Δημήτρης Δανίκας

Το Τσιπρο-μοντέλο προυποθέτει την  ενεργό  συμμετοχή της  κοινωνίας. Οχι στα λόγια. Οχι με  συγκεντρώσεις. Οχι με τζάμπα μαγκιές. Αλλά με έργα. Συγκεκριμένα έργα!

Κάποιος  συνάδελφος μου είπε ότι οι  γερμανοί, σε περίπτωση κινδύνου, όχι μόνο  δεν θα σήκωναν μισό  euro από  τα ATM, αλλά αντιθέτως θα έσπευδαν ομαδικά  και υπερηφάνως να  τοποθετήσουν σ αυτές και την τελευταία τους δεκάρα!

Τι σημαίνει αυτό; Οτι  για να λειτουργήσει αυτό το «νέο»  μοντέλο πρέπει οι  έλληνες να μη αδειάζουν τις τράπεζες. Πράγμα που  δεν κάνουν.

Οτι πρέπει να πληρώνουμε  τις οφειλές μας. Πράγμα που  δεν κάνουν!

Οτι πρέπει να  εκδίδουν  αποδείξεις. Πράγμα που επίσης, αρκετοί, δεν κάνουν!

Οτι πρέπει να πληρώνουν το  ΦΠΑ στην ώρα τους.  Πράγμα που αρκετοί δεν κάνουν!

Οτι πρέπει να  είναι έτοιμοι, σε περίπτωση αδιεξόδου, να  υποστούν τις συνέπειες, ενός «ατυχήματος». Δηλαδή συντεταγμένα να  σηκώσουν  κεφάλι και   να συμφιλιωθούν με  την ιδέα ενός εθνικού νομίσματος!  

Με απλά λόγια. Οπως   συνήθως και κατ επανάληψη υπογραμμίζω διαρκώς απ αυτή  την στήλη. Η  κοινωνία ως φαίνεται δεν είναι έτοιμη (ώριμη  θέλετε,  ώριμη λοιπόν)  να ακολουθήσει και να συμμορφωθεί με το Τσιπρο-μοντέλο.

Με απλά λόγια. Οι  δημοκρατικές  διαδικασίες είναι λόγια του  αέρα. Η δημοκρατία, στην περίπτωση της  Ελλάδας, είναι ένα βολικό σύστημα για να καλύπτω εγώ τις αμαρτίες μου!

Με απλά λόγια εθνική  συνείδηση περιορισμένη. Συλλογικότητα μηδενική. Αποφασιστικότητα μόνο  στα λόγια. Εκσυγχρονισμός  φυσικά.  Μόνο  σε ότι  αφορά στον άλλο. Ποτέ σε μένα!

Αρα; Ο  Τσίπρας που υπεραμύνεται των συλλογικών οργάνων και  των   δημοκρατικών διαδικασιών πρέπει να εφορμήσει με «πραξικοπηματικές» ενέργειες και με «δικτατορική» λογική. Οξύμωρο; Εντελώς.

Ομως θυμίζω.  Οτι πρώτος διδάξας «πραξικοπημάτων» και «δικτατορικών» συμπεριφορών ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Μια ματιά στην ιστορική του  διαδρομή  θα σας πείσει.  Μόνο με τέτοιου είδους «πραξικοπήματα»  κατάφερε να επιβάλλει κάποιους  εκσυγχρονισμούς. Μόνο έτσι, στο  ξέφραγο αμπέλι που ονομάζεται «Hellas»  μπορεί να ανάψει φως στην άκρη του τούνελ.

Σκεφτείτε την εξής εικόνα.  Γύρω από ένα τραπέζι  δεκάδες  επαναστάτες. Πίνουν, τρώνε, ανταλλάσσουν   δεκάδες επιχειρήματα και  αφού «σκοτώνονται» στο τέλος  φεύγουν να πάνε  να κοιμηθούν. Με την συνείδησή  τους  ήρεμη. Η επανάσταση μπορεί να περιμένει. Χρρρρρ!