Δημήτρης Δανίκας

Σχεδόν όλοι.

Κατά σειρά. Οχι  αξιολογική. Ο  εργολάβος που  μεσάνυχτα και κάτι σήκωνε μαντρότοιχους  και έβαζε  θεμέλια. Ο  αυθαιρετούχος  του καταπατημένου   ρέματος που  είχε προσλάβει τον εργολάβο.  Η  Πολεοδομία  που  σφύριζε αδιάφορα. Και όταν λέω Πολεοδομία εννοώ από τον υπάλληλο  που ήξερε αλλά  παρίστανε  τον άσχετο και τον αναρμόδιο. Μέχρι τον κάθε διευθυντή και τον κάθε προιστάμενο

Η κλίμακα  των  ευθυνών και των ενόχων πάει κάπως έτσι.  Ο Δήμαρχος που κι αυτός δήλωνε αναρμόδιος.  Προφανώς  για να εισπράξει  ψηφουλάκια.  Ο περιφερειάρχης που διαρκώς σχεδιάζε και σχεδιάζει.  Πάντα στις προεκλογικές  περιόδους.  Να σχεδιάζει και να  εξαγγέλλει αντιπλημμυρικά  έργα. Και  φυσικά οι κυβερνώντες.  Ολοι όσοι  κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο. 

Από  το  εθνάρχη Καρά Αμάν Αλή μέχρι τον Τσίπρα. Ομως για  να λέμε του στραβού το  δίκιο, ο Τσίπρας έχει τα επιχειρήματά του.  Μικρότερο  διάστημα  και  έναν πέλεκυ  πάνω από το κεφάλι του. Από τα κεφάλια μας

Ο  εργολάβος με  μαύρα  λεφτά. Αφορολόγητα. Ο ιδιοκτήτης,  ο κάθε ιδιοκτήτης με το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Ο  Δήμαρχος η ο Κοινοτάρχης με  τους  ψηφοφόρους του  αγκαλιά. Η  πολεοδομία    να κολυμπάει στα σκάνδαλα  τα  γνωστά. Και οι κυβερνήτες να κερδίζουν   ψήφους απ αυτή την  τεράστια, ανυπολόγιστη, πρωτοφανή και τριτοκοσμική  αυθαιρεσία

Το κέρδος διπλό. Από τη μια η νομιμοποποίηση της αυθαιρεσίας. Και από την άλλη τα  μπικικίνια  που  έδιναν οι   αυθαιρετούχοι προς τα δημόσια  ταμεία. Το  έγκλημα, συστηματικό, διαρκές, ανεξέλεγκτο, ατιμώρητο, καταστροφικό και   συλλογικό. Ολοι, σχεδόν,  στην αυθαιρεσία

Και που  σαι. Οχι διαφωνή  πως η Φύση εκδικείται. Καθόλου μάλιστα. Απλώς πορεύεται, προχωράει. Πέφτει το νερό στα  βουνά, από τα πάνω προς τα κάτω και η  Φύση πιστεύει ,  εκ της εμπειρίας και  της συνήθειάς  της, ότι τα δέντρα, οι ρίζες και  το δάσος θα «συνευρεθούν»  μαζί της. Κάπου εκεί, στο  δάσος,  μεγάλο μέρος κυβικών καταλήγει στα δέντρα.

Που τέτοιο  πράγμα. Το     βουνό κουρεμένο  γουλί.  Από  την ακατάσχετη πυρομανία. Και από  την ακατάσχετη καταπάτηση δασικών περιοχών. Εντάξει, λέει η Φύση. Το νεράκι θα πορευτεί προς τα κάτω μέσα από τις «φλέβες»  των ποταμών. Πριτς. Λέει ο  εργολάβος και ο αυθαιρετούχος. Δεν περνάς κυρά Μαρία δεν περνάς. Ετσι το  νερό τρώει τα μούτρα του πάνω σε μαντρότοιχους, σε μπαζωμένα ρυάκια, σε σπίτια, σε βιομηχανίες. Σε όλα  Τι να κάνει το  νερό; Ευέλικτο όπως είναι,  συγκεντρώνει όλες τις δυνάμεις  του σε οποιοδήποτε «σημείο» είναι ελεύθερο και ανοικτό. Και ορμάει παρασύροντας ότι  βρει μπροστά του. Σπεύδει να  «συνουσιαστεί»  με την θάλασσα. Λογικό

Κάπως έτσι  πνίγηκαν  τόσες  ζωές. Κάπως έτσι θα πνιγούν, στο μέλλον, κι άλλες. Κάπως έτσι «πνίγεται» ο  πολιτισμός, οι  εξαγγελίες του πολιτικό προσωπικό,  μηχανικοί, εργολάβοι,  καταστηματάρχες, όλοι

Και κάτι ακόμα. Μην   ακούω  την   φράση «θα στείλω μπουλντόζες και θα γκρεμίσω τα αυθαίρετα».  Ετσι και κάποιος το τολμήσει, ε να είσαι  σίγουρος,   θα βγουν οι καραμπίνες. Μην ακούω ότι   θα γίνουν μεγάλα αντιπλημμυρικά   έργα. Και μην ακούω ότι η Φώφη με τον  Ανδρουλάκη προσήλθαν  ως τευθλιμμένες   χήρες. 

Μα  αγηπητή  Φώφη τα  ξεχάσατε;  Ολες οι δικές   σας κυβερνήσεις είχαν  γράψει την Δυτική Αττική  στα παλαιότερα  των υποδημάτων  τους. Τώρα σας  φταίει ο Τσίπρας; Ελεος. Εσείς πρώτοι   τους αφήσατε, εσείς σφυρίζατε αδιάφορα, εσείς  δεν κάνατε τίποτα. Εσείς όμηρους τους είχατε. Ολίγη, ελάχιστη, σεμνότητα  δεν βλάπτει!

Το  συμπέρασμα απλό. Η Φύση είναι   φυσική. Ο Ανθρωπος  αφύσικος. Και οι  πολιτικοί  τέρατα!