Δημήτρης Δανίκας

Εχουμε και λέμε λοιπόν. Ποιοι δικαιούνται να εισέρχονται στα πανεπιστήμια; Φοιτητές, καθηγητές, διοικητικό προσωπικό και καθαρίστριες. Μόνο αυτοί. Ουδείς άλλος.

Πώς κατοχυρώνεται αυτή η απλή διαδικασία; Με κλειστές τις πόρτες. Με πόρτες ασφαλείας. Με φύλακες. Και με ειδικές κάρτες εισόδου. Οπως συμβαίνει παντού. Είσαι φοιτητής; Μπαίνεις! Είσαι λιανοπωλητής; Εξω από δω. Τόσο απλό.

Και πώς κατοχυρώνεται η ασφάλεια των κτιρίων και όλων των άλλων εγκαταστάσεων; Και αυτό απλό. Με την παραμικρή παραβατική συμπεριφορά, με την παραμικρή ζημιά που θα σημειωθεί, οι πρυτανικές αρχές καλούν την Αστυνομία και από εκεί και πέρα όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος.

Με απλά λόγια. Δικαίωμα εισόδου μόνο σε όσους έχουν σχέση με τα πανεπιστήμια. Οι πόρτες φυλασσόμενες από ειδικούς φρουρούς. Και για κάθε εγκληματική συμπεριφορά τον πρώτο και πιο αποφασιστικό λόγο τον έχει η Αστυνομία.
Γιατί δεν συμβαίνουν όλα αυτά τα τόσο αυτονόητα και τόσο απλά; Για τους γνωστούς λόγους. Οι πόρτες ανοιχτές. Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε. Οι πόρτες είναι ανοιχτές επειδή έχει παρεξηγηθεί η έννοια της Δημοκρατίας. Που σε πολλές περιπτώσεις εκλαμβάνεται ως καφενείο.

Επειδή, ακόμα, η ελευθερία διακίνησης ιδεών εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων έχει ταυτιστεί με πάσης φύσεως ασυλία. Ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει και λογαριασμό δεν δίνει σε κανέναν. Ας πούμε, το άσυλο των μπαχαλάκηδων. Το άσυλο των λιανοπωλητών. Το άσυλο των ποικίλων χαβαλετζήδων. Το άσυλο διακίνησης ναρκωτικών ουσιών. Και πάει λέγοντας.

Και τέλος, επειδή οι πρυτανικές αρχές έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Αφού, σου λέει, έτσι και τηλεφωνήσω και καλέσω την Αστυνομία βάζω σε κίνδυνο τη σωματική μου ακεραιότητα. Τότε θα ζω υπό καθεστώς καθημερινού τρόμου. Γι’ αυτό, άσε καλύτερα. Φύλαγε τα ρούχα σου για να ’χεις τα μισά.

Κανονικά η ίδια η φοιτητική κοινότητα έπρεπε να είχε πάρει τα μέτρα της. Να είχε εξασφαλίσει την αυτοπροστασία της. Αυτό είναι δείγμα και κριτήριο αληθινής ωριμότητας. Προστατεύω τον χώρο μου. Προστατεύω το «σπίτι» μου. Προστατεύω την αξιοπρέπειά μου. Προστατεύω τις αξίες μου. Προστατεύω την πανεπιστημιακή μου δραστηριότητα. Προστατεύω την ιστορία μου.

Πού τέτοιο πράμα... Με αποτέλεσμα η εξέγερση του Πολυτεχνείου και του ύψιστου αντιχουντικού αγώνα να εκπίπτει τώρα στο επίπεδο του μπάχαλου, της καταστροφικής μανίας και του καφενείου.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που η φοιτητική κοινότητα πάσχει από τέτοια και τόση ανωριμότητα. Από τη στιγμή που έχει ταυτιστεί, προσβλητικά, η εξέγερση του Πολυτεχνείου με τον διασυρμό και τη δημόσια διαπόμπευση καθηγητών. Από τη στιγμή που η στοιχειώδης φύλαξη των χώρων εκλαμβάνεται ως πράξη αντιδημοκρατική και αυταρχική. Και από τη στιγμή που οι πρυτανικές αρχές αδυνατούν να πράξουν τα δέοντα, κάτω από τον τρόμο αντίποινων και σωματικών βλαβών. Ε, τότε, η πόρτα της εισόδου αστυνομικών δυνάμεων είναι διάπλατα ανοιχτή!

Ετσι συμβαίνει το εξής οξύμωρο. Εγώ λοιπόν. Με την απάθειά μου. Με τη στρέβλωση των ιδεών μου. Περί δημοκρατικών δικαιωμάτων φυσικά. Και με την πλήρη αδιαφορία μου, εγώ δίνω δικαιώματα, εγώ ανοίγω την πόρτα στα αστυνομικά ρόπαλα.

Και έτσι συμβαίνει το εξής εξοργιστικό. Εγώ λοιπόν. Ο πρύτανης. Μαζί με τους συγκλητικούς. Αφού αδυνατώ να πράξω τα δέοντα. Φοβισμένος και τρομοκρατημένος από τους τραμπούκους που παριστάνουν τους φοιτητές. Εγώ λοιπόν δίνω δικαιώματα, εγώ ανοίγω την πόρτα στα αστυνομικά ρόπαλα.

Με απλά λόγια. Ανωριμότητα. Παραλυσία. Τρομοκρατία. Απάθεια. Αδιαφορία. Ε, τότε, κάποιος πρέπει να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά. Αφού δεν μπορείς εσύ, ε τότε οι παιδονόμοι φυσικά. Και για να τα λέμε εντελώς κυνικά. Το δικαίωμα στον Χρυσοχοΐδη το εκχώρησαν οι ανευθυνο-υπεύθυνοι φοιτητές και ακαδημαϊκοί. Μαζί με τα κλειδιά!