Δημήτρης Δανίκας

Τρία «ζητηματάκια» που προκύπτουν με το Σκοπιανό και την ονομασία τριών παραλλαγών: «Βόρεια Μακεδονία», «Severna Makedonija» και «Republic of North Macedonia».
Το πρώτο «ζητηματάκι» μοιάζει με θέατρο σκιών. Κάτι μεταξύ Καραγκιόζη και φαρσοκωμωδίας επιπέδου Μάρκου Σεφερλή και «Δελφιναρίου». Γιατί είτε «Severna», είτε «North», είτε «Βόρεια», στο τέλος «Μακεδονία» το όνομα της γείτονος των Σκοπίων.

Μόνο στην περίπτωση όπου η Ελλάδα θα έφερε την ονομασία «Μακεδονία», μόνο τότε η διάκριση θα ήταν αναγκαστική. Οπως μεταξύ Ιρλανδίας και Βόρειας Ιρλανδίας. Αυτό είναι το πρώτο φύλλο συκής. Τόσο του Αλέξη Τσίπρα όσο και όλων των κυβερνήσεων που είχαν διαπραγματευτεί με το αίτημα μιας σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό «Μακεδονία».

Από την εποχή του αείμνηστου ρεαλιστή Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μέχρι σήμερα. Δηλαδή 27 έτη προκειμένου να εξασφαλίσουμε και να κολλήσουμε το «Severna». Και να το θεωρούμε από πάνω ως πατριωτικό θρίαμβο. Αν είναι ποτέ δυνατόν να έχει εξαντλητικά καταναλωθεί τόσος κόπος, τόση φασαρία, τόσος εθνικοπατριωτικός «ξυλοδαρμός», τόσες ατελείωτες ώρες τηλεοπτικών ξιφομαχιών για μια λεξούλα. Ο ημίτρελος Κιμ Γιονγκ Ουν μπροστά σ’ αυτόν των επικών διαστάσεων νεοελληνικό σουρεαλισμό μοιάζει με Γερμανό επίγονο του απόλυτου ορθολογισμού!

Το δεύτερο «ζητηματάκι» έχει να κάνει, πάλι, με την ονομασία των Σκοπίων. Αφού από την εποχή του Τίτο που φλέρταρε με τις ΗΠΑ είχαμε αναγνωρίσει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Αφού ανάμεσα στα έξι ομόσπονδα κρατίδια ήταν και η «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αφού όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αναγνωρίσαμε όλες τις κρατικές αυτόνομες οντότητες αυτών των έξι κρατιδίων. Αφού συναινέσαμε με την προσωρινή ονομασία Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ). Και αφού όλες οι δυνάμεις του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου συμφωνούν με τη σύνθετη ονομασία και με τον γεωγραφικό προσδιορισμό «Μακεδονία». Ε, τότε πώς, διάολε, ονομάζονται οι πολίτες αυτής της χώρας; Πατησιώτες; Και ποια η γλώσσα που μιλούν; Αλαμπουρνέζικα;

Το τρίτο «ζητηματάκι» αφορά το διπλό πρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας. Που, επισήμως, συμφωνεί με τη σύνθετη ονομασία, αλλά διαφωνεί με την εθνικότητα και τη γλώσσα τη μακεδονική. Με απλά λόγια, είσαι μεν Αγγλος, Γάλλος, Ιταλός, αλλά η γλώσσα που θα μιλάς είναι η ελληνική! Αλλά αντί άλλων!

Στη θέση της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας και με την προϋπόθεση ότι θα επιθυμούσα να είμαι απόλυτα συνεπής, θα είχα επιλέξει τη ρητορική του Αδωνη Γεωργιάδη. Ούτε «Μακεδονία», ούτε γλώσσα μακεδονική. Τότε, όμως, όπως καταλαβαίνετε, θα ήταν εντελώς αδύνατον να εξασφαλίζαμε και την εθνικότητα και τη γλώσσα ως σλαβική. Γιατί, όπως επίσης καταλαβαίνετε, μια τέτοια επιλογή δεν οδηγεί σε διαπραγμάτευση και συμβιβασμό. Οδηγεί σε ολοκληρωτική ταπείνωση. Με άλλα λόγια, η διπλή αυτή θέση της Νέας Δημοκρατίας κλείνει οριστικά κάθε συζήτηση περί διαπραγμάτευσης. Μοιάζει μάλιστα με ολοκληρωτική και άνευ όρων παράδοση μιας χώρας χωρίς να ακουστεί μισός πυροβολισμός!

Και τέλος, επειδή, όπως επανειλημμένα έχει αποδειχθεί, ο Τσίπρας ανήκει στο είδος των «αιλουροειδών». Επειδή ο οδικός χάρτης μέχρι την οριστική εφαρμογή της συμφωνίας είναι μακρύς. Επειδή η επόμενη εκλογική αναμέτρηση μπορεί να συμβεί τον Μάιο του 2019. Επειδή το πιθανότερο σενάριο θέλει τη Νέα Δημοκρατία να αναλαμβάνει την ηγεσία της χώρας. Και επειδή η εφαρμογή της συμφωνίας μπορεί να σκάσει, σαν χειροβομβίδα, στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τότε τι θα συμβεί; Θα την καταψηφίσει και θα την ακυρώσει;

Εγώ πάντως στη θέση του θα προσπερνούσα τη λαϊκή ρήση «ο Μανωλιός φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς» και θα άκουγα τη ρήση του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη, που έλεγε «όποιος κατουράει στη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι»!