Δημήτρης Παγαδάκης

 Όσο, όμως, απαίσιο κι αν είναι ένα κελί δεν παύει να αποτελεί το πιο ασφαλές μέρος, Κυρίως για αυτούς που μένουν έξω από αυτό. Δυστυχώς, οι φιλήσυχοι και νομοταγείς πολίτες δεν μοιράζονται την αίσθηση δημόσιας προστασίας . 

Αντίθετα, δοκιμάζονται από ισχυρό σοκ και βιώνουν καθεστώς φόβου καθώς οι φυλακές αδειάζουν αθρόα, ταχύτατα, παντελώς άκριτα και με πρωτοφανή επιείκεια. Την ίδια ώρα το ποινικό έγκλημα ανακυκλώνεται στους δρόμους από αποφυλακισμένους βαρυποινίτες και επικίνδυνους κακοποιούς, προκαλώντας δίκαια τη κατακραυγή της κοινωνίας. Μια οργή που έχει όνομα και λέγεται φαρδιά πλατιά “νόμος Παρασκεύοπουλου”

Ένα νομοθέτημα μαζικής κρυπτοαμνηστίας που με πρόσχημα την αποσυμφόρηση των φυλακών κουρέλιαζε τις ποινές που επέβαλε η ανεξάρτητη δικαστική λειτουργία. Συνέπεια της  εφαρμογής του νόμου και εκμεταλλευόμενοι τις ευνοϊκές διατάξεις του αποφυλακίστηκαν μέσα σε δυο χρόνια περίπου  3000 κρατούμενοι, εκτίοντας ελάχιστο τμήμα της καταδίκης τους σε φυλάκιση για κακουργήματα. 

Το ότι μεγάλη μερίδα αμεταμέλητων μόλις βγήκε από της φυλακής τα σίδερα και ξανάπεσε με τα μούτρα στη ¨δουλειά¨, αναβαθμίζοντας την παρανομη δράση της,   το προσπέρασε μάλλον υπεροπτικά ο ευαίσθητος εμπνευστής του νόμου στα πλαίσια της υποτιθέμενης μεγαλοψυχίας, του ανθρωπισμού και της ανεκτικότητας ενός δίκαιου σωφρονιστικού συστήματος.   

Αν τώρα μερικοί αποφυλακισμένοι εγκληματίες εκτέλεσαν ένα συμπολίτη μας στο δικηγορικό του γραφείο, μαχαίρωσαν θανάσιμα μια άτυχη κοπέλα στο νεκροταφείο και ¨σιδέρωσαν” το πρόσωπο μιας 85χρονης, αυτά τα περιστατικά ενδεχομένως να κρίθηκαν ως ενοχλητικά ψιλά γράμματα μπροστά στο γιγαντιαίο νομοθετικό έπος περί ορίων τιμωρίας και σωφρονισμού, του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης.

Του ίδιου άστοχου κατασκευάσματος που κατάργησε στο πρώτο κιόλας άρθρο του τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, εστιάζοντας κραυγαλέα στη προνομιακή διευκόλυνση για  χορήγηση άδειας σε ισοβίτες κατά συρροή δολοφόνους. Διάταξη που σφράγισε και την ολιγοήμερη έξοδο από τη φυλακή αρχιεκτελεστών της ντόπιας τρομοκρατίας.    

 Το κακό, όμως, για τα διχαστικά λάβαρα του Μαξίμου και προς “ξίνισμα” του διαδόχου του στο υπουργικό πόστο, ήταν πως ο Νίκος Παρασκευόπουλος παραδέχθηκε προσφάτως ότι ο νόμος του δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης, γιατί ήταν προσωρινός. Προφανώς όπως και ο ίδιος ως βουλευτής. 

Το χειρότερο, ωστόσο, ήταν πως η δήλωση του δεν είχε χαρακτήρα δημόσιας απολογίας, ειλικρινούς αποτίμησις ή έστω μιας τολμηρής αναθεώρησης απόψεων με μια στάλα αυτοκριτικής,
Στην απόγνωση του να διασώσει τον ραγισμένο προφίλ του από το θυμό της κοινωνίας παρέδωσε επίμονα ένα κακόφωνο ρεσιτάλ εγωιστικών κροτίδων.

Με πιο τονισμένη την λιγόψυχη απαίτηση του ο φερώνυμος νόμος να ονομάζεται αλλιώς καθώς στοχοποιείται το όνομά του! Περιέφερε με αυτό τον αμήχανα ρητορικό τρόπο ένα μέτρο για τις αντοχές και την ποιότητα του σημερινού πολιτικού προσωπικού του κυβερνώντος κόμματος. Το οποίο, με τη διαχειριστική του ανεπάρκεια συνεργεί στην ενίσχυση του πολλαπλώς τρωθέντος δημόσιου αισθήματος περί δικαίου. Κι ας κρύβεται πίσω από τις αποφάσεις του συμβουλίου των φυλακών.   

Ίσως είναι μάταιο να υπενθυμίσει κανείς σε ένα πανεπιστημιακό καθηγητή, ότι η δημοκρατία εδραιώνει την υπεροχή της όταν προσφέρει σε όλους τους πολίτες ασφάλεια και  προασπίζει την αξία της ζωής τους. Είναι, όμως υποχρεωτικό, για τη τιμή, το κύρος και την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου που έχει δια βίου υπηρετήσει τη νομική επιστήμη και τον πολιτισμό της, να παραδεχθεί το λάθος του.

Ακόμη περισσότερο είναι επιβεβλημένο, να απολογηθεί σεβόμενος όλους εκείνους τους ανήμπορους που ληστεύτηκαν, βασανίστηκαν ή βιάστηκαν από τους ευεργετηθέντες κακοποιούς του αποτυχημένου νόμου του. Ζητώντας, πρώτα απόλα, συγνώμη από τη σύζυγο, τη μάνα, το παιδί ή το φίλο του κάθε ανυπεράσπιστου θύματος που δολοφονήθηκε από εγκληματίες με το πρόσφατο αποφυλακιστήριο στη τσέπη τους.