Δημήτρης Δανίκας

Στο ίδιο έργο θεατές. Σκηνές από ταινία τρόμου «Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι». Με κομμένη την ανάσα. Με τον Νομό Αττικής αποψιλωμένο, κουρεμένο, ξυρισμένο, στραγγαλισμένο. Με χιλιάδες κατοίκους στα πρόθυρα νευρικής κατάπτωσης. Με τις φλόγες να στροβιλίζονται σαν από πιρουέτες ενός ανατριχιαστικού μπαλέτου «χορευτών» προορισμένων να ρουφήξουν κάθε είδος και κάθε ίχνος πανίδας και χλωρίδας.

Ολα στο έλεος μιας ανελέητης, σαρωτικής και σατανικής πύρινης κόλασης. Το πράσινο μεταλλάχθηκε σε μαύρο. Το οξυγόνο σε δηλητήριο. Η αναπνοή σε ασφυξία. Ο αττικός ουρανός σε ταφόπλακα. Οι δρόμοι σε στρατόπεδα εκτελέσεων. Τα σπίτια σε φάκες και οι άνθρωποι σε ποντίκια.

Το βέβαιο είναι ότι το ίδιο έργο θα επαναληφθεί. Το βέβαιο είναι πως όλοι αισθανόμαστε μόνοι και αβοήθητοι. Το βέβαιο είναι ότι η κλιματική αλλαγή θα κλιμακωθεί. Το βέβαιο είναι ότι «όλα βαίνουν καλώς προς το χειρότερο»!

Ομως, καθόλου βέβαιο οι όποιοι πυρομανείς να συλληφθούν και παραδειγματικά να τιμωρηθούν. Ομως, καθόλου βέβαιο οι αυθαιρετούχοι να καρατομηθούν. Ομως, καθόλου βέβαιο τα εναπομείναντα δάση να προστατευτούν. Ομως, καθόλου βέβαιο η μνήμη να θωρακιστεί ώστε μετά από κάποιο διάστημα όλα να μην ξεχαστούν!

Ολα τα συνηθίζουμε. Με όλα μαζί πορευόμαστε. Με την ανασφάλειά μας. Με τις παθογένειές μας. Με τις ιδιαιτερότητές μας. Με τη μοίρα μας. Με την κοντή μνήμη μας. Με τις αυθαιρεσίες μας. Με την κατάστασή μας. Οσο μεγαλύτερο και ευρύχωρο το «καζάνι της κολάσεως» τόσο πιο υποταγμένοι και συμβιβασμένοι εμείς. Και πάντα λέμε: «Δεν τα έχουμε δει ακόμα όλα». Και κάνουμε τον σταυρό μας περιμένοντας τα χειρότερα.

Αραγε τι φταίει; Ποιοι οι ένοχοι; Οι πυρομανείς. Οι καταπατητές. Οι οχαδερφιστές που εκτοξεύουν γόπες στους δρόμους, στα χωράφια και στα ξερά χόρτα. Τα ξεχαρβαλωμένα καλώδια της ΔΕΗ. Ισως και πράκτορες της τουρκικής ΜΙΤ. Ολες τις πιθανότητες και όλα τα ενδεχόμενα σκεφτόμαστε.

Και τι πρέπει να γίνει; Η πρόληψη, η καλύτερη και πιο αποτελεσματική συνταγή. Τι πάει να πει αυτό; Μα το στοιχειώδες! Εν καιρώ πολέμου του «στρατηγού ανέμου» με υψηλές θερμοκρασίες, επιτήρηση και περιφρούρηση όλων των ευπαθών περιοχών επί 24ώρου βάσεως. Πάνω κάτω. Ασταμάτητα. Απείρως καλύτερα να εξαντλούνται οι δυνάμεις πυροσβεστών και αστυνομικών στο πέρα δώθε παρά να κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα παλεύοντας με ανεξέλεγκτες, αχόρταγες φλόγες. Στοιχειώδες.

Τι άλλο πρέπει να γίνει; Μα, φυσικά, ενεργοποίηση των πρακτόρων της ΕΥΠ. Ωστε να μπαγλαρώνουν κάθε ύποπτο στοιχείο. Κι αυτό στοιχειώδες. Τι άλλο; Μα, φυσικά, προληπτική ενεργοποίηση μονάδων του Στρατού. Να στρατοπεδεύουν στα δάση; Δεν ξέρω. Ισως. Πάντως, καλύτερα «πριν» παρά «μετά». Κι αυτό στοιχειώδες.

Τι άλλο; Μα, φυσικά, να τελειώνουμε οριστικά με την πελατειακή λογική νομιμοποίησης καταπατημένων περιοχών. Οποιος το κάνει, απ’ το αυτί κατευθείαν στο σκαμνί. Τι άλλο; Μα, φυσικά, αυστηρότερες ποινές. Εβαλες φωτιά; Πίσω απ’ τα σίδερα της φυλακής εφ’ όρου ζωής. Ανευ ελαφρυντικών. Η πυρομανία και ο εμπρησμός επί της ουσίας ταυτίζονται με νοσηρές καταστάσεις διαταραγμένων κατά συρροή βιαστών, παιδόφιλων, ακόμα και δολοφόνων. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού!

Αλλά ό,τι και να κάνουμε. Οσα προληπτικά μέτρα και να πάρουμε. Οσα περισσότερα χρήματα και να επενδύσουν οι κυβερνήσεις στην πρόληψη και καταστολή πύρινων κολάσεων, ένα πράγμα θα παραμείνει ακλόνητο και κυρίαρχο: Η ακατανίκητη γοητεία της ιδιοκτησίας.

Κι αν δεν μπορούμε, τότε να αρπάξουμε ξένη γη! Να βάλουμε ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας! Αν και γνωρίζουμε πως όλοι είμαστε περαστικοί. Αν και με βεβαιότητα ξέρουμε ότι κανένα τούβλο δεν πρόκειται να μας συνοδεύσει στον τάφο μας. Μπορεί κάπου το σύμπαν να τελειώνει, όμως η ιδιοκτησία, η απληστία, η αυθαιρεσία ποτέ στον αιώνα τον άπαντα!