Δημήτρης Δανίκας

Στο φινάλε κάποιου γουέστερν, ο Τόμι Λι Τζόουνς λέει μια φράση που περικλείει όλες τις παθογένειες των Νεοελλήνων: «Από τους τάφους τους οι νεκροί καθορίζουν την πορεία των ζωντανών». Που πάει να πει, «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα». Εχουμε και λέμε:

Ο Μέγας Κωνσταντίνος, προκειμένου να διαφοροποιηθεί από τη Δυτική, Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, επιλέγει ως κυρίαρχη θρησκεία την Ορθοδοξία. Ενός κακού μύρια έπονται.

Ασβεστο το μίσος ανάμεσα στους αυτοκράτορες του Βυζαντίου και τους Δυτικούς της Ουνίας. Οι ηγεμόνες της Βασιλεύουσας θα προτιμούσαν να «παραδώσουν» τα κλειδιά της Κωνσταντινούπολης στα στίφη των αλλόθρησκων Οθωμανών παρά να μετατραπούν σε υποτελείς των αιρετικών Δυτικών.

Η έννοια του κράτους -στον γενετικό κώδικα του Ελληνα- χαράσσεται από τα κακοφορμισμένα ίχνη δύο παραγόντων. Του κεφαλικού φόρου που πληρώνει στους Τουρκαλάδες. Και του πλιάτσικου των κοτζαμπάσηδων στις περιουσίες των φτωχών αγροτοπαραγωγών. Το κράτος ταυτόσημο με δύο πράγματα. Με την άγρια βαρβαρότητα των Οθωμανών και με το νταβατζιλίκι των «τουρκόσπορων» προεστών.
Μοναδικός τρόπος επιβίωσης από αυτό το ακατάπαυστο «ελαιοτριβείο» περιουσιών και ανθρώπινων ζωών, η μπαμπέσικη υποταγή. Τουτέστιν, «φιλώ το χέρι του αφέντη που με καταδυναστεύει περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να τον μαχαιρώσω στην πλάτη».

Κορυφαία κατάληξη αυτής της «μπαμπεσιάς» η δημιουργία της αθάνατης Κλεφτουριάς. Λήσταρχοι που τη μια στιγμή υπηρετούσαν τον Αλή Πασά και την άλλη έστρεφαν τα όπλα εναντίον των Οθωμανών. Πότε από δω πότε από κει. Θρυλικά τα λεγόμενα «καπάκια», δηλαδή οι υπόγειες συναλλαγές με τα μουσουλμανικά αφεντικά.
Ετσι, η υποτέλεια παρέα με την κλεφτουριά αναγορεύονται σε ύψιστες αρετές. Ο Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης αυτού του μορφώματος, όταν επιχείρησε να φορολογήσει την τεράστια περιουσία των Μαυρομιχαλαίων και έτσι να επιβάλει στοιχειώδεις κανόνες για τη λειτουργία του κράτους, κατέληξε στον τάφο. Ποιος είσαι, ρε εσύ, που θα κάνεις κουμάντο στην περιουσία μου; Μπουμ και πάρ’ τον χάμω!

Ταυτόχρονα με όλα αυτά, η λεγόμενη «πολεμική αρετή των Ελλήνων» διακρίνεται από δύο πράγματα: Ατομικότητα, δηλαδή «εγώ και κανείς άλλος». Και  αναρχία. Τουτέστιν, «μπουλούκι». Γιούρια στην τάβλα με τα κουλούρια. Αποκαλυπτικές, προς αυτό, οι αφηγήσεις όλων σχεδόν των φιλελλήνων. Εντελώς αδιανόητο για τον μέσο νεοέλληνα να συνταχθεί, να οργανωθεί και να λειτουργήσει συλλογικά.

Ο φιλοτομαρισμός, η μπαμπεσιά, η ολοσχερής απουσία εθνικής συνείδησης κατέληξαν σε αλληλοσπαραγμό. Τα λιανοντούφεκα αντί εναντίον εχθρών είχαν στραφεί εναντίον Ελλήνων. Κάπως έτσι ο Αιγύπτιος Ιμπραήμ κατακαίει κάθε σπίθα ανεξάρτητης ελληνικής γης. Και έτσι με τη Ναυμαχία στο Ναυαρίνο οι τρεις μεγάλες δυνάμεις δημιουργούν ένα μικροσκοπικό, κρατικό υποχείριο που το βάφτισαν Ελλάδα.

Το αποτέλεσμα τραγικό. Οι κομματικές, πολιτικές δυνάμεις διαιρέθηκαν σε Αγγλόφιλους, Γαλλόφιλους, Ρωσόφιλους. Ως εκ τούτου, δύο πράγματα καθόρισαν και καθορίζουν την πορεία αυτού του δύσμοιρου τόπου: Εξάρτηση και Υποτέλεια.
Αν σε όλα αυτά προσθέσει κάποιος το γεγονός ότι η Ελλάδα ουδεμία σχέση με Διαφωτισμό και Αναγέννηση και ότι πλην της εφιαλτικής ιστορίας με τη Μικρασιατική Καταστροφή η χώρα ουδέποτε υπήρξε ιμπεριαλιστική δύναμη, ε, τότε θα κατανοήσει τις αιτίες που γέννησαν και εξέθρεψαν τις παθογένειες που ροκανίζουν τα θεμέλια της χώρας. Από τις καθημερινές μας συμπεριφορές μέχρι τις εθνικές μας πολιτικές.
Κοντολογίς, εμείς και η Δυτική Ευρώπη, δύο μεγέθη εντελώς διαφορετικά. Σε όλα τα επίπεδα και σε κάθε δραστηριότητα. Από την εκλογική πελατεία και τη βιομηχανία μέχρι τα πεζοδρόμια. Το κράτος για εμάς είναι ο μεγαλύτερος και ο χειρότερος ληστής. Επομένως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το ληστέψουμε κι εμείς. Αντιθέτως, το κράτος για τη συνείδηση των Δυτικοευρωπαίων είναι προνομιακό πεδίο υποδομών και κοινωνικών παροχών.

Το συμπέρασμα ανατριχιαστικό. Εγκληματική η πρόσδεσή μας στην ευρωζώνη. Εκ του αποτελέσματος μιλώντας. Αυτό που τότε, επί Σημίτη, θεωρήθηκε ευλογία, σήμερα κατέληξε κατάρα. Θα σας το πω διαφορετικά. Αφού λοιπόν πιστεύουμε ότι είμαστε Ευρωπαίοι, τότε γιατί, έστω σήμερα, δεν υιοθετούμε τους ευρωπαϊκούς κανόνες για την Εφορία, την Παιδεία, τη Δικαιοσύνη και για τα επαγγέλματα; Επειδή, λέει, η Ελλάδα είναι μια ιδιαίτερη και ιδιόμορφη περίπτωση. Τρίχες κατσαρές. Επειδή, λέω εγώ, άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Οση σχέση έχουμε με τους Ευρωπαίους άλλη τόση έχω εγώ με την αστροφυσική!