Δημήτρης Χ. Παξινός

Αυτό συνέβαινε κυρίως στον δημόσιο τομέα με τον γνωστό τρόπο πρόσληψης, έτσι που ο καθείς δικαιούνταν να πιστεύει ότι είναι ο αδικημένος.

Μία όμως από τις επιπτώσεις αυτής της νοοτροπίας, αυτής της κοινωνικής διάστασης, ήταν η συμπεριφορά τους στους συναλλασσόμενους, στο άγνωστο κοινό.

Προσπαθώ να δώσω μια εξήγηση της κακοδαιμονίας μας στον δημόσιο τομέα, τον απροσπέλαστο σε πειθαρχικές και λοιπές κυρώσεις. Ζημιωμένος απ’ όλα αυτά ο πολίτης, καταδυναστευόμενος όχι μόνο από τα σκληρά μέτρα που επιβάλλονται αλλά και από τη διάλυση των υπηρεσιών και την άρνηση μερίδας υπαλλήλων να τους εξυπηρετήσουν, να τους φερθούν ευγενικά. Το γεγονός ότι οι εναπομείναντες δημόσιοι υπάλληλοι δεν επαρκούν έχει μεγάλη δόση αλήθειας. Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει το ίδιο: η κακότροπη συμπεριφορά μιας μερίδας δημοσίων υπαλλήλων ακριβώς την εποχή που ο πολίτης έχει μεγάλη ανάγκη ανθρώπινης αντιμετώπισης - κυρίως στην καθημερινότητά του, δεδομένης και της δαιδαλώδους νομοθεσίας με τις χιλιάδες εγκυκλίους, που δίνει «δικαίωμα» στον καθένα να την ερμηνεύει κατά το δοκούν. Ατελείωτες οι ουρές στις οποίες υπομονετικά αναμένουν επί ώρες μέχρι να φτάσουν στην τελική δοκιμασία και να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με την αληθινή εξουσία. Αυτήν της υπηρεσίας του Δημοσίου. Στην όλη δυστυχία που βιώνει ο πολίτης προστίθεται και αυτή της γραφειοκρατικής και κυρίως της προσβλητικής συμπεριφοράς. Βεβαίως, είναι θέμα παιδείας η καλή συμπεριφορά του υπαλλήλου.

Ο καθένας απ’ τους αδικημένους δεν μπορεί να ξεσπά σ’ αυτούς που θεωρεί ότι τον αδίκησαν. Μπορεί όμως να ξεσπάσει και να βγάλει τα εσώτερά του στον πολίτη που ως ικέτης προσέρχεται για να εξυπηρετηθεί. Απίστευτο κι όμως αληθινό στη χώρα των συνεχών εκπλήξεων.

Προφανώς αυτή η κατηγορία των υπαλλήλων συμπεριφέρεται ακριβώς λες και συμβαίνει το αντίθετο. Σαν να τους οφείλεις...

Τα παραδείγματα πολλά, όπως από μια κεντρική δημόσια κλινική όπου ζητούσαν για παραλαβή πιστοποιητικού εξουσιοδότηση από τον ίδιο τον ασθενή ο οποίος είχε κριθεί ανίκανος για δικαιοπραξία! Ή την υπάλληλο που ζητούσε αυτοπρόσωπη εμφάνιση ασθενούς που βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο με ιατρική γνωμάτευση! Πολλά τα ευτράπελα, αν δεν συνοδεύονταν από την ψυχική βάσανο στην οποία υποβάλλονται καθημερινά τόσοι συμπολίτες μας.

Πώς λοιπόν δουλεύει το Δημόσιο όλα αυτά τα χρόνια, ιδιαίτερα τώρα με τις μειώσεις του προσωπικού; Δουλεύει και αποδίδει στο μέτρο του δυνατού, χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες μιας μερίδας υπαλλήλων οι οποίοι πράττουν το αυτονόητο. Επιπλέον, δε, φτάνουν να εκτελούν μέχρι και χρέη καθαριστριών...

Πιστοί στον όρκο τους, πιστοί στις οικογενειακές καταβολές, πιστοί στην αλληλεγγύη, στον συνάνθρωπό τους που τόσο σκληρά δοκιμάζεται, αναζητώντας ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα, να αισθανθεί την ανθρωπιά, την οποία θα έχει μαζί του σαν αχτίδα ελπίδας. Είναι τόσο απλά πράγματα - κι όμως τόσο δυσεύρετα, τόσο ξεχασμένα.  Βουλιάζουμε μέσα στην αποξένωση, στη μιζέρια, στην οποία εκόντες άκοντες οδηγηθήκαμε απ’ αυτούς που η πολιτική ελίτ αναπαράγει και οδηγεί στα άκρα τσακίζοντας τη ραχοκοκαλιά, τη μεσαία τάξη, η οποία οφείλει να αναδείξει το μεγαλείο της ψυχής της, τη γενναιότητα να σταθεί στα πόδια της και να παλέψει για μια σύγχρονη Δημοκρατική και Ελεύθερη Ελλάδα. Σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνονται και οι δημόσιοι υπάλληλοι που διαθέτουν τα ψυχικά αποθέματα να σταθούν δίπλα στους πολίτες και να αναδείξουν το καινούριο πρόσωπο της ανθρώπινης αλληλεγγύης.

*Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ