Δημήτρης Παγαδάκης

Σε κάθε μεταρρύθμιση που αφορά θέματα σεβασμού και αποδοχής του διαφορετικού εγείρονται ενστάσεις, καχυποψία, σκεπτικισμός, αντιδράσεις.

Τίποτε το καινοφανές. Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια. Τη ίδια στιγμή που στα πεδινά φουντώνει η πολιτική, δημόσια και ιδιωτική κουβέντα με αφορμή το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Μη πάμε, όμως, μακριά. Ποιος θυμάται σε αλλοτινές εποχές το ξεσηκωμό, τις λαοσυνάξεις, τις κατάρες και τους αφορισμούς υπό την επίκληση της αλλοίωσης των θρησκευτικών και κοινωνικών παραδόσεων; Ποιος στον 21ο αιώνα ανακαλεί πια στη μνήμη του τα ανυπόστατα επιχειρήματα περί υποτιθέμενου κλονισμού των θεμέλιων της οικογένειας και της διάσπασης της κοινωνικής συνοχής;

Τότε που στην Ελλάδα δεν επιτρεπόταν η ψήφος των γυναικών. Πόσο μάλλον απαγορευόταν το δικαίωμα εκλογής τους. Όταν η προίκα ήταν θεσμοθετημένη με όλους τους εκβιασμούς και τα παζάρια που συνεπαγόταν.

Τα ίδια χρόνια που η μοιχεία, δηλαδή το εξωσυζυγικό σεξ, ήταν ποινικό αδίκημα με συνέπεια τη σύλληψη, το διασυρμό και τη διαπόμπευση των εμπλεκόμενων ενηλίκων. Κι ακόμη σε εκείνα τα χλωμά φεγγάρια οι πολιτικοί γάμοι ήταν άκυροι και ανυπόστατοι, ενώ οι αμβλώσεις συνιστούσαν «έγκλημα».

Σήμερα όλες αυτές οι ασυμμάζευτες, για σύγχρονη δημοκρατική χώρα, ντροπές είναι ξεχασμένες στο μακρινό παρελθόν. Όλοι οι αναχρονιστικοί νομοί που τις περιέθαλπαν είναι οριστικά καταργημένοι. Όλα εκείνα τα επίμαχα ζητήματα που πυροδοτούσαν εντάσεις και ταλάνισαν τη κοινωνία θεωρούνται πλέον αυτονόητα.

Αλλά δεν είναι μόνο η πάροδος του χρόνου που λειτούργει καταπραϋντικά. Το κυρίαρχο είναι ότι σε θέματα τέτοιας φύσης η νομοθεσία προηγείται εκείνης της κοινωνικής μερίδας που εμφορείται από συντηρητικά αντανακλαστικά.

Προφανώς και η τελευταία έχει δικαίωμα να διατηρεί ακλόνητες τις απόψεις της. Αρκεί να μην αντιστρατεύεται μισαλλόδοξα, προκατειλημμένα και λαϊκιστικά το θεμελιώδη νόμο της Πολιτείας, Εξάλλου το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια δεν αφορά την οπτική καθενός για την ομοφυλοφιλία.

Δεν συνδέεται με τις θρησκευτικές επιλογές, ούτε σχετίζεται με τα κοινωνικά πρότυπα που ενστερνίζεται. Έχει να κάνει με το ότι οι πολίτες μιας χώρας, άνδρες και γυναίκες, ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι, πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Σε αυτό τα πλαίσιο ο πρωθυπουργός εισάγει στη Βουλή για ψήφιση το συγκεκριμένο νομοσχέδιο ξεκαθαρίζοντας μια και καλή την υπόθεση «ισότητα στον γάμο». Δεν κοτσάρει ταμπέλα μειονοτικής ιδιαιτερότητας σε μια κοινωνική ομάδα που δικαιούται ισότιμη μεταχείριση. Τολμά να πράξει αυτό που και θεωρεί σωστό. Προκρίνοντας ένα ανοιχτόμυαλο και αμερόληπτο διάλογο.

Θα μπορούσε, ενδεχομένως, να μη πάρει ρίσκα. Του δίνονταν η δυνατότητα να «λεκιάσει» ανεπαίσθητα και προσχηματικά τον ευρωπαϊκό θεσμικό καμβά. Να εξαγγείλει, ας πούμε, προς κατευνασμό των αρνητών του νομοσχεδίου, νομοθετικές τροπολογίες για επέκταση του σύμφωνου συμβίωσης.

Να θέσει πχ κριτήρια συγκηδεμονίας και να προτάξει συμφωνία συναναδοχής που θα προστατεύει το μέλλον των υιοθετημένων ορφανών παιδιών. Δεν υπαναχώρησε. Αρνήθηκε τις υπεκφυγές και προχώρησε θαρραλέα στην ουσία της θέσπισης του νομικά εφικτού πολιτικού γάμου των ομόφυλων.

Με πυξίδα την εξασφάλιση του αύριο και των δικαιωμάτων των παιδιών σε οικογένειες με άτομα του ιδίου φύλου που εναλλάσσονται στο ρόλο του “πατέρα” ή της “μάνας .Στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ ο Μητσοτάκης έδωσε προσγειωμένα, ζυγισμένα και ορθολογικά το περίγραμμα του νομοσχεδίου.

Δίχως την αναγνώριση μιας φαντασιακής όσο και διχαστικής απαίτησης περί γονέα 1 και γονέας 2. Και φυσικά χωρίς καμία πρόβλεψη για τη τεκνοθεσία μέσω παρένθετης κυοφόρου γυναίκας. Ζήτημα που προτάσσει εγωκεντρικά ο Κασελάκης προκειμένου να εξυπηρετήσει την προσωπική οικογενειακή του ατζέντα.

Η αλήθεια είναι ότι η ισότητα των αναγνωρισμένων έγγαμων ομόφυλων ζευγαριών εγκυμονεί την εκ μέρους τους νομική προσφυγή με δικαστική αίτηση τεκνοθεσίας μέσω αμειβόμενης ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Ωστόσο δεν είναι όλα μπίζνες. Οι γυναικείες μήτρες δεν είναι κονσέρβες εμβρύων ούτε μηχανές εκκόλαψης νεογνών.

Κι ακόμη περισσότερο η βιολογικά εξελικτική, θηλαστική κληρονομιά της ανθρωπότητας δεν αποτελεί ιδιοτελές ακτιβιστικό τερτίπι που οφείλει να ερμηνεύσει ο αστικός κώδικας. Το θέμα τόσο από ηθική όσο και πρακτική άποψη αναμένεται ότι θα το λύσει χωρίς παρεκκλίσεις η ίδια η ζωή.

Όπως κρίνεται ότι από πολιτική άποψη θα αποφανθεί η Ιστορία για τους ομόδοξους και ομοφονούντες αρνητές του νομοσχεδίου οι όποιοι διατρέχουν, δεξιά και αριστερά, όλο το πολιτικό μωσαϊκό. Αν δηλαδή θα είναι ευγενική στις σελίδες της πχ για τον Βορίδη, το Πολάκη και το Κουτσούμπα ή θα τους καταχωρίσει στα λησμονημένα κιτάπια του χρονοντούλαπου της.

Εκεί που ταξινόμησε τον Καμμένο που δεν ψήφισε τον σύμφωνο συμβίωσης καθώς και το μητροπολίτη Καντιώτη ο οποίος αντιτάθηκε σθεναρά στις αλλαγές ενός κακοφορμισμένου οικογενειακού δίκαιου πριν 42 χρόνια.