Δημήτρης Δανίκας

Αφού υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης σκοτώνουν μικρά παιδιά. Τι σημαίνει αυτό; Η κυβέρνηση αποτελείται από δολοφόνους. Που πάει αυτό; Μα φυσικά στο Μαξίμου. Οπου εκεί στεγάζεται συμμορία δολοφόνων. Και που καταλήγει αυτό; Η ελληνική κυβέρνηση μια προστατευμένη εγκληματική οργάνωση δολοφόνων.

Ποιοι οι αποδέκτες όλων αυτών; Κυρίως πλήθος αναρχοαυτόνομων και μπαχαλάκηδων. Το καλύτερο επιχείρημά τους. Ετσι γαία πυρί μιχθήτω. Αφού δολοφόνοι οι υπουργοί τότε κι εμείς εμπρός για την ολοσχερή καταστροφή.

Κι αν είναι έτσι, τότε γιατί και οι άλλοι, της αντιπολίτευσης να μην είναι υποψήφιοι δολοφόνοι μικρών παιδιών κι αυτοί; Κι αν είναι έτσι, τότε ποιος ο λόγος να ψηφίσουμε στις εκλογές; Ποιος ο λόγος να πορευτούμε με νομιμότητα; Τότε ποιος ο λόγος να σεβαστούμε τους θεσμούς; Τότε ποιος ο λόγος να συγκρατηθούμε και να μη τα κάνουμε όλα λίμπα;

Και τότε ποιος ο λόγος που θα εμποδίσει τα σχέδια κάθε οργάνωσης τρομοκρατικής; Και τότε ποιος ο λόγος που ο πρώην υπουργός Μεταφορών, ο Κώστας Καραμανλής να μην καταλήξει πρώτος στόχος μιας κάποιας τέτοιας τρομοκρατικής οργάνωσης που θα ακολουθήσει τα χνάρια της 17ης Νοέμβρη;

Καταλάβατε το βάθος αυτής της δήλωσης; Το αντιλαμβάνεστε; Να το πάω πιο μέσα; Τότε γιατί και ο Σπίρτζης να μην είναι κι αυτός «δολοφόνος» μικρών παιδιών; Αφού εκείνος ήταν υπουργός Μεταφορών. Αφού εκείνος έπρεπε να ολοκληρώσει και να εκσυγχρονίσει το σύστημα ασφάλειας των τραίνων. Αφού εκείνος τα παράτησε, τα εγκατέλειψε, στους Ιταλούς για ένα κομμάτι ψωμί τα ελληνικά τραίνα παρέδωσε. Αφού εκείνος έραβε, ο Καραμανλής έκοβε. Το δίδυμο της αποτυχίας. Και αφού «δολοφόνος» ο Κώστας Καραμανλής, τότε και «δολοφόνος» ο Χρήστος Σπίρτζης.

Επομένως ουδεμία διαφορά ανάμεσα στους χτεσινούς και σημερινούς «δολοφόνους». Τότε και ο Αλέξης Τσίπρας «δολοφόνος» εκατό τεσσάρων αθώων πλασμάτων που κατακάηκαν στο Μάτι. Αν μάλιστα προσθέσω και τα θύματα από τις πλημμύρες τότε ο αριθμός νεκρών σκαρφαλώνει και ξεπερνάει τους νεκρούς της τραγωδίας των Τεμπών.

Τότε η Βουλή θα καταλήξει στέγη «δολοφόνων». Τότε λοιπόν και άλλα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο, περιλαμβάνουν στις τάξεις τους τέτοιους «δολοφόνους». Τότε «δολοφόνοι» και οι υπουργοί οικονομίας και ανάπτυξης. Και είναι «δολοφόνοι» επειδή με τον καλπασμό ακρίβειας και με την ξέφρενη πορεία κερδοφορίας μεγάλων εταιρειών , έχουν μετατρέψει φτωχές οικογένειες σε μελλοθάνατους από την έλλειψη βασικών προιόντων διατροφής.

Τότε λοιπόν, μ αυτή την λογική οι κυβερνήσεις είναι «δολοφονικές». Τότε και οι πολίτες που ψηφίζουν αυτά τα κυβερνητικά κόμματα είναι ηθικοί αυτουργοί. Τότε δεν μένει τίποτα να πιστέψει, να κρατηθεί, να ελπίζει κάθε πολίτης αυτής της έρμης χώρας.

Και για να τελειώνω. Μπορεί να μην το συνειδητοποίησε. Μπορεί να του ξέφυγε. Μπορεί να αυτοσχεδίασε. Μπορεί σαν κάποιος τυχαίος αγανακτισμένος να μίλησε. Πάντως έτσι κι αλλιώς, όταν κάποιος πολιτικός, και μάλιστα αρχηγός κόμματος, χαρακτηρίζει «δολοφόνους» τους υπουργούς, τους όποιους υπουργούς, την ίδια στιγμή με αυτή την δήλωση «δολοφονεί» και τον ίδιο, και το κόμμα του και τους θεσμούς και τα πάντα.

Είναι βέβαιο. Μάχαιραν έδωκας μάχαιραν θα λάβεις. Αφού «δολοφόνοι» οι σημερινοί υπουργοί, τότε «δολοφόνοι» οι χτεσινοί και οι αυριανοί!