Δημήτρης Παγαδάκης

Δεν είναι μόνο το εμπαθές, φανατικό, άτεχνο σόου του Παύλου Πολάκη. Η μανιέρα της
προκλητικής εκφοράς του οποίου δεν χαμπαριάζει από πολιτική ορθότητα και πολιτισμένη ευπρέπεια Της αρκούν τα «τσίγκινα εσώρουχα» για να κλέψει τις εντυπώσεις ενός μπρουτάλ κοινού.

Είναι ακόμη το λυρικό δρώμενο με εσάνς ορατόριου του Γιώργου Τσίπρα. Ο οποίος αναζητά συνεργασίες με «υγιείς» δυνάμεις από την ορχήστρα της κεντροδεξιάς. Μόνο που κρύβει τα ονόματα των επίζηλων σολίστ της.

Μην είναι αυτοί οι «ξαναζεσταμένοι» από τη κατάψυξη Δημήτρης Παπαγγελόπουλος και Τέρενς Κουίκ; Μήπως οι «φρέσκοι», αμανάτι στο δεξιό καλάθι, Ευάγγελος Αντώναρος και Γιώργος Κύρτσος; Θες ολόκληρος Προκόπης Παυλόπουλος; Εν προκειμένω, αδιάφορο. Η τεχνική του ¨καλλιτέχνη» , άλλωστε, εδράζεται στη πρόνοια ώστε η αοριστία του να μην υπόκεινται σε κανενός είδους επαλήθευση.

Υπάρχει επιπλέον ο ειρωνικός μονόλογος από τη ολιγόλεπτη χιουμοριστική ρουτίνα του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Οι σκαμπρόζικες, σοφιστικέ ατάκες του οποίου άνετα του χαρίζουν βήμα στο πάλκο της σταντ απ κόμεντι στη παμπ Jericho της Οξφόρδης. Εκεί, με την αυτοπεποίθηση που τον διακρίνει είναι ικανός να διαβάζει στα αγγλικά αποσπάσματα από το Κεφάλαιο του Μαρξ και οι ακροατές να σπαράζουν από γέλια.

Έκτος, κάθε συναγωνισμού, στο συγκεκριμένο βαριετέ διακρίνεται ο αρθρογράφος του κομματικού εντύπου Θανάσης Καρτερός. Η περφόρμανς της πένας του οποίου υπερβαίνει τη σπουδή στο λιβελογράφημα. Ανάγεται φιλόδοξα στην υποκριτική τέχνη της ερμηνείας ενός παράτολμου σαλτιμπάγκου που θεωρητικά ξαπλώνει σε καρφιά, καταπίνει σπαθιά, ξεφυσάει φωτιές στο τσίρκο.

Μπορεί να μη διαθέτει τη τοξική πρόζα του αψύ Σφακιανού, να μην κατέχει τη θεατρική Σεξπηρική ιδιόλεκτο του Οξφορδιανού αποφοίτου και να μην εμπνέεται από τις μυθοποιημένες φαντασιώσεις του προεδρικού εξαδέλφου, αλλά έχει ένα βασικό προσόν. Είναι παλιός στο κουρμπέτι της κομματικής στράτευσης.

Ενδεχομένως, έχει αφήσει πίσω την ένδοξη, κατ’ άλλους σπαταλημένη, νιότη του που τυλίχτηκε στα «αντισοβιετικά» μαρουλόφυλλα με τα μπεκερέλ από το ραδιενεργό νέφος του Τσερνομπίλ. Ωστόσο, γαλουχημένος στη κουλτούρα «ένα έιν΄ το κόμμα» διαλαλεί τις ακλόνητες στοχεύσεις του κομματικού του πατριωτισμού. Ως εκ τούτου επιχειρεί να παράγει επικοινωνία χωρίς πολιτικό αντικείμενο. Με πυξίδα τη προπαγάνδα και εργαλείο τη σπέκουλα.

Τι να κάνει, εξάλλου, μεγάλος άνθρωπος όταν το κόμμα του πλειοδοτεί σε αρνήσεις επί ζωτικών εθνικών θεμάτων; Πόσο να καταπιεί τα αλλεπάλληλα «όχι » του στην ψήφιση των αμυντικών δαπανών του προϋπολογισμού, στα Ραφάλ, στην ελληνογαλλική και την ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία;

Αναγκαστικά ανακαλύπτει την ασταθή νοσταλγία ως αντίδοτο στις τρέχουσες ονειροβασίες του πολιτικού του φορέα. Επιστρατεύει τα βιώματα της μετεμφυλιακά κατατρεγμένης αριστεράς για να περιορίσει με χθεσινούς εξορκισμούς τη σημερινή φυγόκεντρο των προοδευτικών πατριωτών ψηφοφόρων από τις αλλοπρόσαλλες περιστροφές του κόμματος του.

Υποτίθεται επίσης ότι ο ίδιος θίγεται προσωπικά από τις λοιδορίες περί μειοδοσίας που εξαπολύει μερίδα της αντίπαλης δεξιάς πολιτικής παράταξης. Δεν εξηγεί, όμως, στους αναγνώστες του πώς οι αναπολήσεις του από τις δικές του τραυματικές εμπειρίες στην αδάμαστη αριστερά δεν εξεγέρθηκαν όταν το κόμμα του συγκυβερνούσε με το Πάνο Καμμένο.

Που πήγαν τότε αρχές, ιδανικά, αξιοπρέπεια και θετικά ηθικά πρόσημα της «ηρωικής» παράταξης του; Προφανώς, αφού πνίγηκαν στο κυνισμό της εξουσίας, τα απομεινάρια τους ξεβράστηκαν μπλεγμένα στα φύκια της λαϊκιστικής δαιμονοποίησης. Οι υβριστικοί αφορισμοί , όμως, έχουν κοντά ποδάρια. Αποτελούν το σαθρό επιχείρημα όσων έχουν άδικο.

Το κακό στη περίπτωση του αρθρογράφου Καρτερού δεν είναι ότι τοποθετείται με τεράστια φορτία ιδεοληπτικής αυθαιρεσίας υπέρ της εκδικητικής αγανάκτησης στο δίπολο θυμού –νηφαλιότητας. Δικαίωμα του να πιάνει όπου γουστάρει στασίδι.

Το χειρότερο προκύπτει από τη στιγμή που, προς εμπλουτισμό του δήθεν δηκτικού συγγραφικού του αποτυπώματος, στήνει καρτέρι για να αποσπάσει προσβλητικά αρκτικόλεξα από το τον εκφραστικό οχετό των λούμπεν τράπερς και το βωμολοχικό σκουπιδοτενεκέ των πάσης φύσεως διαδικτυακών τρολς,

Το αν συμμερίζονται ή όχι οι επιτελείς της Κουμουνδούρου αυτό το ακραίο, τύπου ολέθριας χρυσαύγιτικης μνησικακίας, ύφος δεν αποτελεί εσωκομματική υπόθεση. Αφορά την ποιότητα τη Δημοκρατίας. Στο κάτω κάτω συνιστά πλέον αξιακή ταπείνωση το ηθικό έλλειμμα. Ειδικότερα όταν εγκαταλείπεται η υπεράσπιση του στις παραστάσεις ενός περιφερόμενου θιάσου με μικρονοϊκο ρεπερτόριο τη κατεργαριά, την οργή και την αρλούμπα της στιγμής.