Δημήτρης Παγαδάκης

Ότι τα πηγαίναμε άσχημα ήταν από καιρό ορατό. Ότι τα πάμε ανατριχιαστικά χάλια δεν είναι απλώς γεγονός. ΅Είναι μακάβρια τραγωδία. Το ανησυχητικότερο είναι ότι οι ανθρώπινες απώλειες έχουν σχετικοποιηθεί σε αποτροπιαστικό βαθμό. Το ντροπιαστικότερο, αξιολογούνται σαν απελπιστική κοινοτοπία. Και τα χειρότερα έρχονται.

Μια ιδεοληπτικά ευάλωτη μερίδα της κοινωνίας, επιρρεπής στο σαλό μηδενισμό στην ξεροκέφαλη ανυπακοή, στην σκοταδιστική δεισιδαιμονία, χάσκει αδιάφορη μπροστά σε αποψίλωση του βίου των άλλων. Στην πιο αυτοκτονική της εκδοχή θεωρεί τα θύματα “μάρτυρες”.

Μια απειλούμενη άλλη μερίδα με περιορισμένη επίγνωση κινδύνου ψιθυρίζει ένα λιτό συλλυπητήριο, αποδιώχνει τον πόνο των συγγενών, ξορκίζει την οδύνη που σφραγίζει τον δημόσιο χώρο. Μετράει ρουτινάρικα σαν σκέτους αριθμούς τα καθημερινά φέρετρα. Λες και αυτά δεν περιέχουν ανθρώπους με πρόσωπο, όνομα, ταυτότητα, ιδιότητες.

Δυστυχώς κάθε μέρα πεθαίνουν από το κορονοϊό τόσοι συμπολίτες μας οι οποίοι ζωντανοί θα γέμιζαν ενάμιση εκδρομικό πούλμαν. Κάθε εβδομάδα ξεκληρίζεται ίσαμε ένα ενεργό χωρίο της επικράτειας. Κάθε μήνα χάνεται μια κωμόπολη. Από το ξέσπασμα του πανδημίας COVID-19 έχει σβηστεί από το χάρτη της ζωής μια πόλη στο μέγεθος της Σπάρτης, της Αμαλιάδας ή της Φλώρινας

Κακά τα ψέματα. Όλα τα περιθώρια της πειθούς υπέρ τη δημόσιας υγείας εκ μέρους της πολιτείας εξαντλήθηκαν. Το κρίσιμο στοίχημα της εμπιστοσύνης στην επιστήμη χαραμίστηκε μερικώς, αλλά όπως αποδεικνύεται χάθηκε εξ ολοκλήρου. Το πολυπόθητο «τείχος” ανοσίας και η συνειδητή αλληλέγγυα συστράτευση των πολιτών στο εμβολιασμό ταβάνιασε στα χαμηλά.

Πριν η κατάντια γίνει επιβλαβής συνήθεια επιβάλλεται το πολυεπίπεδο ξαναδιάβασμα του δυσχερούς παρόντος. Αναγκαστικά απαιτούνται ριζοσπαστικότερες δράσεις. Χρειάζεται ένα λυσιτελές ταρακούνημα για μια επανεκκίνηση χωρίς μουδιάσματα, δισταγμούς, παλινωδίες, μυωπικούς υπολογισμούς του πολιτικού κόστους.

Σύμφωνοι, να μη βαλτώσει η οικονομία από μια νέα καραντίνα. Μόνο που προϋπόθεση γι΄αυτό είναι να μη βουλιάξει στο φόβο εκέινο το τμήμα της κοινωνία που δεν παραλογίζεται ότι όλα βαίνουν ιδανικά με 8.000 κρούσματα ημερησίως. Στο κάτω κάτω πού αποσκοπούν οι κυβερνητικοί ενδοιασμοί για την επέκταση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού σε ευαίσθητους τομείς της δημοσίας ζωής;

Γιατί καθυστερεί η δημιουργία κινητών εμβολιαστικών μονάδων στις πανεπιστημιουπόλεις, στις αυλές των σχολείων, στα προαύλια των στρατώνων, στους περιβόλους των εκκλησιών; Πόσος καιρός απαιτείται πια για την ολοκλήρωση της ενεργοποίησης του εμβολιασμού πόρτα-πόρτα;
Εδώ οι λάκκοι των τάφων σκάβονται με αμείωτο ρυθμό και θα πελαγώσουμε τώρα στις πολιτικοορθές διαπραγματεύσεις με του σεβαστούς μεν, ατελέσφορους εν προκειμένω, κήρυκες της βιοηθικής; ,

Έτσι κι αλλιώς η διαφυγή από το ασφυκτικό στρίμωγμα στο οποίο έχει περιέλθει η δημόσια υγεία οφείλει να γίνει με γνώμονα το συμπέρασμα ότι η πανδημία δεν μεροληπτεί. Δεν κάνει διακρίσεις υποκινούμενη από συμφέροντα, αξιώσεις ή συναισθήματα. Προσβάλλει μεν συντριπτικά περισσότερο τους ανεμβολίαστους, αλλά κατά ένα ποσοστό πλήττει και τους εμβολιασμένους, σίγουρα και με ευθύνη των πρώτων.

Σε αυτό το πλαίσιο χρειάζεται να περιθωριοποιηθούν στο δημόσιο σώμα οι απόψεις που εκφράζουν εμμονικά οι αδιόρθωτοι επιλεκτικοί δικαιωματιστές, οι πάσης φύσεως ζηλωτές της κωλοτούμπας και οι αρτηριοσκληρωτικοί δημαγωγοί του μικροκομματικού οφέλους. Επί της ουσίας πριμοδοτούν έμμεσα ή άμεσα τον αντιεμβολιασμό. Άρα ενισχύουν μια αντικοινωνική συμπεριφορά που θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή.

Παρομοίως είναι ανάγκη να απομονωθούν και τα κυνικά εκείνα τρολ που εισάγουν σκόπιμα στο δημόσιο διάλογο την απαίτηση για πληρωμή νοσηλίων όσων αντιεμβολιαστών νοσήσουν. Με το παχυδερμισμό τους παραμερίζουν το θεμελιώδες δικαίωμα στη πρόσβαση σε δομές δημόσιας υγείας που προσφέρεται δωρεάν σε όλους τους πολίτες.

Στις σοκαριστικές υγειονομικές συνθήκες που βιώνει η χώρα πρέπει να γίνει από όλους αντιληπτό ότι η πολιτεία δεν είναι εκδικητική, ούτε προβαίνει σε εκδραματίσεις αλά drama queen. Και επειδή δεν δρα εν κενώ χρειάζεται να κοπιάσει αποφασιστικά ώστε να καταστεί συνεγερτική στη προοπτική υπέρβασης του δραματικού αδιέξοδου. Πρώτα απ΄όλα, όμως, έχει καθήκον να υπερασπίσει τη δημοκρατία και τις κατακτήσεις του σύγχρονου συνταγματικού πολιτισμού, που υπονομεύονται από την πανδημία.

Επί πλέον χρέος της είναι να προασπίσει τη ομαλή κοινωνική συμβίωση από το βερμπαλισμό του κάθε πολιτικού τυχοδιώκτη που ζητά υποκριτικά συλλογικότητα στις αποφάσεις, ενώ την ίδια στιγμή ποζάρει στο καθρέφτη του κομπάζοντας πως μόνο αυτός μπορεί “να σώσει τη χώρα”. ΄'Όπως διαπιστωμένα δεν έκανε όταν είχε την ευκαιρία στο πρόσφατο παρελθόν. Πολύ απλά γιατί της σιγουριάς τα υλικά για τη σωτηρία της ζωής δεν τα προσφέρουν τα ευχέλαια ούτε οι ανεύθυνες μεγαλοστομίες .