινος εθεωρούντο αδιανόητα, για να αποτρέψει την επαπειλούμενη οικονομική κατάρρευση.

Στην Ελλάδα, η εσωτερική υποτίμηση είχε ως αποτέλεσμα να γίνουμε φτωχότεροι (όχι βέβαια όλοι, γιατί κάποιοι επωφελούνται) αλλά όχι και ανταγωνιστικότεροι.

Το δόγμα ότι οι χαμηλοί μισθοί και οι ελεύθερες απολύσεις θα έφερναν επενδύσεις από το εξωτερικό αποδείχθηκε ένα παραμύθι. Η εξωτερική ζήτηση (εξαγωγές) που θα κινούσε την οικονομία δεν εμφανίστηκε και είναι πλέον προφανές ότι ο μοχλός πρέπει να είναι η εσωτερική ζήτηση.

Είναι γεγονός ότι η Γερμανία δεν δείχνει μέχρι σήμερα να κάμπτεται και αντιδρά στις φωνές που θέλουν αλλαγή πολιτικής και αυτό είναι ένα πρόβλημα, όχι μόνο για μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για την ευρωζώνη συνολικά.

Για να εφαρμοστεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να δοθεί διαπραγματευτική μάχη με τους εταίρους-δανειστές. Στη διεθνή πολιτική δεν αρκεί να έχεις το δίκιο με το μέρος σου, πρέπει να υπάρχουν και οι συσχετισμοί που θα σου επιτρέψουν να το διεκδικήσεις.

Φαίνεται, όμως, ότι οι συνθήκες αρχίζουν να αλλάζουν στην Ευρώπη και απέναντι στη Γερμανία στέκονται πλέον και άλλες χώρες, αλλά και η ίδια η ΕΚΤ.

Δεν αποκλείεται, έτσι, η μάχη που θα χρειαστεί να δώσει μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για να πείσει τους εταίρους για τα αυτονόητα να δοθεί από καλύτερη θέση.