Δημήτρης Δανίκας

Για παράδειγμα, πριν σχεδόν από ένα χρόνο το Οσκαρ καλύτερης ταινίας το κέρδισε μια συμπαθητικούτσικη ιστοριούλα με τον τίτλο «CODA, στον ρυθμό της καρδιάς»

Βάλτε τώρα κάτω τα στοιχεία. Ουδέποτε αυτή η ταινία προβλήθηκε στην Ελλάδα. Που να την προβάλουν οι άνθρωποι; Θα κοπανούσαν μύγες. Και ακόμα χειρότερα, πρόκειται για remake μιας γαλλο-βελγικής συμπαραγωγής με τον τίτλο «Οικογένεια Μπλιέ» του Ερίκ Λαρτιγκό. Μάλιστα αυτή η ταινία το 2014 είχε προβληθεί εν Ελλάδι με καλές εισπρακτικές επιδόσεις

Ποιο το κριτήριο που έσπρωξε τους «Ακαδημαικούς» να αναδείξουν την τρίχα σε τριχιά; Αγνωστο. Πάντως, η περσινή τελετή απονομής, η 94η αν δεν κάνω λάθος, έλαμψε με το ηχηρό χαστούκι που έπεσε στα μάγουλα του ανεκδιήγητου Κρις Ροκ από τον θιγόμενο Γουίλ Σμιθ. Ποια ταινία και ποια Οσκαρ; Ας είναι καλά τα χαστούκια

Προχθές Τρίτη λοιπόν, μια μπαρούφα απόλυτου χάους και ασήμαντου σεναρίου με τίτλο «τα πάντα όλα» (Everything, everywhere all at once) εξασφάλισε έντεκα υποψηφιότητες, ανάμεσά της καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, Α και Β γυναικείου ρόλου. Το ντουέτο των σκηνοθετών Νταν Κουάν και Ντάνιελ Σάινερτ είναι τόσο μέτριο όσο των περισσότερων διεκπεραιωτών

Η ταινία λοιπόν το καλοκαίρι προβλήθηκε εν Ελλάδι, με χαμηλές εισπρακτικές επιδόσεις και με μέτριες έως ασήμαντες κριτικές. Το στόρι ο πλήρης ορισμός του χάους και της ασυναρτησίας. Οπου μια Κινέζα πρόσφυγας στις ΗΠΑ, αναγκάζεται, λόγω ταλαιπωριών, να εκτοξευθεί σε παράλληλο σύμπαν. Να γελάσω; Τίποτα. Να κλάψω; Μα τι λέτε τώρα. Να πάω προς νερού μου; Το έκανα!

Αν τώρα συγκρίνω αυτή την μεγαλοπρεπή μπαρούφα με πέντε άλλους διεκδικητές για Οσκαρ καλύτερης ταινίας, ε τότε είναι σα να βάζω στην ίδια μοίρα, στο ίδιο ζύγι το ασήμαντο με το συναρπαστικό. Λόγου χάριν το «Ουδέν νεότερο από το Δυτικό μέτωπο», γερμανικής παραγωγής, ό, τι καλύτερο έχει γίνει τον περασμένο χρόνο. Προς τεκμηρίωση, να κοπιάσετε να το δείτε από την πλατφόρμα Netflix

Το ίδιο και για τα «πνεύματα του Ινισερίν» του Μάρτιν ΜακΝτόνα. Το ίδιο για το «Elvis» του Μπαζ Λούρμαν. Το ίδιο για το αυτοβιογραφικό του Στίβεν Σπίλμπεργκ «The Fabelmans». Και το ίδιο για το Σουηδικό «το τρίγωνο της θλίψης» του Ρούμπεν Εστλουντ

Κοντά με όλα αυτά τα ανεκδιήγητα και ξεκαρδιστικά και οι έξι υποψηφιότητες, ακόμα και καλύτερης ταινίας για το «Top Gun the Maverick». Δηλαδή μια εναέρια προπαγανδιστική περιπετειούλα να διεκδικεί το Οσκαρ καλύτερης ταινίας. Και το ακόμα πιο ξεκαρδιστικό είναι το γεγονός πως από τα Οσκαρ αγνοήθηκε περιφρονητικά ο κατεξοχήν άνθρωπος που αναδεικνύει αυτή την ιπτάμενη τσιχλόφουσκα, δηλαδή ο Τομ Κρουζ!. Αλλά αντί άλλων

Το ίδιο οι «Ακαδημαικοί» αγνόησαν από το Οσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας τον Γερμανό σκηνοθέτη Εντβαρντ Μπέργκερ, που η μαστοριά του και η άριστη ματιά του «γράφουν» και αναδεικνύουν το «Ουδέν νεότερο από το Δυτικό μέτωπο» στο επίπεδο ενός αντιπολεμικού αριστουργήματος

Για να μη πολυλογώ, ένα πράγμα περιμένω να δω και να απολαύσω τα ξημερώματα Δευτέρας 13 Μαρτίου (ώρα Ελλάδας) στην 95η τελετή απονομής Οσκαρ: να πέσουν αρκετές φάπες έτσι ώστε να μη μας πιάσουν βαθιά και συνεχόμενα χασμουρητά!