Εύα Παυλάτου

Πριν ένα χρόνο τραπεζικός υπάλληλος από τη Στερεά Ελλάδα πήρε μετάθεση για δημοφιλές νησί του Ιονίου. Ταξίδεψε μαζί με την σύζυγό του στο νησί και άρχισε να ψάχνει για σπίτι. Αν και ήταν ακόμα άνοιξη το ζευγάρι, που στο μεταξύ είχε καταλύσει σε ξενοδοχείο, έψαχνε απεγνωσμένα να βρει σπίτι για να νοικιάσει ενώ παράλληλα, οι συνάδελφοι του τραπεζικού στο νησί τηλεφωνούσαν σε γνωστούς τους, μήπως μέσω των γνωριμιών τους ανακαλύψουν ένα «αξιοπρεπές» ακίνητο σε λογική τιμή για τον δύσμοιρο τραπεζικό υπάλληλο.

Η απάντηση στα τηλεφωνήματα ήταν σχεδόν η ίδια, «Δεν νοικιάζουμε με αστική μίσθωση, θα θέλει και απόδειξη για την φορολογική του δήλωση, εμείς δίνουμε 100 ευρώ την ημέρα το σπίτι μας στους τουρίστες το καλοκαίρι...». Όμως, σε κάποιο τηλεφώνημα η απάντηση ήταν θετική, ο τραπεζικός βρήκε επιτέλους ένα τριάρι, αλλά όταν άκουσε την τιμή του ενοικίου έπαθε σοκ, 700 ευρώ τον μήνα του ζήτησαν... Αν ήταν ντόπιος θα καταλάβαινε, οι ντόπιοι είναι συνηθισμένοι στα υψηλά ενοίκια και όσοι δεν έχουν δικά τους σπίτια, ψάχνουν να νοικιάσουν υποβαθμισμένες και προβληματικές κατοικίες (π.χ κατοικίες που χρήζουν σοβαρής ανακαίνισης), που ξέρουν πως το ενοίκιο θα είναι σχεδόν λογικό, αφού σε αυτές δεν μπαίνουν τουρίστες.

Το ίδιο συμβαίνει με φοιτητές, εκπαιδευτικούς, πυροσβέστες, αστυνομικούς και γιατρούς. Ποιος γιατρός θα θελήσει να δουλέψει σε νοσοκομείο ενός τουριστικού προορισμού αφού θα δεινοπαθήσει για να βρει κατοικία και αν είναι τυχερός και βρει θα πρέπει να δώσει για ενοίκιο, τουλάχιστον, τον μισό μισθό του. Όσο για τους φοιτητές που μπαίνουν σε τμήματα στα δημοφιλή για τους τουρίστες νησιά, οι γονείς τους ταλαιπωρούνται αφάνταστα για να εξασφαλίσουν στέγη στα παιδιά τους.

Τελικά, όταν δεν υπάρχει πια καμιά άλλη λύση και αποκαμωμένοι από το χωρίς αποτέλεσμα ψάξιμο, «συνθηκολογούν» με τον «πονηρό» ιδιοκτήτη και συμφωνούν να μπουν τα παιδιά τους στο σπίτι τον Οκτώβριο, όταν οι τουρίστες θα έχουν επιστρέψει στις πατρίδες τους, αλλά τον προσεχή Μάιο και εν μέσω εξεταστικής, οι φοιτητές θα πρέπει να έχουν αδειάσει το κατάλυμα, ώστε να ενοικιαστεί σε υψηλή τιμή στους τουρίστες που επιστρέφουν.

Αφήνω για το τέλος το δράμα των εκπαιδευτικών που παίρνουν μετάθεση για έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Και αυτό γιατί άκουσα την ιστορία ενός καθηγητή, παντρεμένου με δασκάλα και πατέρα δύο παιδιών, που με άφησε άναυδη. Ο καθηγητής, που ζούσε με την οικογένειά του στην Αθήνα, πήρε μετάθεση για νησί που τα καλοκαίρια σφύζει από τουρίστες, Τέλη Αυγούστου έφτασε στο νησί. Είχε καταφέρει να βρει εκ των προτέρων κατάλυμα, αυτό, όμως, θα ήταν διαθέσιμο μετά τις 10 Σεπτεμβρίου.

Έτσι και μη έχοντας άλλη λύση - πού να πάει; τα ξενοδοχεία χρεώνουν 85 ευρώ την ημέρα, αν έχουν ελεύθερο δωμάτιο - ο εκπαιδευτικός απελπισμένος κατέληξε να κοιμάται στο κάμπινγκ του νησιού, πάνω σε ένα κρεβάτι εκστρατείας σε μια μικρή σκηνή. Αυτός ο εκπαιδευτικός στάθηκε τυχερός, η ιδιοκτήτρια του καταλύματος που είχε συμφωνήσει, όταν έμαθε πού κοιμάται ακύρωσε τις κρατήσεις που είχε για να του παραχωρήσει το σπίτι νωρίτερα από την συμφωνηθείσα ημερομηνία.

Όμως, αυτό ήταν η εξαίρεση στον κανόνα. Εκπαιδευτικοί, γιατροί, φοιτητές, αστυνομικοί, πυροσβέστες και πολλοί άλλοι, αντιμετωπίζουν το οξύ πρόβλημα εύρεσης στέγης τους θερινούς μήνες και όχι μόνο, στους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Τι πρέπει να γίνει, πώς θα λυθεί το σοβαρό αυτό πρόβλημα; Θα έλεγα πως η τοπική αυτοδιοίκηση, δήμοι και περιφέρεια, μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την εκμετάλλευση κλειστών ακινήτων, που ανήκουν στο δημόσιο ή κλειστών ακινήτων που ανήκουν σε ιδιώτες, αλλά που οι ιδιοκτήτες τους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα ανακαινίσουν, ώστε να είναι κατοικήσιμα.

Δηλαδή, η τοπική αυτοδιοίκηση να φροντίσει ώστε δημόσια κτήρια που παραμένουν ανεκμετάλλευτα να ανακαινιστούν και να νοικιαστούν με χαμηλό τίμημα σε όσους αναζητούν στέγη και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να καταβάλουν υψηλά μισθώματα. Μια άλλη λύση, ίσως και η μόνη, ειδικότερα, για τους φοιτητές, είναι η κατασκευή φοιτητικών εστιών με την φροντίδα της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Το να αφεθεί ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα στους «καλόψυχους» ιδιοκτήτες ακινήτων δεν είναι η λύση. Γιατί και αυτοί από την πλευρά τους έχουν τα δικά τους επιχειρήματα. Πολλοί έχουν κατασκευάσει τα ακίνητά τους με τραπεζικά δάνεια και είναι λογικό να αναζητούν το υψηλότερο τίμημα που μπορούν να λάβουν, ώστε να ανταποκρίνονται στις δανειακές τους υποχρεώσεις. Το στεγαστικό πρόβλημα είναι οξύ και η πολιτεία καλείται να το επιλύσει.