Δημήτρης Παγαδάκης

«Για όσα δεν μπορεί να μιλά κανείς θα πρέπει να σωπαίνει». Σωστά. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και οι φαφλατάδικες επαναλήψεις ανιαρές. Όπως και εντελώς προσχηματικοί είναι οι παπαγαλισμοί περί τελεσιγραφικών εκβιασμών εκ μέρους των αμείλικτων δανειστών καθώς και οι   πομφόλυγες περί της προπαγάνδας των διαπλοκοδίατων διεθνών και ντόπιων ΜΜΕ.

Την ώρα που η χώρα είναι μουδιασμένη, επισήμως «ληξιπρόθεσμη» στο ΔΝΤ, δίχως  πρόγραμμα οικονομικής στήριξης και με κλειστές τις τράπεζες, τα κυβερνητικά μπαράζ ρητορικών επιθέσεων είναι πλέον περιττά. Η κοινωνία, ο λαός, οι ψηφοφόροι δικαιούνται να ακούσουν από επίσημα κυβερνητικά χείλη σαφή συμπεράσματα και πειστικά επιχειρήματα.  Όχι ανέξοδα απολογητικά αφηγήματα, ούτε πυροτεχνήματα ανώφελων επικοινωνιακών τρικ.

Έχουν απαίτηση να μάθουν, τώρα που η κόλαση είναι άδεια και όλοι οι δαίμονες μαζεμένοι εδώ, πώς η Ελλάδα γκρεμοτσακίζεται σε ασύντακτη πτώχευση.  Νομιμοποιούνται  σε συνθήκες κλονισμού, αστάθειας και επισφάλειας να ζητήσουν υπεύθυνη ενημέρωση  για τις στιγμές πρωτοφανούς οδύνης που βιώνουν. Επιζητούν  επείγουσες και ειλικρινείς απαντήσεις  στα επιτακτικά ερωτήματα για τη τύχη των ίδιων, των παιδιών τους, τη επόμενη μέρα της πατρίδας.  Όχι αμήχανους, καχεκτικούς, αναιτιολόγητους καθησυχασμούς.

Αυτούς που, τελικά, πρόσφερε παρηγορητικά στη κοινή αγωνία ο πρωθυπουργός, παρακάμπτοντας επιμελώς να διευκρινήσει ότι οι πηγές ρευστότητας και χρήματος ελέγχονται από Φραγκφούρτη και Βρυξέλλες με εξουσία πιστωτικής ζωής και θανάτου πάνω στη χώρα. Δεν αισθάνθηκε καν την ανάγκη να διασαφηνίσει στο λαό τους άμεσους κινδύνους που τον απειλούν, εμμένοντας ιδεαναγκαστικά σε μια βολλονταριστική έφοδο στο αδύνατο. Ή στο γκρεμό.

Συνέχισε να υιοθετεί, εκτός τάιμινγκ, ένα αχρείαστο ιδεοληπτικό Μεσσιανισμό που, υποτίθεται, του επιβάλλει την εξαγωγή δημοκρατικού ήθους στην  αυταρχική Ευρωζώνη.  Επιδόθηκε σε μία γκροτέσκα συλλογιστική καλυμμένης ρήξης, ρίχνοντας όπως πάντα την ευθύνη  στους άλλους. Εξήγγειλε μια χαοτική αντίληψη περί επιτυχημένης μελλοντικής διαπραγμάτευσης με “δόρυ” ένα πολωτικό δημοψήφισμα με τζούφιο δίλημμα και “ασπίδα” την ήδη αυτουπονομευμένη, παντός καιρού, αποφασιστικότητα που απαιτείται σε ένα ηγέτη.  

Παρέλειψε, ακόμα, να διασαφηνίσει τη τυχοδιωκτική σχεδόν σπατάλη χρόνου στο παζάρι με τον δογματικό εσμό του Σόιμπλε και των θεσμών. Και ιδιοτελώς εξαίρεσε από την ομιλία του το ποντάρισμα των καταθέσεων του ελληνικού λαού, με ένα ριψοκίνδυνο all in σε ένα ιδιότυπο Texas hold'em, για μια τζογαδόρικη μπλόφα που δεν του βγήκε. Εξάλλου, υπό την επήρεια ιδεολογημάτων που κατέρρευσαν σύρεται , πλέον, πελαγωμένος , λαχανιασμένος, σχεδόν πανικόβλητος ως ικέτης της ίδιας σωτήριας που απέρριψε από τους δαιμονοποιημένους θεσμούς.

Προσέρχεται στους ίδιους στους οποίους, επιμένει να επιτίθεται με αχαλιναγώγητες  Δονκιχωτικές επελάσεις,  χρησιμοποιώντας εναντίον τους μείγμα λεβέντικο- ναρκισσιστικής ρητορικής και κομπογιαννίτικων πρακτικών ασάφειας.  Τακτική που απέχει  από το περήφανο πρόσημο ηθικής υπεροχής, το πλουραλισμό, την ευθύτητα και τη συνύπαρξη ετέρων που χαρακτηρίζει την Αριστερά.  
   
Είναι προφανές ότι οι εδραιωμένες πεποιθήσεις και η σώρευση συμβολικών προσδοκιών του πρωθυπουργού τον οδηγούν να αναφέρεται σε ένα μυθολογημένο, ανυπότακτο λαό, μια  υποτιθέμενη ηρωική κοινότητα πρόθυμη να υπερασπιστεί με κάθε θυσία την αξιοπρέπεια της.  

Αν ο ρεαλισμός κατίσχυε της κοσμοθεώρησής του, ίσως  να απευθυνόταν και σε εκείνη τη πλειοψηφική μερίδα της ταλαιπωρημένης ελληνικής κοινωνίας που, εν μέσω πραγματικών ολέθριων πυρών, προτιμάει ανοικτά τα ΑΤΜ παρά τα άσφαιρα ιδεολογικά φυσεκλίκια.
Που προκρίνει εν ισχύ την τραπεζοκάρτα της και την καταβολή οποιουδήποτε μεροκάματου ή σύνταξης, παρά την ολοσχερή απώλεια τους για ανυπολόγιστο διάστημα εξαιτίας των τεχνασμάτων επιρροής ή χειραγώγησης και των αμφίθυμων παλινωδιών μιας πενιχρών δυνατοτήτων κυβέρνησης.

Αναπόφευκτα, δεν αρκούν οι αυτάρεσκες αναφορές του Αλέξη Τσίπρα στις εθνικές  και κοινοτικές δημοκρατικές παραδόσεις για να αποκλείσουν ότι μια χώρα σαν τη Ελλάδα που παρέλαβε χειμαζόμενη , πληγωμένη και ζορισμένη διακινδυνεύει να τη παραδώσει  απομονωμένη, ερειπωμένη και εξαθλιωμένη.

Είναι, επίσης, αδιάφορο αν στον επόμενο τόνο, τα  ζηλωτικά ανυπάκουα στο ευρώ πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καταντήσουν τα διαψευσμένα απολιθώματα μιας φρεναπάτης. Κανένας, άλλωστε δεν θα ζητήσει τα ρέστα από  “σοφούς” φραπεδάτους και  “ουάου” μηχανόβιους  οι οποίοι αντί να επιχειρήσουν να αποτρέψουν επιτείνουν με ταχυδακτυλουργίες την κατάρρευση της χώρας στα πλαίσια μιας οπορτουνιστικής κομματικής επιβίωσης. Ο βαρύς λογαριασμός χρεώνεται απευθείας στο πρωθυπουργό. Έστω και με κατεβασμένα τα ρολά στις τράπεζες    

Φτάνει, ωστόσο,  μόνο η ζοφερή προοπτική της δραχμής για να κάνει, πλέον, μάταια και τα “από Δευτέρα¨ καθυστερημένα ευχολόγια του βραχυκυκλωμένου Τσίπρα. Και ακόμα πιο τσάμπα πάει ο κόπος του να φορέσει το μανδύα της πειστικότητας στο διάγγελμα του. Ίσως γιατί αγνοεί ότι στην οικονομική ασφυξία που έφερε τη χώρα “είναι καλύτερο να μένει σιωπηλός και να θεωρείται ανεπαρκής παρά να μιλάει αίροντας κάθε αμφιβολία επ'αυτού”, που έλεγε και  ο Αβραάμ Λίνκολν.